---

Οι σπουδαίοι Βέλγοι avant jazz rockers επιστρέφουν στη δισκογραφία με νέα σύνθεση και νέο δίσκο, πέντε χρόνια μετά το Stories from the Shed (MoonJune, 2008). Στο After the Exhibition είναι πια σεξτέτο με μόλις δύο από τα παλιά τους μέλη, τον ηγέτη και κύριο συνθέτη της μπάντας Michel Delville (κιθάρα, synth) και τον ντράμερ / περκασιονίστα Laurent Delchambre, παρόντες. Κατά τα φαινόμενα οι δύο είναι παραπάνω από ικανοί ώστε να δώσουν ηχητικά και συνθετικά στο σχήμα την αίσθηση της συνέχειας από τις παλιότερες μουσικές τους αναζητήσεις, δηλαδή αυτόν τον υβριδικό ήχο 'Canterbury-meets-Zappa' με προσεκτικές έθνικ προσμίξεις. Οι The Wrong Object είναι ως γνωστόν σήμερα η χαρά του φανατικού των Soft Machine (παράλληλα βέβαια με τους ...Legacy). Η προσθήκη δε στο σχήμα του ταλαντούχου κημπορντίστα Antoine Guenet και του ντουέτου στα σαξόφωνα Marti Melia (μπάσο & τενόρο σαξόφωνο, κλαρινέτο) - François Lourtie (τενόρο, άλτο & σοπράνο σαξόφωνο) κάνει τώρα πια αυτήν την αίσθηση ακόμη πιο έντονη, ενώ και η συμμετοχή σε πάνω από τα μισά κομμάτια του Benoît Moerlen (βλ. Gong και Gongzilla) με την έντονη δραστηριότητα στη μαρίμπα και το βιμπράφωνο βάζει στη συνταγή και μια γεύση late 70s Gong, αλλά και ένα ίχνος κλασικών Mothers.

Ο δίσκος ανοίγει με μία αξιομνημόνευτη καντερβούργια «ροκιά», το "Detox Gruel", με τα ριφ των σαξόφωνων να πνέουν δροσερό αέρα αγγλικής εξοχής στα αυτιά μας, πριν παρεισφρήσουν οι βαλκανικές έθνικ επιρροές του "Spanish Fly" που θυμίζουν ο,τιδήποτε από Zappa μέχρι Μπουρμπούλια και στη συνέχεια δοθεί χώρος στον κ. Moerlen να θερίσει με το σόλο του στο οκτάλεπτο "Yantra". Μετά από τέτοια εισαγωγή στο δίσκο, οι ΤWO σε έχουν πάρει τελείως με το μέρος τους και παρακαλάς για περισσότερο. Λοιπόν ακολουθεί το "Frank Nuts" κάπου ανάμεσα στην ευρωπαϊκή jazz και τις «αγριότητες» των King Crimson, στη συνέχεια μια σχεδόν 17λεπτη σουίτα σε τρία μέρη με τίτλο "Jungle Cow", η οποία αρχίζει άμορφα, πειραματικά με ομαδικούς free αυτοσχεδιασμούς και παίρνει σιγά-σιγά σχήμα μέσα από πολλές στροφές και αλλαγές για να καταλήξει σε μια δυναμική jazz-rock-fusion φόρμα στο τρίτο μέρος συνιστώντας σαν ενότητα ένα μοναδικά ενδιαφέρον ακρόαμα, το "Glass Cubes" - μια πανέμορφη σύνθεση στα πλήκτρα του Antoine Guenet με jazzy αρμονίες και μαγικά 'guest' φωνητικά από τη Susan Clynes, που διασταυρώνει έξοχα τη φωνητική jazz με τους Caravan, το "Wrong but not False" - ένα χαρακτηριστικό για το μουσικό στίγμα του γκρουπ υβρίδιο hard bop, funk και prog rock, ακόμη μια άσκηση καντερβούργιας μαγείας και «ροκ» σόλο σαξόφωνου στο "Flashlight into Black Hole" και ο δίσκος κλείνει με το ζαππικό "Stammtisch" με τη μαρίμπα να χρωματίζει έντονα το υπόβαθρο. Αυτό που έχουμε δηλαδή εδώ είναι μια πανσπερμία ενορχηστρωτικών, ρυθμικών, αρμονικών και μελωδικών ιδεών που συνδυάζει με νέο, πρωτότυπο και πιασάρικο τρόπο πολλά πράγματα από το παρελθόν που λατρεύουμε, δεν μας αφήνει δευτερόλεπτο να πλήξουμε και μας δίνει την ικανοποίηση να αναγνωρίζουμε ότι ευτυχώς δεν σταμάτησαν όλα τα πραγματικά σημαντικά πράγματα κάπου στο 70-κάτι (άντε να το κάνουμε 80-κάτι).

Μονολεκτικά; Δισκάρα. -- Laertis