---

Ο Ry Cooder υπήρξε ανέκαθεν οργισμένος, κυρίως κατά της μουσικής βιομηχανίας. Βιρτουόζος της κιθάρας, ακολούθησε μια χαμηλών τόνων και σχεδόν μηδαμινής εμπορικής επιτυχίας καριέρα, με μια σειρά προσωπικά άλμπουμ, μουσικές επενδύσεις για ταινίες και συνεργασίες με μουσικούς του κόσμου. Η συνειδητοποίηση ενός κόσμου που πάει από το κακό στο χειρότερο, σε συνδυασμό με τις αριστερές - προοδευτικές καταβολές του, τον οδήγησε στην πρώτη προσωπική κατάθεση κοινωνικής διαμαρτυρίας με τη λεγόμενη «Τριλογία της Καλιφόρνιας» [Chávez Ravine (2005), My Name Is Buddy (2007), I, Flathead (2008)].

Τα πράγματα σοβαρεύουν κι άλλο σε τούτο το τελευταίο του άλμπουμ, μια παθιασμένη απεικόνιση της σύγχρονης Αμερικής των αδικιών και της ανισότητας. Ως μουσικός, ο Cooder κοιτούσε πάντα προς το παρελθόν, και εδώ κατά κύριο λόγο βαδίζουμε σε γνωστό έδαφος: ένα μίγμα μπλουζ, κάντρι, γκόσπελ και κλασικής ποπ του ’60, όπου κυριαρχούν τα ζωηρά αρπίσματα της κιθάρας και του μαντολίνου, πλαισιωμένα από ακορντεόν και πνευστά. Ωστόσο το φαινομενικά ανάλαφρο μουσικό ύφος κρύβει μια γλώσσα που τσακίζει κόκκαλα: διεφθαρμένοι πολιτικοί («If There’s A God»), αδηφάγοι τραπεζίτες («No Banker Left Behind»), ξεπουλημένα μέσα ενημέρωσης («Humpty Dumpty World»), άνεργοι εργάτες συνθλιμμένοι από την παγκοσμιοποίηση («Lord Tell Me Why», «Ι Want My Crown»), μετανάστες στα όρια της απόγνωσης («Quicksand», «Dirty Chateau»), στρατιώτες κουτσουρεμένοι ή νεκροί σε έναν άδικο πόλεμο («Christmas Time This Year», «Baby Joined The Army»). Στο «El Corrido de Jesse James» φαντάζεται τον περιώνυμο ληστή να εφορμά στη Γουόλ Στριτ και να καθαρίζει όλους τους πραγματικούς κλέφτες, ενώ η πιο «φωτεινή» στιγμή του άλμπουμ είναι το εξάλεπτο σατιρικό μπλουζ «John Lee Hooker For President».

Ο Ry Cooder έχει πλέον μετατραπεί σε έναν Woody Guthrie της σύγχρονης εποχής. Τολμηρός και ασυμβίβαστος, συντάσσεται με τους απόκληρους αυτής της κοινωνίας και σημαδεύει τους στόχους του με χιούμορ και καυστικότητα, αποκαλύπτοντας σε τούτο τον σημαντικό δίσκο τη σκοτεινή ψυχή του Αμερικανικού (ίσως πια και παγκόσμιου;) Ονείρου. -- Αλέξανδρος Πανούσης