Wild Thing's best music in 2014

2014 over n' out! Πέρασε κι αυτό μαζί με όσες κοσμοϊστορικές απάτες έφερε («success story», «πρωτογενές πλεόνασμα» κ.λπ. μπούρδες). Το καλό με το να δουλεύεις σ' ένα 'zine πάντως είναι ότι - θες, δε θες - ασχολείσαι με πάρα πολλές νέες κυκλοφορίες με αποτέλεσμα η περιρρέουσα μιζέρια να μην επηρεάζει τόσο πολύ την κρίση σου για την πορεία της μουσικής, γιατί μπορεί εδώ και χρόνια πια να μην πέφτεις πάνω σε δίσκους που έχουν τη δυνατότητα να σου αλλάξουν τη ζωή όπως παλιότερα, αλλά όλο και κάποιο καλό τραγούδι ή κάποια ενδιαφέρουσα ιδέα στην παραγωγή ανακαλύπτεις εδώ κι εκεί. Τι διάολο; Διαφορετικά το rock'n'roll θα είχε εντελώς ψοφήσει. (σσ. Είπαμε ότι μετά από τόσα χρόνια κυριαρχίας των άσχετων στην επικοινωνία περί τα μουσικά δρώμενα, μουσικοί και κοινό δεν μπορεί παρά να έχουν χαζέψει λιγάκι. Όμως ευτυχώς το rock'n'roll - όπως και η ελπίδα - δεν πεθαίνει τόσο εύκολα...)

Η γενική εικόνα που σχηματίσαμε αναφορικά με τη μουσική παραγωγή της χρονιάς που αφήσαμε πίσω μας τώρα είναι μάλλον θετική, υπό την ένννοια ότι μπορεί να μην υπήρξαν νέα ονόματα στη μουσική σκηνή ή νέες κυκλοφορίες που θα μπορούσαν να θεωρηθούν 'instant classics' (στον τομέα αυτό υπάρχει σταθερά ούτως ή άλλως εδώ και καιρό μεγάλη ένδεια), αλλά ωστόσο οι σχετικά λίγοι παλιοί που είναι ακόμη ενεργοί δισκογραφικά κατέθεσαν πέρσι αρκετά ενδιαφέρουσες δουλειές, οι όχι και τόσο παλιοί που θα συνεχίσουν να μας απασχολούν έδειξαν σημάδια ότι αρχίζουν να μαθαίνουν και να σοβαρεύονται... (σσ. τώρα που το 'hype' του mainstream κι «εναλλακτικού» τύπου δεν αρκεί πια για να ασχοληθεί ο κόσμος με τους δίσκους τους), ενώ ευτυχώς δεν πουλήθηκε κανένα νέο trend, genre, σκηνή ή όπως αλλοιώς λέγονται οι αμήχανες προσπάθειες marketing όσων περί τα μουσικά ασχολούμενων προσπαθούν να δικαιολογήσουν την παρουσία τους αν και επιεικώς περιττεύουν...

Με δεδομένες τις προηγούμενες σκέψεις, αυτή τη φορά επιλέξαμε να παρουσιάσουμε μια πιο εκτεταμένη λίστα επιλογών με τα «καλύτερα» του '14 σε σχέση με προηγούμενες χρονιές, ένα Top 50. Με αυτόν τον τρόπο, αφενός απεικονίζεται καλύτερα η θετική αίσθηση που μας άφησε η χρονιά από μουσικής πλευράς κι αφετέρου μπορούμε να προτείνουμε μια μεγαλύτερη γκάμα μουσικών για να εμπλουτίσετε την παλέτα ηχοχρωμάτων που αποτελούν το soundtrack της ζωής σας. Τη σειρά των προτεινόμενων άλμπουμ μπορείτε να την πάρετε πιο σοβαρά όσον αφορά τα 20 πρώτα, όσο για τα επόμενα... μια άλλη μέρα πιθανόν να είχαν διαφορετική σειρά, αλλά δεν πειράζει, όλα αξίζουν να βρίσκονται στη λίστα.

Με τον παράγοντα «ελπίδα» να παίζει έντονα για το 2015 που είναι μπροστά μας, κάνετε κι εσείς τον απολογισμό του 2014 ρίχνοντας μια ματιά στο δικό μας.

Wild Thing's Top 50 albums in 2014

	1. David Crosby - Croz (Blue Castle Records) O 'Croz' βγάζει νέο δίσκο μετά από δύο γεμάτες δεκαετίες και για να καταλάβει κανείς αυτόματα πόσο σημαντικό είναι αυτό το γεγονός, πρέπει μάλλον και πριν 20 χρόνια να ήταν ώριμος ακροατής, ώστε να αντιλαμβάνεται από τότε το φαινόμενο της rock μουσικής κατά τρόπο διαχρονικό και να έχει πλήρη αντίληψη των ιστορικών του ζενίθ. Επειδή λοιπόν από την εμπειρία μας γνωρίζουμε ότι το συγκεκριμένο είδος μουσικόφιλου ανήκει πλέον στην κατηγορία «υπό εξαφάνιση», προτείνουμε απλά το δίσκο ως το Νο. 1 της λίστας μας. Η μουσική μιλάει γαρ από μόνη της. Ας είναι καλά πάντως ο γιος του, James Raymond, που τον έψησε να μπει το στούντιο.
