---

Μπορεί από την εποχή του προ-προηγούμενου άλμπουμ Attack & Release, όπου πάλι όπως κι εδώ τα «ηνία» της παραγωγής είχε ο Danger Mouse, οι Keys να έχουν βρει έναν ήχο πιο τωρινό, πιο σχετικό με το ‘indie’ mainstream και τα νεο-γκαράζ (όπως αποκαλούνται) γκρουπ που η πιτσιρικαρία της εποχής καταβροχθίζει σε ποσότητες αμάσητα, αλλά αυτό φοβάμαι ότι δεν τους έχει κάνει πιο αγαπητούς σε όσους επιμένουν στην ουσία του ροκ και δεν ψάχνουν απλά κάποιο τρόπο να διασκεδάσουν την ανία τους ή να αισθανθούν κάπως σχετικοί με μια εποχή όπου η ποπ μουσική έχει απομακρυνθεί αποφασιστικά από την αλήθεια του ροκ και είναι κάτι ανάλογο με τη μόδα, τις «σχέσεις», το lifestyle και την ακατάσχετη παπαρολογία (αφού άλλωστε καλείται να τα συνοδεύσει). Το El Camino εκ πρώτης όψεως δονείται από ενεργητικότητα, ακούγεται διασκεδαστικό και βέβαια αν σκαλίσεις εδώ κι εκεί θα ακούσεις και Stax και Marc Bolan και άλλα πολλά – φαντασία να υπάρχει και όλο και κάτι θα νομίσεις ότι ακούς. Αλλά επειδή πρέπει τελικά να είμαστε προσγειωμένοι και ρεαλιστές, η ουσία είναι ότι από τα 11 τραγούδια του άλμπουμ μόνον τρία ή τέσσερα θυμίζουν τις καλές πρώτες μέρες των Black Keys - ναι με πιο πλούσια παραγωγή  αλλά ριζωμένα στο blues και τη hard rock αισθητική των 70s (Gold on the Ceiling, Little Black Submarines, Money Maker, Stop Stop). Τα άλλα που πιθανόν θα διαβάσετε γι’ αυτόν τον δίσκο βρίσκονται στην καλύτερη περίπτωση στη σφαίρα του ευσεβούς πόθου. -- Laertis