---

Πάνε οκτώ χρόνια από την τελευταία προσωπική κυκλοφορία του βαρύ και ασήκωτου Mark Lanegan ο οποίος ουσιαστικά δεν έλειψε ποτέ από κοντά μας. Οι Twilight Singers, οι Soulsavers, οι Gutter Twins, η Isobel Campbell ήταν μερικές από τις παρέες του «Μάρκου» πριν ξαναεμφανιστεί, δισκογραφικά, μόνος του.

Επιστροφή λοιπόν αυτού του σκοτεινού τύπου με το άλμπουμ Blues Funeral και την ετικέτα της ιστορικής 4AD τυπωμένη στο εξώφυλλο. Αυτό που έχει καταφέρει με τη νέα του δουλειά ο Lanegan είναι να διχάσει. Τα «μπλιμπλίκια» όπως τα λένε στη μουσική argo δεν άρεσαν σε όλους. Ναι ο Lanegan εκτός από τις σκοτεινές μελωδίες και τη φωνή-κόλλημα έχει προσθέσει και λίγα beat-άκια τα οποία ο φανατικός ροκάς μάλλον είναι δύσκολο να τα αποδεχθεί. Το αν είναι πετυχημένη ή όχι η διαφορετικότητα του Blues Funeral σε σύγκριση με τα όσα μας είχε μάθει μέχρι σήμερα ο Mark είναι θεωρώ κάτι καθαρά υποκειμενικό.
Το "The Gravedigger’s Song", το καλωσόρισμα του Blues Funeral, με κέρδισε με τη μία. Στην πορεία της ακρόασης συναντάμε κομματάρες, όπως τα "Grey Goes Black", "Riot In My House", "St. Louis Elegy" και "Quiver Syndrome".  Ένα τραγούδι που τουλάχιστον ξενίζει στο άκουσμα του είναι το "Ode to Sad Disco". Αδύναμες στιγμές, αλλά όχι κακές, ανάμεσα στα δώδεκα τραγούδια του Blues Funeral, αποτελούν τα "Bleeding Muddy Water" και "Deep Black Vanishing Train". Τις πρώτες φορές που άκουσα το άλμπουμ θεώρησα ότι προς το τέλος πέφτει (γνωστή ασθένεια πολλών κυκλοφοριών) αλλά τελικά αναθεώρησα! Η «κηδεία των μπλουζ» κρύβει μέσα της γοητευτικά τραγούδια τα οποία αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής ώστε να ανακαλύψει κανείς τα κάλλη τους.

Αν τώρα ο Lanegan αποφάσισε σε αυτό το άλμπουμ να πειραματιστεί, δεν ένοιωσα να με ενοχλεί. Το Blues Funeral μου άρεσε, το έχω ακούσει αρκετές φορές και θα το ακούσω και άλλες. -- Βαγγέλης Χαλικιάς