	2. Susan Clynes - Life Is… (MoonJune Records) Η πρώτη διεθνής κυκλοφορία της Βελγίδας τραγουδοποιού αφήνει απλά άφωνους όσους έχουν την τύχη να πέσουν πάνω στο δίσκο της. Η Clynes δεν επιδέχεται κατηγοριοποίησης και δεν ενδιαφέρεται μάλλον γι' αυτήν. Είναι καλή μουσικός και δεν έχει ανάγκη να αυτοπεριορίζεται. Για να δωθεί ένα στίγμα πάντως, με το Life Is... μιλάμε για ένα tour de force τραγουδοποιίας art pop ή rock δωματίου, φιλοσοφημένης στιχουργικά και ουσιαστικής ενορχηστρωτικά.
	3. Robert Plant & The Sensational Space Shifters - Lullaby and… The Ceaseless Roar (Nonesuch Records) Το πραγματικό, ουσιωδώς «προοδευτικό» πνεύμα των Led Zeppelin ζει μέσα από τις κατά καιρούς δισκογραφικές δουλειές του Robert Plant. Μπορεί το επιφαινόμενο hard rock και hard blues να έχουν δώσει τη θέση τους σε μία νεωτερική μίξη κέλτικης φολκ, λαϊκής μουσικής του Μαγκρέμπ και της Ανατολής και νέας μουσικής τεχνολογίας, αλλά από κάτω πάλλεται η πραγματική καρδιά των Zep. Θυμόμαστε ότι, αν και απίστευτα εμπορικοί στην εποχή τους (σσ. o tempora, o mores!), οι Zeppelin δεν ήταν ποτέ 100% προφανείς και γι' αυτό δεν έχουν ξεπεραστεί ακόμη. Έτσι και ο νέος Plant δεν είναι προφανής, αλλά αν του δώσετε την ευκαιρία, θα απλώσει ρίζες μέσα σας.
	4. Moraine - Groundswell (MoonJune Records) Έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι της πάλαι ποτέ σκηνής του Seattle και τα τελευταία χρόνια αυτή παράγει εξόχως έντεχνες μουσικές προτάσεις. Στο τρίτο τους άλμπουμ οι Moraine συνεπικουρούμενοι από την παραγωγή του παλιού καλού Steve Fisk δείχνουν όλες τους τις δυνατότητες στο κεφάλαιο post-Gong και post-King Crimson prog rock. To Seattle πάει Canterbury και το Groundswell είναι ένας δίσκος που κανονικά όλοι οι μουσικοί πρέπει να ερωτευτούν.
	5. Octopus Syng - Reverberating Garden Number 7 (Mega Dodo Records) Σύντομες συνθέσεις που είναι κατασκευασμένες σαν μινιατούρες - κομψοτεχνήματα μοναδικής τέχνης αλληλοδιαδέχονται κομμάτια μεγαλύτερης διάρκειας με μυστήρια εξέλιξη και δομή, σκοτεινές ατμόσφαιρες αναμειγνύονται με χαμηλόφωνες εκθέσεις σε πολύχρωμα ψυχεδελικά φώτα, folky, ethnic, kraut, prog και ψυχεδελικά υλικά συνδυάζονται με πρωτότυπο τρόπο και το όλο οικοδόμημα συνιστά ένα αναπάντεχο, έντονα εθιστικό trip που μπορεί να σε ζαλίσει μέχρι να μπεις στο νόημα, αλλά άμα μπεις δεν φεύγεις...
	6. Martyn Bates - Arriving Fire (Ambivalent Scale) Πάθος, συναισθηματικός πλούτος, λυρισμός και λιτή αλλά αναγνωρίσιμη αισθητική. Ο Bates δεν έχει αλλάξει με τα χρόνια, παραμένει ο ίδιος άνθρωπος που πρωτογνωρίσαμε με τις πρωτόλειες ηχογραφήσεις των Eyeless In Gaza. Το ταξίδι του στην τραγουδοποιΐα συνεχίζεται χαμηλόφωνα αλλά με ήρεμη αποφασιστικότητα και μας αφορά όπως πάντα.
	7. Thurston Moore - The Best Day (Matador Records) Ακόμα ένας «μουσικός» δίσκος του Thurston και το αποτέλεσμα της δουλειάς του ακούγεται πια ως το καταστάλαγμα μιας συναρπαστικής πορείας τριών δεκαετιών. Το σημαντικό είναι πάντως ότι o ακροατής του The Best Day είναι δυνατόν να πειστεί ότι αφενός το λεγόμενο «παλιό» και αφετέρου το καινούργιο που πρέσβευαν κάποτε όσο λίγοι οι Sonic Youth δεν έχουν τελικά και τόση απόσταση μεταξύ τους όσο κάποιοι πίστευαν ή συνεχίζουν να πιστεύουν. Συμφιλιώνονται εύκολα και δένουν σε ένα συνεχές, αδιάκοπο μουσικό ρεύμα που κρατάει ήδη πολλές δεκαετίες κι έχει ακόμη πολύ μέλλον μπροστά του.
	8. Leonard Cohen - Popular Problems (Columbia / Sony) Ογδοντάχρονος πια ο κ. Cohen, αλλά όπως πάντα δεν έχει ανάγκη να προσπαθήσει πολύ για να μας πείσει. Τα λιτά κήμπορντς του παραγωγού και βασικού συνθέτη Patrick Leonard, τα απαραίτητα και απολαυστικά γυναικεία δεύτερα φωνητικά και η μοναδική προσωπικότητα του στιχουργού /τραγουδιστή αρκούν για να συναρμολογηθεί μια από τις καλύτερες συλλογές τραγουδιών της χρονιάς, χωρίς οι δημιουργοί εν προκειμένω να δείχνουν να ιδρώνουν ούτε κατά διάνοιαν!...
