...

Elephant Stone: Hold onto your soul

Read text in english

Λίγες μέρες πριν την εμφάνιση των Καναδών Elephant Stone επί σκηνής στην Aθήνα (6D.o.g.s., 13 Ιουνίου) και την Άρτα (Κάστρο, 14 Ιουνίου) σκεφτήκαμε ότι ήταν σκόπιμο να κάνουμε μια μικρή παρουσίαση της μπάντας για λογαριασμό των αναγνωστών μας. Καθώς τους έχουμε ανακαλύψει σχετικά πρόσφατα στα μέρη μας, πιστεύουμε ότι υπάρχει ακόμη αρκετό κοινό που πρέπει και μπορεί να «προσηλυτισθεί». Οι τύποι το αξίζουν, γιατί από τις κυκλοφορίες τους μέχρι σήμερα έχουν αποδείξει ότι είναι από τα πιο ταλαντούχα και αναγνωρίσιμα ως προς το ύφος σχήματα της εποχής.

Στείλαμε λοιπόν μερικές ερωτήσεις στο μπασίστα/σιταρίστα και βασικό τραγουδοποιό τους, τον Rishi Dhir κι αυτός βρήκε το χρόνο να μας απαντήσει. Μέσα από τα λεγόμενά του εμείς καταλάβαμε όσα θέλαμε να μάθουμε. Ελπίζουμε η συνέντευξη που ακολουθεί να είναι και για σας το ίδιο κατατοπιστική. Αλλά βέβαια τα πιο πολλά γι' αυτούς θα τα ανακαλύψετε, όπως είναι φυσικό, στις συναυλίες τους. Εμείς σίγουρα θα είμαστε εκεί.

Wild Thing: Γεια! Οι Elephant Stone για τα δεδομένα της εποχής μας είναι ένα σχετικά καινούργιο σχήμα. Παρ' όλα αυτά πιστεύω ότι βρίσκεστε στα πρόθυρα της ευρύτερης αναγνώρισης. Πώς σε κάνει αυτό να αισθάνεσαι; Το φοβάσαι ή μήπως αυτό ήταν που ήθελες από την αρχή;

Rishi Dhir: Κοίτα, η μουσική είναι κάτι που κάνω σε όλη μου τη ζωή ... και πολύ πιθανά είναι κάτι που θα κάνω για πολλά ακόμη χρόνια μπροστά μου. Βέβαια ανυπομονώ να έρθει εκείνη η ημέρα που θα μπορώ να ζω από την τέχνη μου, αλλά αυτό δεν είναι και αυτοσκοπός. Κάνω μουσική γιατί αυτό είναι κάτι που χρειάζομαι. Τα υπόλοιπα λοιπόν θα είναι κερασάκι στην τούρτα.

WT: Εξαιτίας της σχέσης σας με τους Black Angels και των ινδικών στοιχείων στη μουσική σας κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν πως είστε «ψυχεδελικό» συγκρότημα. Με δεδομένο ότι έχετε αποδείξει μέσα από τις μέχρι σήμερα κυκλοφορίες σας πως έχετε το ταλέντο να γράφετε πολύ καλά ποπ τραγούδια, πιστεύεις ότι αυτή η «ψυχεδελική» κατηγοριοποίηση είναι κάτι που μπορεί να περιορίσει τις δυνατότητές σας να αναπτυχθείτε στο μέλλον περισσότερο ως τραγουδοποιοί ή αντίθετα θα είστε ικανοποιημένοι αν είστε μέρος της συγκεκριμένης σκηνής για πάντα;

RD: Οι «ετικέτες» στην πραγματικότητα δεν σημαίνουν και πολλά πράγματα για μένα. Βασικά γράφω τα τραγούδια που μ' αρέσει να ακούω. Το αν θεωρούνται «ψυχεδελικά» ή όχι μου είναι αδιάφορο. Αυτό που περιμένω από τη μουσική γενικά είναι να με κάνει να αισθάνομαι κάπως και την ίδια ακριβώς ποιότητα θέλω να έχουν και τα δικά μου τραγούδια. Η μουσική είναι καθαρή έκφραση, έρχεται από ένα μἐρος μυστήριο, αλλά μου προκαλεί αισθήματα πλήρωσης κι ευχαρίστησης.

