---

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι που μεγάλωνε στο Χάμσαϊρ ακούγοντας παραδοσιακή μουσική. Το κοριτσάκι έγινε κοπελίτσα, μετακόμισε στο Λονδίνο και μπλέχτηκε μουσικά και αισθηματικά με διάφορες μπάντες (Noah & The Whale, Mumford & Sons) που αντιπροσώπευαν το λεγόμενο «νέο κύμα» της βρετανικής φολκ. Με λίγη (αρκετή) βοήθεια από τους φίλους της, κυκλοφόρησε στα πλαίσια αυτής της σκηνής τον πρώτο της δίσκο, Alas I Cannot Swim, το 2008. Ένας δεύτερος το 2010, I Speak Because I Can, πιο «υπεύθυνος» και πιο επιτυχημένος, εξασφάλισε την άνετη ένταξη την κοπελίτσας στη χορεία των μπαλανταδόρων-τραγουδοποιών. Οι ετικέτες και οι αναγκαστικοί περιορισμοί τους δεν άρεσαν και πολύ στην κοπελίτσα. Έγραψε κάποια τραγούδια, πήρε την κιθάρα της και τα προβάρισε μόνη της μ’ ένα μικρόφωνο μέχρι που έφτασαν στο σημείο που ήθελε. Τότε μπήκε στο στούντιο έτοιμη να ηχογραφήσει το υλικό, που είχε πλέον τη δική της σφραγίδα.

Στο A Creature I Don’t Know προβάλλει μια γυναίκα ώριμη και σίγουρη για τον εαυτό της, που δύσκολα πιστεύει κανείς ότι μόλις έκλεισε τα 21! Αντλώντας την έμπνευσή της περισσότερο από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, μετασχηματίζει τον ήχο της σε ένα τζαζ-φολκ-μπλουζ ιδίωμα με κάποια στοιχεία κάντρι, απόλυτα ιδιαίτερο και προσωπικό. Οι ρυθμοί είναι πιο έντονοι, τα όργανα πιο «ζεστά», η όλη ατμόσφαιρα πιο περιπετειώδης. Τα τραγούδια μιλάνε για αγάπη, οργή, πόθο, προδοσία, απώλεια, τη σκοτεινή πλευρά της γυναικείας (και όχι μόνο) φύσης. Μα το πραγματικό θαύμα είναι η φωνή της Marling. Έχοντας κατεβάσει ελαφρώς τις ψηλότερες νότες των προηγούμενων δίσκων, και συνειδητά χωρίς ίχνος αγγλικής προφοράς, εναλλάσσει την ερμηνεία της ανάλογα με το ύφος του εκάστοτε κομματιού, ενσωματώνοντας στον φωνητικό κανόνα της την τζαζ παρλάτα της Joni Mitchell, την αφηγηματική δεινότητα της Suzanne Vega, τη δραματική καθαρότητα της Natalie Merchant, την εξομολογητική βαθύτητα της Fiona Apple, ακόμα και την παιχνιδιάρικη θεατρικότητα του Rufus Wainwright.

Το A Creature I Don’t Know είναι ένας δίσκος χωρίς ηλικία, ά-χρονος και ά-τοπος, στον πυρήνα του οποίου βρίσκονται δύο αριστουργηματικές συνθέσεις: το εξάλεπτο, σχεδόν τρομακτικό «The Beast», εξορκισμός μιας βίαιης σαρκικής παρόρμησης, που ξεκινά με έναν ψίθυρο και κλιμακώνεται σε ένα ανατριχιαστικό κρεσέντο από κιθάρες που γρυλίζουν και παράφορα ντραμς, και το αργό, βαθιά προσωπικό «Night After Night», δίδυμο μουσικό αδελφάκι του «Famous Blue Raincoat» του Leonard Cohen και εξίσου συνταρακτικό στο σκοτάδι του.

Και η γυναίκα χαμογέλασε ικανοποιημένη. Βλέπετε, δεν «μιλούσε επειδή μπορούσε»· μιλούσε επειδή δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Και συνέχισε το δρόμο της… -- Αλέξανδρος Πανούσης