	9. Mark & The Clouds - Blue Skies Opening (Mega Dodo Records) Ο Marco Magnani των Instant Flight, με ένα καινούργιο, χαλαρό σχήμα να τον περιβάλλει, κάνει επίδειξη ωριμότητας και ταλέντου στον τομέα: τραγουδοποιία. Χωρίς προσπάθειες εύκολου εντυπωσιασμού των περί τα «ψυχεδελικά» ακούσματα τυρβαζόντων, χωρίς καμμία πρόθεση να ακουστεί μοντέρνος και καμμία επίσης διάθεση ρετρό. Δεν χρειάζεται τίποτε απ' όλα αυτά για να εντυπωσιάσει. Χρωμόσωμα Beatles; Μάλλον.
	10. Dr. John - Ske-Dat-De-Dat: The Spirit of Satch (Proper Records) Ποιος μπορεί να κάνει έναν δίσκο-αφιέρωμα στο Louis Armstrong το 2014 χωρίς ιδιαίτερη πρεμούρα να πουλήσει νεωτερικότητα καταφέρνοντας να μην προσπεραστεί ως πάσχων από έλλειψη έμπνευσης; Όχι και πολύς κόσμος. Ο καλός Δόκτωρ σίγουρα πάντως. Ο λόγος; Μα ο άνθρωπος έχει ευρεία και βαθειά γνώση της αμερικάνικης μουσικής παράδοσης, τόση ώστε να βρίσκεται σε θέση απλά παίζοντας με τις «παραμέτρους» της - και συγκεντρώνοντας δίπλα του μεγάλα ταλέντα - να μας σερβίρει το παλιό ως φρεσκότερο από το καινούργιο. Τόσο απλά.
	11. Ray LaMontagne - Supernova (Columbia / Sony) Δεν είναι ξεκάθαρο αν η έμπνευση του καλού singer/songwriter ή η εμπειρία του παραγωγού - εν προκειμένω του περιζήτητου Dan Auerbach - ευθύνεται περισσότερο γι' αυτό που ακούμε στο Supernova, αλλά για τα συνηθισμένα μέχρι πρόπερσι δεδομένα του folkie τραγουδοποιού ο πέμπτος του δίσκος ισοδυναμεί με πραγματικό supernova δημιουργικότητας. Ο δίσκος έχει κυρίαρχη αναφορά τις μεγαλύτερες μουσικές απολαύσεις που μας άφησε η δεκαετία του '60 και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ευχόμαστε για περισσότερα πιάτα στο μέλλον απ' το ίδιο ακριβώς τσουκάλι.
	12. Ex Hex - Rips (Merge Records) Νέο σχήμα από τη Mary B. Timony κι όπως και με τους Wild Flag πριν τρία χρόνια κανείς δεν μπορεί να της αντισταθεί. Indie power-pop επιπέδου που απλά ξεχωρίζει εύκολα από το σωρό με τη μία, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια και φιοριτούρες. Λιτότητα, ειλικρίνεια και πολύ ταλέντο. Η συγκεκριμένη κοπελιά έχει αποδείξει σε πολλές περιστάσεις ότι το' χει.
	13. Blues Pills - Blues Pills (Nuclear Blast Records) Όντες ανάμεσα στους πρώτους που ανακάλυψαν ετούτους εδώ τους retro rockers, εμείς οι του Wild Thing αισθανόμαστε πολύ ικανοποιημένοι με την πρόοδό τους. Με τα προηγηθέντα EP να δείχνουν πού πάει το πράγμα, το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ αποτελεί την απόλυτη επιβεβαίωση του ταλέντου τους και φυσικά είναι ξεκάθαρο πως είναι ο καλύτερος hard rock δίσκος της χρονιάς.
	14. J Mascis - Tied to a Star (Sub Pop Records) Από την αρχή των Dinosaur Jr, πίσω στο μακρυνό '85, φαινόταν ότι κάτω από τον ηλεκτρικό θόρυβο κρυβόταν ένας singer/songwriter με ιδιαίτερη και αναγνωρίσιμη προσωπικότητα και ένας ικανός τεχνίτης της μελωδίας. Στο Tied to a Star o Mascis συνεχίζει τον κυρίαρχα ακουστικό ήχο του Several Shades of Why (2011), γίνεται καλύτερος τραγουδιστής και παρά τον σχεδόν αυτιστικό τρόπο με το οποίο κάνει τα πράγματα δείχνει μια συνέπεια που πείθει ότι αξίζει και πάλι να τον παρακολουθήσουμε.
	15. Bob Mould - Beauty & Ruin (Merge Records) O γερο-Bob παρουσιάζει φέτος ένα δίσκο που ακούγεται λίγο ως επιβεβαίωση της ταυτότητάς του. Επηρεασμένος από το θάνατο του πατέρα του, φαίνεται ότι κάνει απολογισμό και απογραφή της μέχρι τώρα πορείας του και αφήνοντας πρόσκαιρα (;) το 'trip' της ωριμότητας παρουσιάζει μια πιο ηλεκτρική δουλειά που θυμίζει περισσότερο το απόγειό του (περίοδος Sugar;) και τον ήχο - «σήμα κατατεθέν» του. Σε τι καλύτερο θα μπορούσε κανείς να ελπίζει από έναν από τους εφευρέτες του «ανεξάρτητου» ήχου;
	16. Robyn Hitchcock - The Man Upstairs (Yep Roc Records) Εις εκ των πατέρων της ανεξάρτητης σκηνής της Βρετανίας πραγματοποιεί το όνειρό του: «να γράψει έναν φολκ δίσκο με παραγωγό τον Joe Boyd»! Για το σκοπό αυτό συνθέτει πέντε νέα τραγούδια, αλλά αποφασίζει και να διασκευάσει από Psychedelic Furs ως Doors. Μπορεί αυτό ν' ακούγεται στα αυτιά πολλών ως μια εφήμερη έμπνευση που θα καταλήξει απλά να καταγραφεί ως υποπαράγραφος στον ούτως ή άλλως εκτεταμένο κατάλογο του ασταμάτητου καλλιτέχνη, αλλά για μια στιγμή... τι δεν καταλαβαίνουμε από τα credits του δίσκου;!