WT: Αν δεν κάνω λάθος, η προσωπική σου κληρονομιά εξηγεί την ανάμειξή σου με το σιτάρ. Γιατί πιστεύεις ότι αυτό το όργανο και η μουσική που σχετίζεται μαζί του κέρδισε τα δυτικά ακροατήρια ακόμη και πριν από τους Beatles (λ.χ. από την εποχή των πρώτων ηχογραφήσεων του Ravi Shankar στα 50s); Yπάρχουν «μουσικολογικά» στοιχεία στην κλασική Ινδική μουσική που την κάνουν θελκτική στη δύση;

RD: Φαντάζομαι ότι εκείνη την εποχή ο κοσμός ήταν έτοιμος να δεχτεί καινούργιες εμπειρίες. Προσωπικά εγώ μεγάλωσα με πολύ Bollywood και ταυτόχρονα με το πακέτο Who, Doors, Beatles κ.τ.λ. Τελικά αυτή η μουσική έχει ένα τρόπο να αγγίζει τους ανθρώπους. Δεν ξέρω αν είναι κωδικοποιημένη στο DNA μου, αλλά η μουσική και γενικά ο πολιτισμός της Ινδίας πάλλεται μέσα μου - το ίδιο πράγμα βέβαια συμβαίνει και με πολλούς άλλους ανθρώπους στη δύση. Το σιτάρ και η κλασική Ινδική μουσική ειρηνεύει την ψυχή του ανθρώπου. Μπορεί επίσης να σε κάνει να κλάψεις, είναι πολύ δυνατή. Ο ρόλος του καλλιτέχνη στην κλασική Ινδική μουσική είναι να βάλει την προσωπική του συναισθηματική αντίδραση κι ερμηνεία στην κάθε raga. Αν η raga που παίζεις λ.χ. προορίζεται για να εκφράσει λαχτάρα, πρέπει να μεταδόσεις αυτό το συναίσθημα μέσα από την προσωπικότητά σου. Αν το καταφέρεις, το κοινό, ο ακροατής θα αισθανθεί με τον ίδιο τρόπο. Ο Ravi Shankar ήταν ένας άφοβος κι ανατρεπτικός τύπος και κατάφερε να κάνει τον κόσμο να καταλάβει. Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή του.

WT: Με βάση το βιβλίο μου με τις μουσικές κατηγορίες και τα είδη οι Elephant Stone, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, είναι βασικά μια power pop μπάντα (και όντας φαν της power pop για χρόνια αυτό μου αρέσει). Έχετε έναν σαφώς αγγλικό ήχο με πρόσθετο Ινδικό χρώμα και υφή. Θέλω να μου πεις πόσο μεγάλη επιρροή άσκησαν πάνω σας τα συγκροτήματα του Madchester αλλά και τύποι όπως οι Teenage Fanclub λ.χ.

RD: Έχω δηλώσει ότι οι Teenage Fanclub είναι ένα από τα πιο σταθερά ποιοτικά ποπ συγκροτήματα της τελευταίας εικοσαετίας. Όταν ήμουν δεκατριών, το Bandwangonesque μου άνοιξε το μυαλό όσον αφορά τους τομείς της μελωδίας και της αρμονίας σε μια εποχή που κυριαρχούσε το grunge και οι σκληροί ήχοι. Ασχολούμαι πολύ με τη μουσική ως ακροατής και φαν και φυσικά με έχουν επηρεάσει όλα τα σπουδαία συγκροτήματα που προηγήθηκαν της εποχής μας: Primal Scream, New Order, Stone Roses, Echo & the Bunnymen, Happy Mondays κ.λπ. Όμως η μουσική που γράφω είναι ο εαυτός μου. Δεν με απασχολεί το να αντιγράψω τους μεγάλους, αλλά το να χτίσω πάνω στις βάσεις που μου έχουν δώσει.

WT: Έχω την εντύπωση ότι το άλμπουμ Seven Seas (σσ. το πρώτο τους από το 2009) ήταν κάπως λιγότερο 'indo-psych' από τη δεύτερή σας κυκλοφορία - αν εξαιρέσουμε φυσικά το κομμάτι "The Straight Line" (ένα καθαρά raga rock instrumental). Θα πρέπει να διαβλέπουμε μια τάση που θα εξελιχθεί γραμμικά πιο πολύ στο μέλλον;

