---

Λένε πως μεταξύ Σουηδίας και Φινλανδίας υπάρχει ένα είδος αδελφικής αντιπαλότητας. Τίποτα το φοβερό, μέχρι πρόσφατα έβρισκε έκφραση κυρίως στα εκατέρωθεν ανέκδοτα και σε αρκετά συναρπαστικά ντέρμπι στο χόκεϋ επί πάγου. Μουσικά, αυτή η αντιπαλότητα περιοριζόταν στο metal. Εδώ και λίγο καιρό όμως, οι Φινλανδοί δείχνουν πως έχουν βάλει σκοπό να ανταγωνιστούν τον «μεγάλο αδερφό» και στο πεδίο της indie (pop). Oι smith-ικοί Cats On Fire, oι Burning Hearts με την κομψή τους synth-pop, οι French Films με την α-λα The Drums surf-pop δεν αποτελούν πια μυστικό σε κανέναν indie fan που σέβεται τον εαυτό του. Σε όλους αυτούς ήρθε η ώρα να προσθέσουμε άλλο ένα γκρουπ. Να προσθέσουμε είπα; Μάλλον να τοποθετήσουμε ψηλά στη λίστα έπρεπε να πω. Το όνομα αυτού, Black Twig!

Το Paper Trees, το ντεμπούτο album του κουαρτέτου από το Ελσίνκι, κυκλοφόρησε στις αρχές του 2012 και ήδη έχει βάλει ισχυρή υποψηφιότητα να είναι πολύ ψηλά στη λίστα με τα αγαπημένα μου στο τέλος της χρονιάς.

Οι Black Twig δεν προσπαθούν να κρύψουν πως αγαπάνε πολύ τους Sonic Youth και τους My Bloody Valentine (κυρίως της προ-Loveless εποχής). Θα μου πείτε, OK, ούτε οι πρώτοι είναι, ούτε οι τελευταίοι. Ναι, αλλά αυτοί εδώ είναι καλοί, πολύ καλοί! Οι Φινλανδοί φίλοι μας, λοιπόν, φαίνεται πως βρήκαν τη σωστή φόρμουλα συνδυασμού θορύβου και μελωδίας, παραμορφωμένων κιθαριστικών ήχων και (σχεδόν ψιθυριστών) φωνητικών. Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά; Σωστά, shoegaze. To Paper Trees όμως έχει κι άλλα να προσφέρει. Ακούγοντας το θα ανακαλύψεις και βρετανική jangle pop, και ολίγη από ψυχεδέλεια αλλά και garage. Αρκεί να του δώσεις την προσοχή που του αξίζει. Με λίγες (αλλά πολύ δυνατές) catchy στιγμές ("Death Scene", "Lake Song"), τo άλμπουμ σου ζητάει λίγο χρόνο για να το αγαπήσεις. Χαρίστε του τον άφοβα! -- Δημήτρης Γονέος