	17. Yusuf (Cat Stevens) - Tell 'em I'm Gone (Sony Music) Μπορεί σε προσωπικό/πνευματικό επίπεδο η κατάσταση του Yusuf Islam να μην έχει μεταβληθεί, από την εποχή όμως του προηγούμενου δίσκου του (An Other Cup - 2006) παρακολουθούμε μια προσπάθεια ανάσυρσης από τη φορμαλδεΰδη - σε μουσικό πάντα επίπεδο - ενός τύπου που λεγόταν μέχρι τα 70s Cat Stevens. Στον τωρινό δίσκο η συγκεκριμένη πορεία έχει πια ολοκληρωθεί, ο Stevens είναι μουσικά παρών στην ολότητά του, με εξαιρετική vintage παραγωγή, εξαιρετικούς μουσικούς συνοδοιπόρους και πιθανό 'bonus' την οποία εμπειρία μπόρεσε να συλλέξει από την ζωή του ως Yusuf.
	18. Marianne Faithfull - Give My Love to London (Dramatico / Naïve Records) Η εξαιρετικά σταθερή πορεία της Faithfull στη δισκογραφία τον 21ο αιώνα, έχοντας καταφέρει ήδη να αποδείξει το σοβαρό λόγο ύπαρξής της στη σκηνή (που στο παρελθόν είχε από αμφισβητηθεί έως στην καλύτερη περίπτωση υποβαθμιστεί), φθάνει με το Give My Love to London σε μια μοναδική συνάθροιση επιχειρημάτων υπέρ της. Εξαιρετικές συνεργασίες και δυνατές ερμηνείες συνθέτουν μια συλλογή με προσωπικότητα και στίγμα που είναι αδύνατον να αγνοηθεί.
	19. Neil Young - Storytone (Reprise Records) Ο θείος Neil είχε κατά πώς φαίνεται μερικά ακόμη απωθημένα από τα 80s, την εποχή δηλαδή που έπαιζε με το rockabilly, τα synthesizer, την country και τα blues. Ε, το 2014 ήρθε η ώρα για ορχήστρες εγχόρδων και big band jazz. Και τα καταφέρνει, όπως πάντα, περίφημα και με αφοπλιστική απλότητα.
	20. Peter Hammill & Gary Lucas - Other World (Cherry Red Records) Δύο φαινομενικά μη τεμνόμενοι μουσικοί κόσμοι, με παράλληλο - σημαντικό και στις δύο περιπτώσεις - παρελθόν, διασταυρώνονται στο Other World και αποδεικνύουν μια κρυφή συγγένεια που οδηγεί σε ένα μουσικό κράμα που ακούγεται σχεδόν φυσιολογικό. Μια φωνή (ο Hammill, καθηλωτικός όπως πάντα), δύο κιθάρες και μερικά ηλεκτρονικά αρκούν για δημιουργούς αυτού του επιπέδου ώστε να συνθέσουν έναν από τους πιο εντυπωσιακούς δίσκους της χρονιάς.
	21. Toumani Diabaté & Sidiki Diabaté - Toumani & Sidiki (World Circuit) Πατέρας και γιος συνεχίζουν μια μουσική παράδοση που βαστάει αρκετές γενιές. Ηχογραφούν ένα δίσκο για δύο κόρα, όπου με έντεχνο, σύγχρονο τρόπο δημιουργούν νέο μουσικό έδαφος βασισμένοι στην βαθειά παράδοση της Mande κουλτούρας τους. Η δύναμη ως γνωστόν της παραδοσιακής μουσικής έξω από τα «πιατάδικα» διαχρονικά μαγεύει ακόμη και τους Σοπέν και τους Λιστ αυτού του κόσμου και αυτός ο δίσκος αποτελεί μια ακόμη απόδειξη περί τούτου.
	22. Nels Cline Singers - Macroscope (Mack Avenue Records) Το πρόβλημα με τύπους σαν τον Nels Cline είναι ότι κατέχουν τόσο ελεύθερα και δημιουργικά πνεύματα που δεν μπορούν να αξιολογηθούν σωστά από κανένα στενόμυαλο γκρουπούσκουλο μουσικόφιλων. Ούτε οι φαν της jazz, ούτε οι φαν του rock δεν αισθάνονται βολικά με τα προσωπικά πρότζεκτ του κιθαρίστα των Wilco. Κι όμως μόνο δίσκοι σαν το Macroscope σπρώχνουν ουσιαστικά την «ατζέντα» μπροστά. Έντεχνη καθαρή μουσική του 21ου αιώνα, που κατά κύριο λόγο μόνον σπασίκλες της ηλεκτρικής κιθάρας μπορούν να εκτιμήσουν - δυστυχώς. (Πάντως τραγουδιστές δεν έχει...)
