---

Αλήθεια είναι πως το πρώτο πράγμα που άκουσα για την Anna Calvi, πριν καν γευθώ τη μουσική της, ήταν πως είχε εντυπωσιάσει τον Nick Cave με αποτέλεσμα να την  πάρει κοντά του για να ανοίγει τις συναυλίες των (διαλυμένων εδώ και λίγους μήνες) Grinderman το φθινόπωρο του 2010, έχοντας μόνο ένα single έως τότε στο ενεργητικό της. Αυτό από μόνο του ήταν μια καλή αφορμή για να ασχοληθώ μαζί της.

Αλήθεια επίσης είναι πως έχουν περάσει περίπου δεκατέσσερις μήνες, (Γενάρης του 2011), από την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ της τριαντάχρονης αγγλίδας, που έχει για τίτλο απλά το όνομα της.

Τρίτη αλήθεια είναι πως για αρκετό καιρό δεν είχα κατασταλάξει σε ποιο βαθμό ή για ποιο λόγο μου αρέσει η συγκεκριμένη δουλειά, αλλά ακούγοντάς τη ξανά και ξανά βρήκα κάποιες απαντήσεις.

Το ξεκίνημα ας πούμε, το "Rider to the Sea", με γρατζουνίσματα της κιθάρας για αρχή (που πάντα με γοητεύουν) και επικό φινάλε, θα μπορούσε να είναι μέρος ενός soundtrack (του Dead Man για παράδειγμα ή κάποιου ανάλογου ψυχεδελικού γουέστερν).  Ένα δυνατό instrumental κομμάτι με την Anna Calvi να συστήνεται πρώτα ως κιθαρίστρια. Στο δεύτερο τραγούδι, το "No More Words", αποκαλύπτει τη φωνής της και μας παραπέμπει αυθόρμητα στις μελαγχολικές στιγμές της PJ Harvey (παραγωγός του άλμπουμ είναι παρεμπιπτόντως ο Rob Ellis, συνεργάτης της PJ) και της Siouxsie Sioux. Τρίτο στη σειρά το "Desire" με την Patti Smith να έρχεται αμέσως στο μυαλό ως ερμηνευτική έμπνευση με ένα τραγούδι εμβατήριο.

O δίσκος κυλά κάπως έτσι μέχρι το τέλος, με δυνατές και μελαγχολικές στιγμές και με την κιθάρα σε πρώτο πλάνο. Όμορφα τραγούδια και εξαιρετικό φινάλε με το αρχοντικό "Love Won't Be Leaving".

Το άλμπουμ της Anna Calvi είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ντεμπούτο, έχει κάποιες αδύναμες στιγμές αλλά η συνολική εντύπωση που αφήνει είναι καλή. Επίσης μου αρέσει που προστέθηκε μια ακόμη γυναικεία φωνή στη σημερινή μουσική σκηνή, ώστε να χαϊδεύουμε λίγο τα αυτιά μας ανάμεσα στους τόσους άντρες τραγουδιστές. Περιμένουμε τη συνέχεια. -- Βαγγέλης Χαλικιάς