RD: Νομίζω ότι απλά τελειοποιούμαι ως τραγουδοποιός. Με κάθε νέο άλμπουμ η ταυτότητα των Elephant Stone γίνεται πιο ξεκάθαρη. Πάντως δεν αισθάνομαι την ανάγκη να προσθέτω τους ήχους του σιτάρ μόνο και μόνο για να υπάρχει μια Ινδική επιρροή. Γνωρίζω ότι η ανατολίτικη κληρονομιά μου μεταφέρεται ούτως ή άλλως μέσα από τα τραγούδια και τις μελωδίες που γράφω. Θέλω να ακολουθήσω αυτό το δρόμο για πολλά χρόνια. Έχω την κατάρα να θέλω να ταξιδεύω... Αυτό σημαίνει ότι συνέχεια ψάχνω κάτι και ποτέ δεν είμαι πολύ ευχαριστημένος με το σημείο που βρίσκομαι. Όμως αυτό επίσης σημαίνει ότι η μουσική που θα γράφω θα εξελίσσεται διαρκώς και δεν θα βρεθώ σε δημιουργικό τέλμα.

WT: Πες μας τις εντυπώσεις σου από την περσινή περιοδεία σας με τους Zombies. Ξέρω ότι ο Rod Argent είχε ηχογραφήσει με την παλιά σου μπάντα, τους High Dials, αλλά πηγαίνοντας περιοδεία με κάποιον έχεις την ευκαιρία να καταλάβεις περισσότερα γι' αυτόν. Τι έμαθες γι' αυτούς τους θρυλικούς μουσικούς (τον Argent και τον Blunstone) βρισκόμενος στο περιβάλλον τους:

RD: Για να το θέσω απλά: οι άνθρωποι είναι θρύλοι. Ἐχουν γράψει και παίξει μερικά από τα σημαντικότερα τραγούδια των 60s. Ήταν τιμή για μένα που μοιράστηκα τη σκηνή μαζί τους. Ήταν σίγουρα ένα από τα κορυφαία σημεία στην καριέρα μου.

WT: Ποιοι είναι για σένα οι πιο απαραίτητοι pop/rock δἰσκοι στην ιστορία που θα κρατούσες μαζί σου στο «τέλος του κόσμου», το 'day after';

RD: Σου λέω απλά τα πρώτα άλμπουμ που μου έρχονται στο μυαλό: All Things Must Pass (George Harrison), Revolver (Σκαθάρια), The La's (The La's) , When I Was Born for The 7th Time (Cornershop), Ten Ragas to a Disco Beat (Charanjit Singh)...

WT: Με ποιες άλλες μπάντες από τον Καναδά θα συνιστούσες να ασχοληθούν οι αναγνώστες μας;

RD: Τους Suuns, τους Suuns και τους Suuns...

WT: Τι πρέπει το ακροατἠριο στη Ελλάδα να περιμένει να ακούσει κατά τις εμφανίσεις σας στη χώρα μας; Υπάρχουν στο setlist καθόλου καινούργια κομμάτια; Παίζετε καμμία διασκευή;

RD: Θα παίξουμε κάποια κομμάτια από το προσεχές μας άλμπουμ, το The Three Poisons. Πριν μερικούς μήνες είχαμε παίξει και το "LA Woman" των Doors...

WT: Υπάρχει κάποιο μήνυμα που θα θέλατε να μεταφέρουμε στο ελληνικό κοινό πριν τις συναυλίες;

RD: Είναι πραγματικά τιμή μου που θα έρθουμε να παίξουμε για σας. Σας στέλνουμε την αγάπη μας.

Σ' ευχαριστούμε, RD! Ραντεβού στην Αθήνα.

Ακολουθεί το κείμενο της συνέντευξης στα Αγγλικά:

A few days before the appearance of Canada's Elephant Stone on stage in Athens (June 13th) and Arta (June 14th), we thought that a short introduction of the band to Wild Thing's readers was the proper thing to do. Discovered relatively recently in our part of Terra, they still have a large audience here to win over; and they're worth it, because they're one of the most talented and original bands of now.

Their bassist / sitarist and basic singwriter Rishi Dhir found the time to answer a few questions of ours and his answers proved sufficient for us to know what we're dealing with. We hope they'll shed some light on the band for you too. More of course is to be found out attending their shows. We will definitely be there.

Wild Thing: Hello! Elephant Stone - by today's standards - is a relatively new venture. Yet my opinion is that you're on the verge of becoming 'big'. How does this make you feel? Are you afraid of it? Or is this the very thing you wanted in the first place?