	23. John Garcia - John Garcia (Napalm Records) Αυτός ο τύπος είναι ο μεγάλος αδικημένος της υπόθεσης Kyuss. Πάντα πιστεύαμε ότι ο John Garcia είχε την ουσία και ότι ο κόσμος έκανε λάθος που έψαχνε τη συνέχεια των μεγάλων του stoner στις άλλες τους «συνιστώσες»... Μετά από πολλά πρότζεκτ μας παρουσίασε τη χρονιά που πέρασε την πρώτη δουλειά που υπογράφει με το όνομά του και χωρίς να υπάρχουν σε αυτήν τίποτε εκπλήξεις, το όλο πράγμα «μυρίζει» αξιόπιστα Kyuss και μας καθιστά πολύ ευτυχείς.
	24. Admiral Sir Cloudesley Shovell - Check 'em Before You Wreck 'em (Rise Above Records) Αυτούς τους τύπους τους είχαμε βάλει στο μικροσκόπιο από τότε που πριν μερικά χρόνια ο Nick Saloman μας τους είχε συστήσει ως ταλαντούχους και θορυβώδεις γείτονές του. Αν στο άκουσμα κλασικών hard rock ήχων του τύπου Budgie, Stray, Black Sabbath κ.τ.λ. ακόμη μπορείτε να αισθανθείτε το αίμα να ρέει πιο ζεστό στις φλέβες σας, ε, τότε θα βρείτε την υγειά σας με αυτό το δεύτερο άλμπουμ τους.
	25. The Oath - The Oath (Rise Above Records) Η ονειρώδης μπάντα κάθε παραδοσιάρχη, κραδαίνοντα μπυροπότηρο χωρητικότητας ενός pint hard rocker ήταν οι The Oath. Δύο εντυπωσιακές ξανθιές υπερβόρειες στην πρώτη φωνή και την κιθάρα, hard rock με αξιώσεις, καλά τραγούδια, καλό παίξιμο, αψεγάδιαστη παραγωγή. Δυστυχώς διέλυσαν λίγες βδομάδες μόλις μετά την κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου. Ήταν 'too good to be true'; Άγνωστον. Μας μένει πάντως ο δίσκος.
	26. Stalins of Sound - Tank Tracks (Slovenly Records) Ακούγοντας τύπους όπως λ.χ. τους Big Black στα 80s, όλο και κάποιο κουσούρι μας έμεινε. Αλλοιώς δεν εξηγείται η διαστροφή να απολαμβάνεις την retro synth punk / hardcore punk τρομοκρατία αυτών των Σήφηδων. Όσοι ανυποψίαστοι και ανήλικοι, μην πλησιάσετε - θα χάσετε πάσα ιδέα. Οι διεστραμμένοι μην το αφήσετε να σας ξεφύγει.
	27. Ani DiFranco - Allergic to Water (Righteous Babe Records) H DiFranco μας είχε συστηθεί στην αρχή των 90s ως folkie, αλλά ως γνωστόν την πολλή την (απλή και άδολη) φολκ την βαριέται κι ο θεός. Την παρακολουθούμε λοιπόν τόσα χρόνια να πειραματίζεται και να καταπιάνεται με διάφορα πράγματα, πάντα παράγοντας δίσκους με μικρότερο ή μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Στο Allergic to Water όμως έχει πια καταφέρει να δημιουργήσει μια καθ' όλα πειστική, μεστή και απολαυστική μουσική πρόταση που μας αναγκάζει να επανεκτιμήσουμε επί τα βελτίω πολλά απ' όσα προηγήθηκαν. Σε στιγμές το μυαλό μας αποτολμά μέχρι και συγκρίσεις με τη Joni Mitchell! Σαφέστατα ένας από τους δίσκους της που απλά πρέπει να έχετε.
	28. The Coral - The Curse of Love (Skeleton Key Records) Για κάποιο ανεξήγητο λόγο το συγκρότημα αποφάσισε πριν επτά χρόνια να θάψει αυτές τις ηχογραφήσεις σε κάποιο ράφι. Τώρα που προσπαθούν να ξαναβάλουν μπρος τις μηχανές αποφάσισαν να τις βγάλουν στη φόρα. Και η απορία για την αρχική απόρριψη μεγενθύνεται. Τἐλος πάντων, όπως λένε κι οι αγγλοσάξονες, 'shit happens'. Η «Κατάρα του Έρωτα», μια ατμοσφαιρική ψυχεδελο-φολκ συλλογή τραγουδιών και instrumentals, μπορεί να στερείται εύκολα πιασάρικων ασμάτων αλλά λάμπει σαν έντεχνη τραγουδοποιία - τουλάχιστον στα αυτιά των πιο ψαγμένων ακροατών.
	29. Rumer - Into Colour (Atlantic Records) Μπορεί το τρίτο άλμπουμ της Αγγλο-πακιστανής Rumer να μην είναι καλύτερο ή χειρότερο από αυτά που προηγήθηκαν, αλλά πιστεύουμε ότι είναι καιρός να επισημάνουμε την παρουσία ενός από τα σημαντικότερα σύγχρονα ταλέντα της κατηγορίας singer/songwriter με αναφορές στην κλασική jazzy soul και με επιδόσεις που βάζουν το μυαλό μας να κάνει συγκρίσεις με φαινόμενα από το παρελθόν του τύπου λ.χ. της Carole King! Ας μας λυπηθεί ο Μεγαλοδύναμος κι ας φωτίσει τη Rumer να μην μας απογοητεύσει στο μέλλον. Χρειαζόμαστε πάντα καλή μουσική σαν κι αυτή.
