---

Μετά την επιστροφή στη φόρμα του κουαρτέτου με το πρότζεκτ των James Farm το 2011, ο Redman στο νέο του δίσκο, το φετινό Walking Shadows, χρησιμοποιεί ακόμη περισσότερες «ενισχύσεις», αφού βάζει στην εικόνα και μια ολόκληρη ορχήστρα εγχόρδων που επενδύει αριστοτεχνικά με βάση τις ενορχηστρώσεις των Don Coleman, Brad Mehldau και Patrick Zimmerli τη μουσική του κουαρτέτου στα περισσότερα κομμάτια εδώ. Ο Mehldau που συνεργάζεται και πάλι με τον Redman - μετά το περίφημο MoodSwing του '94 και το Timeless Tales (for Changing Times) του '98 - δεν υπογράφει μόνον κάποιες από τις ενορχηστρώσεις, αλλά παίζει και πιάνο στο κουαρτέτο και είναι υπεύθυνος και για την παραγωγή. Αναμενόμενα μουσικοί τέτοιου επιπέδου επιχειρώντας μια «επανεξέταση» της φόρμας της cool ορχηστρικής jazz δεν μπορεί παρά να κάνουν κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Συνδυάζοντας συνθέσεις του λεγόμενου κλασικού αμερικάνικου 'songbook' και jazz standards, όπως το "The Folks Who Live on the Hill" του Jerome Kern (περισσότερο γνωστό από την εκτέλεση της Peggy Lee) ή το "Easy Living" των Ralph Rainger / Leo Robin, με συνθέσεις του Redman και ποπ διασκευές (Beatles - "Let it Be", John Mayer - "Stop This Train") και ενορχηστρώσεις ποικίλης «πυκνότητας» δημιουργούν ένα μουσικό πρόγραμμα με εναλλαγές, ατμόσφαιρα, πλούσιους χρωματισμούς και κάτι από τη στόφα των κλασικών, αποφεύγοντας μια 'lounge' σούπα. Ακόμα και το "Let it Be", όπου λόγω της δημοφιλίας της μελωδίας ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος του κιτς, παιγμένο «στεγνά» από το κουαρτέτο και με βάση το ταλέντο του Redman να δίνει ανθρώπινη φωνή στο τενόρο του και την αυτοσχεδιαστική του ικανότητα καταφέρνει να περνάει τις εξετάσεις. Συνολικά το Walking Shadows είναι ένας απολαυστικός δίσκος που συνεχίζει μια παράδοση αξιοσημείωτης ορχηστρικής jazz που πάει πίσω μέχρι τον Bird. -- Jimi Reed