---

Aν ήθελε να αποστασιοποιηθεί τελείως από τον ήχο των Deerhunter, ο frontman τους, Bradford Cox, τα κατάφερε. Ως Atlas Sound (το alter ego που έχει δημιουργήσει) κυκλοφόρησε το 3^o κατά σειρά άλμπουμ και διαμόρφωσε το προσωπικό του ύφος, το οποίο κινείται από το shoegaze και φτάνει μέχρι τον experimental/electronic ήχο.

Κάπου εδώ όμως χάθηκε λίγο η αρχική ιδέα. Πρόκειται για μια δουλειά η οποία δείχνει την προσπάθεια για πειραματισμό και την ανάγκη για διαφορετικούς ήχους. Υπάρχει όμως μια σύγχυση που αποτυπώνεται στο σύνολο του δίσκου. Γίνεται χαοτικό και αόριστο σα να βρίσκεσαι σε ένα δωμάτιο και δε ξέρεις από ποια έξοδο να βγεις. Ένας λαβύρινθος. Αυτές ήταν οι πρώτες σκέψεις μου όταν άκουσα το “Parallax”. 

Ξεκινάει πολύ όμορφα, με χαρούμενη ηλεκτρονική διάθεση και ενέργεια, με pop στοιχεία όπως στο "The Shakes" και το "Te Amo". Στη συνέχεια, όμως  προχωρά σε πιο κιθαριστικούς/folk ρυθμούς στο "Mona Lisa" και στο "Praying Man" χωρίς να μπορεί να το υποστηρίξει. Επιπλέον το "Lightworks", το "Quark Part 1" και το "Quark Part 2" μοιάζουν λίγο παράταιρα με το σύνολο του δίσκου. Μια ταινία επιστημονικής φαντασίας που η υπόθεση και το τέλος δεν σε ικανοποιούν.

Η παραγωγή είναι αξιοπρόσεκτη, το ίδιο και πολυμορφία στον ήχο αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να αποτελέσει μια δεμένη δουλειά, και να στηρίξει την προσπάθεια του Cox να αποτυπώσει τη πολύπλοκη ψυχολογία του μέσα από τη μουσική. Ο δίσκος, από ένα σημείο και ύστερα, αρχίζει να κουράζει και να μπερδεύει τον ακροατή. Επιλέγετε και ακούτε.

Κομμάτια που ξεχώρισα: "Te Amo", "Mona Lisa", "Praying Man", "Lightworks". -- Ανή Ορφανίδου