	30. Empty Frame - The Blackbird Flies (BMinor Records) Η επιλογή μας αυτής της χρονιάς από την εγχώρια σκηνή δεν είναι ευκόλως κατατάξιμη, αφού δεν υπηρετεί κάποιον από τους καθιερωμένους «ήχους». Με αυτόν τον τρόπο καταφέρνει να μην είναι «μία από τα ίδια» και αυτό μετράει για οποιονδήποτε μουσικόφιλο βαριέται την αέναη ανακύκλωση που χαρακτηρίζει δυστυχώς τη σκηνή εδώ και 20 χρόνια! Θα μπορούσε κάποιος απλώς να χαρακτηρίσει τους Empty Frame 'indie pop', αλλά με ένα κλασικό πιάνο τρίο να συμπληρώνει το καθιερωμένο rock τρίο (κιθάρα, μπάσο, ντραμς) τα πράγματα γίνονται πολύ-πολύ πιο ενδιαφέροντα.
	31. Beck - Morning Phase (Virgin EMI) Εδώ και δεκαετίες έχει καταναλωθεί τόση μελαγχολική φολκ, που λίγη ακόμη συνήθως μας σπάει τα... (σσ. νεύρα). Συνήθως. Αλλά εν προκειμένω έχουμε να κάνουμε με τον Beck, που είναι λαμπρός «νέος» κι έξυπνο παληκάρι και με κάποιο διαβολεμένο τρόπο κάνει αυτόν τον πρώτο του νέο δίσκο εδώ και αρκετά χρόνια να στέκεται άνετα ανάμεσα στα καλύτερά του άλμπουμ. Τώρα που τα λέμε ίσως ν' ακούγεται και καλύτερο από το Sea Change. To μυστικό πάντως μάλλον βρίσκεται στην κατά τα φαινόμενα «Βολκάνια» ιδιοσυστασία του καλλιτέχνου...
	32. Damien Jurado - Brothers and Sisters of the Eternal Son (Secretly Canadian Records) Είναι πια η τρίτη φορά που ο Damien Jurado δουλεύει δίσκο του με παραγωγό τον Richard Swift και η θετική παράγωγος για τη μουσική του που αυτή η συνεργασία του έχει εξασφαλίσει συνεχίζει να γίνεται εμφανής. Απελευθερώνεται σταδιακά σαν τραγουδοποιός κυνηγώντας πια ένα ονειρικό, ψυχεδελικό φολκ ήχο και σταδιακά εγκλιματίζεται στο αντικείμενο. Bλέπετε, ακόμη κι ο Phil Ochs το'χε ρίξει στο rock'n'roll σε κάποια φάση (αν και για διαφορετικούς λόγους...).
	33. Peter Hammill - ...All That Might Have Been (Fie! Records) O Hammill δεν έχει πάψει 46 χρόνια τώρα να είναι τρομερά δημιουργικός. Δεν έχουμε διευκρινίσει τι ακριβώς «πίνει», αλλά κάπως το καταφέρνει. Το '14 - μετά την εκπληκτική του συνεργασία με τον Gary Lucas (που είδατε παραπάνω στη λίστα μας) - παρουσιάζει και μια συλλογή παραδοσιακών 'doomy n' gloomy' τραγουδιών που θυμίζουν τη δουλειά του από τα 70s, τα οποία όμως μεταχειρίζεται ως πρώτη ύλη για να κόψει και να ράψει κομματάκια που συνθέτουν ένα «μουσικό φιλμ» (!), τη δική του συνεισφορά στην αγαπημένη του γαλλική nouvelle vague...
	34. Otis Brown III - The Thought of You (Blue Note Records) Το ντεμπούτο στη δισκογραφία του γνωστού από τη συνεργασία του με τον Joe Lovano, τζαζ ντράμερ Otis Brown III ως 'band leader' είναι μια από τις πιο αξιοπρόσεχτες δουλειές για όσους περιλαμβάνουν και την τωρινή post-bop παραγωγή στη μουσική τους δίαιτα. Για όσους φίλους των κλασικών ακόμη πιστεύουν ότι μετά το '65 ἠ κατ' άλλους το '69 δεν ηχογραφείται πια αξιόλογη τζαζ, ο συγκεκριμένος δίσκος μπορεί να αποδειχθεί αποκαλυπτικός.
	35. Marbin - The Third Set (MoonJune Records) Να κι ένας τζαζ δίσκος τελευταίας εσοδείας που μπορούμε άφοβα να συστήσουμε σε ροκάδες ακροατές. Τα «γκάζια» της ηλεκτρικής κιθάρας του Dani Rabin σε αυτήν τη λάιβ ηχογράφηση, συνδυαζόμενα με ανατολίτικους δρόμους και  αυτοσχεδιαστική τζαζ δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα που αβίαστα ενθουσιάζει. Dani Rabin
	36. Medeski, Scofield, Martin & Wood - Juice (Indirecto Records) Είναι μόλις η τρίτη φορά που στη δισκογραφία ο 'Sco' συναντάει τους Medeski, Martin & Wood κι αυτή τη φορά η προσέγγιση είναι πιο ελεύθερη, του τύπου «τζαμάρουμε με τα φιλαράκια μας». Βέβαια με τέτοιους μουσικούς ακόμη και τέτοια χαλαρά πρότζεκτ έχουν γνωστή έκβαση. Ακόμα και αν σου δώσουν προς στιγμήν την εντύπωση ότι ρισκάρουν άσχημα διασκευάζοντας πασίγνωστες μελωδίες των Beatles, των Doors ή του Dylan, τελικά πάντα βρίσκουν τον τρόπο να σώζουν την κατάσταση κι όταν το σετ έχει πια τελειώσει, η απόγραφη που κάνεις είναι πολύ θετική. Δεν είναι τυχαίοι, βλέπετε...