Rishi Dhir: Music is something I've done my whole life... and it's most likely going to be something I will continue to do for many years to come. Of course I look forward to the day that I can live off my art; however that is not a make-or-break deal. I make music because I need to. Everything is just icing on the cake.

WT: Because of your relation to The Black Angels and the indian elements in your music a lot of people think you are a 'psychedelic band'. Given that you've proven through your releases up to now that you do have the knack to write very good pop songs, is this (the 'psychedelic' tag) something you think might limit your potential development as songwriters in the future or are you happy to go 'psych' all the way?

RD: Labels do not really mean much to me. I basically write songs that I want to hear... Whether it has a 'psychedelic' label to it or not is irrelevant. Music has to make me feel something and I expect the same from my songs. Music is pure expression; it comes from a place that I do not understand; yet it brings me immense joy.

WT: If I'm not mistaken, there's a personal heritage of yours that explains your involvement with the sitar. Why do you think the sitar won over western audiences from pre-Beatles days (e.g. Ravi Shankar in the 50s)? What are the musicological elements in Indian classical music that make it appealing to western people?

RD: I guess the world was ready to embrace new experiences during that era. My upbringing involved a lot of Bollywood and Who/Doors/Beatles... In the end all this music has a way to connect to people. I don't know if it's encoded in my DNA, but the music and culture of India truly resonates with me and with many in the west. The sitar and classical Hindustani music brings peace to the soul; yet it also can make your heart weep; it is very powerful. The role of the artist in Hindustani classical music is to bring his/her emotional interpretation of a raga. If the raga is meant to express longing, the musician must convey this. If successful, this music will make the audience/listener feel the same. Ravi Shankar was fearless and revolutionary and was able to present this to the world. God rest his soul.

WT: In my book of musical categories & genres Elephant Stone is up to now basically a power pop band (being a power pop fan for ages I actually find this very pleasing) with a distinct english sound and added Indian colour or texture. How big an influence have been for you Madchester bands or people like Teenage Fanclub?

RD: I've gone on record to say Teenage Fanclub is one of the most consistently great pop bands of the past twenty years. Bandwangonesque opened my 13-year old mind to possibilities of songs and harmony in an era of grunge and bravado. I am a huge music fan and draw inspiration from all the greats that have come before: Primal Scream, New Order, Stone Roses, Echo & the Bunnymen, Happy Mondays... However the music that I make is what I am. I do not write music to copy the great, but rather to build on the foundation they have given me.

WT: I have the impression that the Seven Seas album was a tad less indo-psych than your sophomore release (except of course from "The Straight Line" song). Is there an underlying trend in place that'll further evolve in the future?

RD: I guess I am just refining my craft as a songwriter. With each album the identity of Elephant Stone becomes clearer. I do not feel the need to incorporate sitar just to have the Indian influence; I know my eastern heritage is conveyed through my songs and melodies. I want to make this music for many years to come. I suffer from the curse of wanderlust... What this means is that I'm always searching for something and never really content with where I am. However this means that my music will always evolve and never rest stagnant.

WT: Tell us about your impressions from touring with The Zombies last year. I know Rod Argent had recorded with your old band, High Dials, but going on tour with someone can surely give you a more complete understanding of how they operate. What did you learn about these legendary musicians (Argent & Blunstone) by assocating with them?

RD: To put it plainly: they're legends. They've written/performed some of the greatest songs of the 60s. I am honoured to have shared the stage with them. It was definitely a highlight of my musical career.

WT: Which are your 'end of the world' / 'the day after' indispensable pop/rock records of all times?

RD: I'm gonna just list the first albums that come to the top of my mind: All Things Must Pass (George Harrison), Revolver (The Fab Four), The La's (The La's) , When I Was Born for The 7th Time (Cornershop), Ten Ragas to a Disco Beat (Charanjit Singh)...

WT: What other new Canadian bands would you suggest we and our readers should definitely investigate?

RD: Suuns, Suuns, Suuns...

WT: What should the greek audience expect to listen to during your shows in our country? Have you written any new songs that could be included in the setlist? Do you do any covers?

RD: We will be debuting a bunch of songs off our upcoming album, The Three Poisons. We did do a Doors cover of "LA Woman" a few months ago...

WT: Is there a message you'd like us to convey to the greek audience before your shows?

RD: I am truly honoured that we can come perform for you. Lots of love.

Thanks, RD! We'll see you in Athens.

Tags: Elephant Stone, power pop, raga rock, psych, interview