---

Όποιος ξεχνάει το παρελθόν, δεν έχει μέλλον. Έτσι δεν λέει ένα χιλιοειπωμένο κλισέ; Ακόμα και να ισχύει αυτό, οι Horrors δεν έχουν να φοβούνται τίποτα για αυτά που πρόκειται να έρθουν. Τουλάχιστον το βρετανικό (μουσικό) παρελθόν δείχνουν να το έχουν μελετήσει αρκετά καλά και μας το δείχνουν σε κάθε ευκαιρία. Από το πρώτο album τους, το Strange House του 2007 το κουιντέτο από το Southend δημιουργεί μουσική που μας κάνει να αναρωτιόμαστε «μα που το έχω ξανακούσει;». Σιγά το πράγμα θα μου πεις, και ποιος δεν το κάνει πια αυτό; ΟK, αφού ξεπεράσουμε το κλασικό πλέον ζήτημα περί παρθενογένεσης στην ροκ μουσική (2 κλισέ σε ένα κείμενο 300 λέξεων δεν βρίσκεις ούτε στην Espresso), πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι Horrors αντιγράφουν, αλλά το κάνουν με στυλ και όχι χοντροκομμένα (όπως οι Arctic Monkeys, φτου φτου, για παράδειγμα). Και εξελίσσονται. Όχι τόσο αλλάζοντας τη μουσική τους ταυτότητα αλλά προσθέτοντας στοιχεία και εμπλουτίζοντας τις επιρροές τους.

Ακούγοντας το Skying διαπιστώνεις ότι το shoegaze του Primary Colours, χωρίς να εγκαταλειφθεί, κάνει χώρο στο new wave. To "Endless Blue", για παράδειγμα, που τυχαία παίζει την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, «φωνάζει» Chameleons από χιλιόμετρα. Kαι τα synths των ΟΜD, των Sound αλλά και των Simple Minds (ω, ναι) μαρτυράνε πως ο Faris Badwan και η παρέα του, μελετώντας την βρετανική μουσική ιστορία, αυτή τη φορά έμειναν πολύ στο κεφάλαιο 1979-1984.

Τι άλλο παρατηρούμε ενώ το Skying παίζει για δεύτερη συνεχόμενη φορά στο cd player; Την αλλαγή της διάθεσης. Κι αυτή είναι μάλλον η σημαντικότερη διαφορά σε σχέση με το Primary Colours. Οι Horrors ανοίγουν τα παράθυρα και η σκοτεινή, περίπου κλειστοφοβική, ατμόσφαιρα σχεδόν διαλύεται. Σχεδόν, διότι κι εδώ υπάρχουν στιγμές που το φως χάνεται. Οι σκοτεινές στιγμές του Skying όμως θυμίζουν περισσότερο καλοκαιρινή καταιγίδα. Ξέρετε, αυτή που πολλές φορές είναι λυτρωτική ή στη χειρότερη περίπτωση δεν σε νοιάζει, αφού γνωρίζεις καλά ότι σε λίγη ώρα ο ήλιος θα ξαναβγεί για να σε στεγνώσει. -- Δημήτρης Γονέος