	37. Aaron Freeman - Freeman (Partisan Records) O πάλαι ποτέ 'Gene Ween' στο δεύτερό του προσωπικό δίσκο μετά τους Ween, απελευθερωμένος από το διαβρωτικά χιουμοριστικό πλαίσιο της παλιάς του μπάντας, αναπτύσσει τις μουσικές του ιδέες «κανονικά» και αναδύονται οι τραγουδοποιητικές του δυνατότητες. Το ξέραμε πάντα ότι οι Ween ήταν κατά βάθος μάστορες και μεγάλα ταλέντα, αλλά τώρα αυτό αποδεικνύεται και στην πράξη. Ο τωρινός δίσκος του Freeman είναι μια σπάνια συλλογή καλών τραγουδιών μπητλικής κατά κύριο λόγο έμπνευσης, που μπορεί να παρουσιάζονται ορθόδοξα αλλά δεν γίνονται ποτέ βαρετά.
	38. The New Basement Tapes - Lost on the River (Harvest Records) Λίγο το δέος του να βάλεις στα 'credits' το όνοματάκι σου δίπλα σε αυτό του Dylan (αφού οι στίχοι είναι δικοί του), λίγο το έμπειρο χέρι του παραγωγού / ιθύνοντος νου του όλου πρότζεκτ T Bone Burnett και οι συμμετέχοντες στο ιδιότυπο αυτό σχήμα Elvis Costello, Jim James (My Morning Jacket), Marcus Mumford (Mumford & Sons), Rhiannon Giddens (Carolina Chocolate Drops) και Taylor Goldsmith (Dawes) υπερβάλλουν εαυτόν με αποτέλεσμα έναν ανέλπιστα καλό δίσκο. Και μάλιστα όχι άνισο, αφού οι συνεισφορές όλων στέκονται το ίδιο ψηλά.
	39. Conor Oberst - Upside Down Mountain (Nonesuch Records) O Oberst είχε κάποιο καιρό να βγάλει νέο δίσκο με την υπογραφή του μόνο. Αλλά η τωρινή συγκυρία είναι πολύ ευτυχής γι' αυτόν, καθώς βρίσκεται σε μεγάλη ετικέτα και έχει παραγωγό έναν από τους καλύτερους της εποχής μας, τον «χίπη» Jonathan Wilson. Αίρονται λοιπόν και οι τελευταίες μας αντιρρήσεις, καθώς είναι καλύτερος από ποτέ.
	40. Machine Mass feat. Dave Liebman - Inti (MoonJune Records) Οι σταθεροί συντελεστές των Machine Mass, δηλαδή ο κιθαρίστας Michel Delville και ο ντράμερ Tony Bianco, αμφότεροι παράλληλα και στο prog/jazz σχήμα των douBt, συνεργάζονται στο νέο τους δίσκο με τον έμπειρο πνευστό Dave Liebman προτείνοντας τον απόλυτο συνδυασμό σύγχρονης jazz fusion και μουσικής από laptop. Τρεις άνθρωποι ακούγονται ως μεγάλο σχήμα και δείχνουν μάλλον το δρόμο προς το μέλλον. Δεν διασκευάζουν τυχαία άλλωστε το "In a Silent Way"...
	41. Monster Magnet - Milking the Stars: A Re-imagining of Last Patrol (Napalm Records) Κάτι όντως δεν πήγαινε καλά τα τελευταία χρόνια με τους άλλοτε πολυαγαπημένους μας Monster Magnet. H υποδοχή μας στο προηγηθέν Last Patrol ήταν για λόγους παράδοσης μόνο θετική. Ο Dave Wyndorf λοιπόν αποφάσισε να κάνει έναν διαφορετικό δίσκο με τα ίδια πάνω-κάτω τραγούδια. Το πήρε λοιπόν απ' την αρχή, ανέβασε τον παράγοντα «επιρροές από τα 60s» και κατάφερε να μας θυμίσει τη χρυσή του εποχή προ εικοσαετίας. Κατόπιν τούτου, να μην εκφράσουμε ικανοποίηση;
	42. She Keeps Bees - Eight Houses (BB*Island Records) H λιγότερο DIY προσέγγιση ως προς την παραγωγή σε αυτόν, τον τέταρτο δίσκο του νεοϋορκέζικου lo-fi ντουέτου φαίνεται ότι κάνει τη διαφορά και επιτέλους μπορεί να αναδειχτεί πιο καθαρά το ταλέντο τους. Ήρθε κατά συνέπεια η ώρα να ασχοληθείτε μαζί τους. Αν μη τι άλλο, η εκφραστικότητα της φωνής της Jessica Larrabee έχει εκείνου του τύπου την (γνωστή) ποιότητα για την οποία κρατάς σημείωση.
	43. Mac DeMarco - Salad Days (Captured Tracks) Στον τρίτο του δίσκο ο ιδιοσυγκρασιακός Καναδός indie pop τραγουδοποιός, έχοντας προηγούμενα «παίξει με τις παραμέτρους», φαίνεται να έχει κατασταλάξει στον ήχο και το ύφος που καλύτερα τον αντιπροσωπεύει. Πίσω βέβαια από τη χαλαρή, χαβανέζικη σε πρώτο επίπεδο ατμόσφαιρα του δίσκου διαβλέπουμε να διαγράφεται ένα σαρδόνιο χαμόγελο κι αυτό είναι που μας αρέσει. Το ξαναέχουμε συναντήσει κατά το παρελθόν αυτό σε αρκετά ενδιαφέρουσες περιπτώσεις.
