---

Να, λοιπόν, που καμιά φορά όσο ξεκάθαρες κι αν είναι οι συντεταγμένες και τα δεδομένα μιας δουλειάς, δεν καταφέρνεις να καταλήξεις σε μιαν άποψη και να δηλώσεις μιαν αντίστοιχα ξεκάθαρη αξιολόγηση.
Γεννημένος το 1980 ο Κουρτ [να υποθέσω Κέρτ;] Βάιλ, φέρει με απόλυτα φυσικό τρόπο στη μουσική του όλα τα χαρακτηριστικά της μέσης, στρωτής αμερικανικής τραγουδοποιίας, ή τέλος πάντων ό,τι θα ορίζαμε ως τέτοιο στην εποχή μας, όπου έχει περπατηθεί μπόλικος δρόμος από τα πρώτα μετά-τη-φολκ βήματα της 10ετίας του ’60. Κρατώντας ως κεντρικό άξονα την (αμερικανική) μπαλάντα και με μια ήσυχη, καθαρή φωνή που θυμίζει κι εγώ δεν ξέρω τι ακριβώς και πόσους και ποιούς - ξεχωρίζει πάντως μια φλέβα από Λου Ρήντ κι ένας απόηχος από Ντίλαν - και δίνοντας πρωτεύοντα ρόλο στην ακουστική κιθάρα (εντάξει, εδώ βάζουν λίγο το δαχτυλάκι τους και τα σύγχρονα ηχογραφικά ήθη), περπατάει όμορφους, συμπαθέστατους έστω, δρόμους χαμηλότονης ροκ χάραξης (ίσως δίπλα ακριβώς στο ροκ;). Οι μελωδίες του είναι καλοβαλμένες, μ’ ένα πάθιασμα εσώτερης πίκρας αλλά και γλυκύτητα, με μιαν αύρα παραίτησης, μπορεί και πεσιμισμού, κι όλα αυτά με μια φευγαλέα αίσθηση απόμακρης ματιάς…  
Δύο κομμάτια, το “Society Is My Friend” σε μεγαλύτερο βαθμό, το “Runner Ups” σε μικρότερο, καρφώνονται  στο μυαλό, τα υπόλοιπα όμως;  Κάτι  σαν να περνάνε και να μην μένουν. Όπως και να το δω, όσο και να το παιδέψω, τα 47 λεπτά του άλμπουμ και δεν χαράζονται στον νου μου, αλλά και κάπου γραπώνονται και δεν φεύγουν τελείως.
Δεν κατάφερα να καταλήξω. Αναγκαστικά αφήνω να μιλήσει η αίσθηση που παράγεται κατά τη διάρκεια της ακρόασης, ότι δηλαδή η μουσική σε παρασύρει αβίαστα μαζί της. (Τα συγκεκριμένα μονοπάτια όμως τα΄χω διαβεί πάρα πολλές φορές …) -- Νίκος Διαμαντόπουλος