---

Οι Jane's Addiction επέστρεψαν στην δισκογραφία, πιστοί στο ραντεβού τους και με την τρέχουσα δεκαετία. Τι εννοώ; Ότι οι Jane's Addiction από το 1988 που ξεκίνησαν, κυκλοφορούν ένα άλμπουμ σε κάθε δεκαετία που περνάει. (Nothing's Shocking 1988, Ritual de lo Habitual 1990, Strays 2003, The Great Escape Artist 2011).

Με τον τίτλο The Great Escape Artist μάλλον ήθελαν να δείξουν ότι ήρθε η ώρα τους για κάτι διαφορετικό και να φανερώσουν μία ανάγκη να ξεφύγουν από το άστατο παρελθόν τους κάνοντας ένα νέο ξεκίνημα. Αν όντως ήθελαν αυτό, τότε μάλλον δεν τα κατάφεραν.

Ο εν λόγω δίσκος θα έλεγα ότι μάλλον στερείται έμπνευσης και διαφορετικότητας και δεν παρουσιάζει ούτε μουσικά, άλλα ούτε και στιχουργικά κάτι που δεν έχουμε ήδη ακούσει στο παρελθόν. Και να σκεφτείτε ότι μεσολάβησαν οκτώ ολόκληρα χρόνια από την τελευταία τους δουλειά, το Strays (2003), πράγμα που σημαίνει ότι είχαν όλο το χρόνο να δουλέψουν καλύτερα το The Great Escape Artist.

Η πρώτη στιγμή του δίσκου είναι και η καλύτερη. Το "Underground", με την groove-άτη μπασογραμμή και το εξαιρετικό σολάρισμα, είναι πραγματικά ένα τραγούδι που θα κάνει τους γείτονες να υποφέρουν για καιρό. Καθόλου άσχημο και το "End To The Lies" που ακολουθεί καθώς διατηρεί κάποια από την ενέργεια του "Underground. Από 'κει και πέρα το άλμπουμ κινείται σε μία χαριτωμένη μετριότητα και η επόμενη συμπαθητική στιγμή που συναντάμε, είναι το μελαγχολικό "Twisted Tales" και μετά πάλι τα ίδια.

Για να είμαι όμως δίκαιος, θα τονίσω ότι οι Jane's Addiction προσπάθησαν αρκετά να "βγάλουν" ενέργεια και ότι το The Great Escape Artist γενικά είναι ένας συμπαθητικός δίσκος που θα κρατήσει συντροφιά στον ακροατή που έχει υπομονή. Ακόμα είμαι σίγουρος ότι  θα αγγίξει τις ψυχές των φανατικών του συγκροτήματος, αν και δεν νομίζω να έχουν μείνει και πολλοί.

Κατά τα άλλα δεν ρισκάρουν, δεν προτείνουν κάτι διαφορετικό, δεν εντυπωσιάζουν και πληρώνουν τα σπασμένα από τα πολλά διαλείμματα που έχουν στην πορεία τους. -- Ανδρέας Μαραγκός