	44. Bonnie 'Prince' Billy - Singer's Grave / A Sea of Tongues (Domino Records) Είναι λογικό να χάνει κανείς το λογαριασμό με τις κυκλοφορίες του Will Oldham και μπορεί μέρος αυτού του νέου του δίσκου να είναι ξαναζεσταμένο φαγητό με υλικό από το Wolfroy Goes to Town (2011), αλλά αν παραμερίσουμε τέτοιου τύπου αρνητικές σκέψεις κι απλά ακούσουμε τον «Τάφο του τραγουδιστή» με την κατασταλαγμένη country / bluegrass ατμόσφαιρά του, θα καταλάβουμε πιθανά ότι έχει ως δίσκος σοβαρό λόγο ύπαρξης. Μην το πολυψάχνετε λοιπόν, ο καλλιτέχνης είναι ευτυχής. Αυτό αρκεί.
	45. The Jean Jackets - Freeze Out (ανεξάρτητη κυκλοφορία) Οι νεοϋορκέζοι Jean Jackets μπορεί να είναι πολύ λίγο γνωστοί, αλλά είμαστε ευτυχείς που πέσαμε πάνω τους. Ανήκουν στην κατηγορία εκείνων των μουσικών που δεν χρειάζονται εξεζητημένες ενορχηστρώσεις, μεγάλες αναπτύξεις και επαγγελματικές παραγωγές για να μας πουν κάτι. Έχουν αλάνθαστο ποπ αισθητήριο και τα απλά τρίλεπτα indie rock τραγούδια τους αντέχουν πραγματικά σε πολλαπλές ακροάσεις. Εκεί δεν βρίσκεται τελικά η ουσία;
	46. Volage - Heart Healing (Howlin' Banana Records) Οι Γάλλοι Volage εμφανίστηκαν φέτος από το πουθενά και μας κέρδισαν εύκολα. Ακούγονται αμερικάνοι, δεν είναι εύκολα κατατάξιμοι, χρησιμοποιούν ψηφίδες ψυχεδέλειας, ποπ, γκαράζ, surf και indie rock και φτιάχνουν έναν εντελώς δικό τους ήχο, που δεν ακούγεται σαν κολάζ, δεν κλέβει από γύρω-τριγύρω, ροκάρει πειστικότατα και αξίζει την προσοχή σας.
	47. Weezer - Everything Will Be Alright in the End (Republic Records) Οι φαν των πρώιμων Weezer μπορούν ελεύθερα να ενθουσιαστούν, καθώς οι προηγηθέντες πειραματισμοί τους με το big beat και τη χορευτική electronica έχουν πια για τα καλά πάει περίπατο κι επιχειρείται ολική επαναφορά πίσω στην αρχή, στο λεγόμενο 'blue album' του 1994 (με τον Ric Ocasec μάλιστα πάλι στο πηδάλιο της παραγωγής). Με στίχους που λένε "rockin' out like it's '94" οι προθέσεις τους είναι μάλλον πολύ προφανείς και νομίζουμε ότι είναι και ειλικρινείς.
	48. The Sours - The Sours (MoonJune Records) Πρωτοεμφανιζόμενο νεοϋρκέζικο ακουστικό ντουέτο, αποτελούμενο από τη Sarah Schrift (φωνή) και τον Sasha Markovic (κιθάρα) που βασίζουν την πρότασή τους αποκλειστικά στη δύναμη των καλών τους τραγουδιών, τα ακούσματα και τη (με την γενικότερη έννοια) μουσική τους παιδεία, χωρίς να σκοτίζονται καθόλου για κόλπα στην παραγωγή. Δεν τα έχουν ανάγκη. Τέτοιες ευθείες και τίμιες προσεγγίσεις με υλικό με ζουμί και ουσία δεν μπορούν παρά να τύχουν της χωρίς ενδοιασμούς αποδοχής μας στο Wild Thing.
	49. Half Man Half Biscuit - Urge for Offal (Probe Plus Records) Η ατέλειωτη σάγκα μιας πραγματικά ανεξάρτητης μπάντας συνεχίζεται (30 χρόνια τώρα) μακριά από τα «φώτα» του μουσικού τύπου. Πιο πανκ και θορυβώδεις πια αλλά πάντα με το ίδιο - ολίγον πικρόχολο αλλά πάντα πολύ πνευματώδες - χιούμορ, μας δίνουν ακόμη ένα άλμπουμ με πολλά τραγούδια που μας αρέσει ν' ακούμε συνέχεια. Είναι ευτυχισμένοι στο υγιές underground, μακριά από εκφυλιστικά φαινόμενα, σταθεροί στον τρόπο ζωής τους, στις ιδιαιτερότητες και την αισθητική τους και γι' αυτό αποτελούν μια αξιόπιστη και σταθερή, αλλά δυστυχώς όχι ευρύτερα εγνωσμένη, αξία.
	50. Curtis Harding - Soul Power (Burger Records) Δεν φανταζόμαστε να υπάρχει αναγνώστης του Wild Thing με μηδενική έκθεση στην κλασική soul (σσ. αν υπάρχει, να το προσέξει). Πάντως ο Cole Alexander των Black Lips μας συνέστησε τελευταία αυτόν τον τύπο και έκανε πολύ καλά. Ο πρώτος δίσκος του Curtis Harding είναι από τα καλύτερα δείγματα retro soul της πρόσφατης δισκογραφίας με ολίγον γκαράζ ροκ στη μίξη για περισσότερη γεύση. Ξεσκονίστε καμπάνες, λουλουδάτα πουκάμισα με μεγάλους γιακάδες και mirror balls. Θα χρειαστούν...

Μια εξειδικευμένη λίστα με τα 50 καλύτερα hard n'heavy άλμπουμ του 2014 μπορείτε να διαβάσετε εδώ.