---

Έρχεται η διπλή επανακυκλοφορία των δύο The Marriage of Heaven and Hell για κριτική και με πιάνουν τα καντήλια μου. «Μα γιατί να μην κυκλοφορήσουν ένα δίσκο αντάξιο του σπουδαίου παρελθόντος τους; Τόσοι άλλοι τα έχουν καταφέρει!», πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται. Έπειτα βάζω το δίσκο να παίξει και με το που σκάει η εναρκτήρια τσιρίδα και ακολουθεί το ριφ στο "Weeping of the Spirit" συνειδητοποιώ ότι η λογική ηττήθηκε και μάλιστα κατά κράτος από το συναίσθημα. Ε λοιπόν ναι, κάθε μπάντα έχει ένα 'magnum opus'. Οι Virgin Steele όμως είναι μάγκες από τους λίγους και έχουν τέσσερα. Τι κι αν τελευταία δε μας τα λένε καλά; Τι κι αν επανακυκλοφορούν τους δίσκους που ποτέ ξανά δε θα μπορέσουν να φτάσουν; Το χρέος τους το έχουν κάνει και μάλιστα με το παραπάνω.

To Guardians of the Flame, τα δύο The Marriage of Heaven and Hell και το Invictus λοιπόν είναι μνημεία heavy metal οργασμού και άριστα δείγματα αμερικάνικου λυρικού heavy metal με ευρωπαϊκή ψυχή. Τα τρία τελευταία δε, τα οποία επανακυκλοφορύν φέτος από την SPV, συνδέονται με ένα concept σχετικό με τη μάχη της ανθρώπινης υπόστασης και του Θείου. Τα δύο αυτά άλμπουμ θα έπρεπε να διδάσκονται στο πανεπιστήμιο του power metal μαζί με ελάχιστα αντάξιά τους. Τόσο απλά. Για όσους δεν έχουν έρθει σε επαφή με τους Virgin Steele αυτή η επανακυκλοφορία είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να το κάνουν. Η τεχνοτροπία, η αισθητική, το μεγαλείο και η εκτελεστική δεινότητα της μπάντας στα δύο μέρη του The Marriage of Heaven and Hell κάνει την απόκτησή τους επιτακτική και το heavy metal πλουσιότερο. -- Φάνης Μανταίος