---

Και οι δύο συμπράττοντες στο για τα καλά εγκατεστημένο στο στερεοφωνικό μας στην παρούσα Wise Up Ghost έχουν αποδείξει χωρίς να αφήνουν καμμία αμφιβολία πως έχουν ένα ευρύ μουσικό γούστο, προϊόν καλής γνώσης και κατανόησης όλου του φάσματος της ροκ και σόουλ μουσικής (σσ. πίσω στα 60s και τα 70s τα δύο προσδιοριστικά περισσότερο αφορούσαν τη ράτσα του δημιουργού και πολύ λιγότερο το είδος μουσικής). Για το λόγο αυτό ο ιρλανδός Elvis (κόντρα είναι αλήθεια στη μέση αντίληψη των ροκ φαν) έχει σταθερά την προσοχή μας από την αρχή μέχρι σήμερα μέσα από τις ποικίλες pub rock, country, blues, soul, jazz και κλασικές μεταμορφώσεις του και τα πειράματά του. Αλλά αναμφισβήτητα κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί και στους Roots τη συμβολή τους στον «εκπολιτισμό» του rap σε ένα δυνητικά οργανικό jazzy νεο-σόουλ είδος. Για αυτούς τους λόγους, όσο «αφύσικη» και «πειραματική» κι αν φανεί αυτή η συνεργασία σε τύπους που αρέσκονται σε αυστηρά καθορισμένες ετικέτες και κατατάξεις, σε εμάς ακούγεται πολύ φυσική και απολαυστική. Και μπορεί στην πρώτη ακρόαση πιθανά να φανεί σε πολλούς κάπως συγκρατημένη και ακαδημαϊκή, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εδώ έχουμε καλλιτέχνες που ενδιαφέρονται αυτούσια για τη μουσική κι όχι για την εμπορική της αξία ή την αποδοχή της από μερίδες του κοινού που αρέσκονται στο να φορούν παρωπίδες. Στις πολλαπλές ακροάσεις ο καθένας μπορεί να ανακαλύψει μια έντεχνη μουσική που κυλάει φυσικά, αβίαστα και φιλοσοφημένα από τις ρίζες, παράλληλα ενσωματώνοντας την εκλεπτυσμένη ποπ τραγουδοποιΐα στην οποία μας έχει συνηθίσει από το παρελθόν o Costello (King of America, Spike, Mighty Like a Rose κ.τ.λ.) αλλά και ενδείξεις ενορχηστρωτικής ιδιοφυίας, ειδικά στα τραγούδια που στην ομάδα του Elvis, των Roots και των πνευστών προστίθεται ορχήστρα εγχόρδων υπό τον Brent Fischer. -- Γιάννης Ζώης