---

Και μόνο από τις θεματικές επιλογές της, η πρώτη κυκλοφορία με καινούργιο υλικό της Kate Bush σε έξι χρόνια αν μη τι άλλο δικαιώνει τη φήμη της ως «αιθέριου ξωτικού» που ζει αποκομμένο από τον πραγματικό κόσμο: επτά χειμωνιάτικες βινιέτες που διηγούνται η καθεμία μια φανταστική ιστορία, με φόντο άλλοτε την παγωμένη ηρεμία ενός απέραντου χιονισμένου τοπίου, άλλοτε τον υπνωτιστικό βόμβο μιας χιονοθύελλας.

Με βασικά μουσικά συστατικά το πιάνο της και τα ντραμς του Steve Gadd, σχεδόν μοναδικού συνεργάτη της τα τελευταία δύο χρόνια, η Bush δημιουργεί ένα άλμπουμ πολύ μακριά από τις συμβάσεις και τη φόρμα του ποπ τραγουδιού, είδος στο οποίο είχε μεγαλουργήσει στο παρελθόν. Πρόκειται για συνθέσεις αργές στην εξέλιξή τους και μεγάλες σε διάρκεια, που συχνά δίνουν την αίσθηση ότι αποτελούν ολοκληρώσεις μουσικών ιδεών που πρωτοεμφανίστηκαν στο Aerial του 2005. Η φωνή της σίγουρα δεν είναι πια αυτή που ήταν, έτσι τη μεταχειρίζεται διαφορετικά, δίνοντας μια πιο μπάσα, βαθιά ερμηνεία ή καταφεύγοντας στην «τραγουδιστή ομιλία», και επίσης ποικίλλοντας τον φωνητικό καμβά του άλμπουμ με μια πλειάδα έκτακτων συμμετοχών.

Στο εισαγωγικό «Snowflake» παρακολουθούμε το ταξίδι μιας χιονονιφάδας που πέφτει από τα σύννεφα στη γη, με τη φωνή του 13χρονου γιου της Bush, Albert (‘Bertie’) McIntosh. Στο «Lake Tahoe», όπου τις υψηλές νότες αναλαμβάνουν οι κλασικής εκπαίδευσης Stefan Roberts και Michael Wood, συναντάμε το φάντασμα μιας γυναίκας που πνίγηκε στην παγωμένη λίμνη. Κεντρική θέση στο άλμπουμ κατέχει το «Misty», η 14λεπτη αφήγηση της ερωτικής νύχτας της ηρωίδας με έναν χιονάνθρωπο (!) που το πρωί, αναπόφευκτα, έχει λειώσει – παρά το κατ’ αρχάς γελοίο του θέματος, η Bush δημιουργεί ένα συναρπαστικό στην κλιμάκωσή του κομμάτι, χάρη στη συγκρατημένη ερμηνεία, το ατμοσφαιρικό τζαζ πιάνο και το μπάσο του παλαίμαχου Danny Thompson. Στη συνέχεια τα πράγματα κυλούν λίγο πιο «εύπεπτα»: στο «Wild Man» (πρώτο single και με τη συμμετοχή του Andy Fairweather Low στα φωνητικά) μια ομάδα εξερευνητές ανακαλύπτουν ίχνη του μυθικού Γέτι στα Ιμαλάια, τα οποία σβήνουν για να τον προστατεύσουν από τον έξω κόσμο. Στο «Snowed In At Wheeler Street» δύο εραστές συναντιούνται στην παγωμένη Νέα Υόρκη μετά από αιώνες αθέλητων χωρισμών – και ο Elton John, λόγω ερμηνευτικής υπερβολής, είναι μια ελαφρώς παράφωνη παρουσία στο όλο περιβάλλον. Στο ομώνυμο (και ρυθμικότερο όλων) κομμάτι, η Bush παρακινεί τον πολυτάλαντο Stephen Fry (ως δρ. Joseph Yupik!) να βρει 50 λέξεις-φράσεις για το χιόνι, στην πλειοψηφία τους επινοημένες από την ίδια. Και το άλμπουμ κλείνει με το τρυφερό «Among Angels», σόλο πιάνο και φωνή.

Δυσκολεύεται να πιστέψει κανείς ότι το άλμπουμ γράφτηκε σε στούντιο. Η αίσθηση που αποπνέει είναι ότι μια παρέα μαζεύτηκε σ’ ένα δωμάτιο για να πει ιστορίες και να παίξει μουσική. Η Kate Bush, παραδίδοντας τον πιο εξωπραγματικό και αλλόκοτο από πλευράς θεματολογίας δίσκο της, υιοθετεί μια χαμηλότονη, γήινη, «εγκόσμια» προσέγγιση, που δικαιώνει για άλλη μια φορά τις επιλογές της. -- Αλέξανδρος Πανούσης