...

Buffalo Killers rock the barn

Read english text

Πριν δύο μήνες μιλώντας με τον Nate Wilson, τραγουδιστή και οργανίστα των Βοστωνέζων Ghosts of Jupiter, άκουσα πολύ καλά λόγια για μια μπάντα από το Ohio, που είχε πιάσει το μάτι μου αλλά με την οποία ανερυθρίαστα ομολογώ ότι δεν είχα ασχοληθεί αν και είχε ήδη τρεις δίσκους στην Alive, συνέχεια τρόπον τινά της ιστορικής Bomp! Οι μουσικές μας ορέξεις, βλέπετε, δεκαετίες τώρα δεν έχουν καταφέρει να περιοριστούν σε κάτι πολύ συγκεκριμένο εντός του αχανούς στερεώματος του rock, οπότε νομίζω ότι είμαστε κάπως δικαιολογημένοι να μην τα ανασκάπτουμε όλα πολύ καλά. Άλλωστε και η εξωτερική βοήθεια τελευταία σε αυτόν τον τομέα δεν μας φαίνεται πολύ ικανοποιητική, γεγονός που αποτέλεσε ουσιαστικά και το raison d’être του Wild Thing.

Ο λόγος ήταν για τους Buffalo Killers, ένα τρίο από το Cincinnati, που κατά τα λεγόμενα του φίλου μας εκτός από καλοί μουσικοί είναι και πολύ καλά παιδιά. Σκέφτηκα λοιπόν ότι δεν θα πρέπει να τους αφήσω να μας ξεφύγουν από το Wild Thing, καθώς μάλιστα όπως μας είπε η εταιρεία τους ήταν έτοιμοι να κυκλοφορήσουν και νέο δίσκο μέσα στο καλοκαίρι. Μια 'advance' ακρόαση του άλμπουμ 'Dig. Sow. Love. Grow.' την αρχή του καλοκαιριού μας έπεισε ότι επρόκειτο για σημαντική περίπτωση, καθώς μάλιστα ο συγκεκριμένος, τέταρτος δίσκος τους ακούγεται κατάτι πιο κατασταλαγμένος και ώριμος από πριν, συγκεντρώνοντας όλες τις αρετές που το συγκρότημα είχε επιδείξει στους προηγούμενους τρεις δίσκους - 'Buffalo Killers' (2006), 'Let It Ride' (2008), '3' (2011) - και προσθέτοντας και νέα θετικά στον ήχο τους και την τραγουδοποιία τους.

Μιλήσαμε λοιπόν με τον μπασίστα, τραγουδιστή και βασικό τους γραφιά Zach Gabbard για το νέο δίσκο, τη φάση που βρίσκονται, τις απόψεις τους για τη σκηνή αλλά και γενικότερα, καταγράφοντας όλα αυτά στη συνέντευξη που ακολουθεί.

Πριν όμως τη συνέντευξη καλό θα ήταν ένα μικρό βιογραφικό σημείωμα για όσους δεν τους έχουν ακόμη ψάξει:

Τα αδέλφια Zach Gabbard (μπάσο, φωνή) και Andy Gabbard (κιθάρα) συναντήθηκαν με τον ντράμερ και κημπορντίστα Joey Sebaali στην τελευταία φάση των γκαραζιέρηδων Τhee Shams, που έβγαλαν δύο δίσκους στην Fat Possum, τα Please Yourself (2004) και Sign the Line (2005). Μετά τη διάλυση των Shams, οι τρεις αποφάσισαν να συνεχίσουν ως Buffalo Killers εξερευνώντας έναν καινούργιο ήχο. Ένα demo τους που έφτασε στην Alive Records στο Burbank (στην Καλιφόρνια) ήταν αρκετό για να πειστούν στην εταιρεία να τους βγάλουν τον πρώτο τους δίσκο με τίτλο το όνομά τους το 2006. Καθώς ο δίσκος άρεσε στον τραγουδιστή των Black Crowes, Chris Robinson, προσκλήθηκαν να παίξουν ζωντανά με τους αναβιωτές του νότιου ήχου. Το ένα πράγμα έφερε το άλλο και γνωρίστηκαν με τον Dan Auerbach των Black Keys που έκανε την παραγωγή στο δεύτερό τους άλμπουμ Let It Ride (2008). Ένα άλμπουμ ακόμη, το '3' του 2011, και μια μετακόμιση του Zach από την πόλη στην εξοχή, σε ένα αγροτόσπιτο, ο σταύλος του οποίου μετατράπηκε σε στούντιο, και φθάσαμε στη νέα τους κυκλοφορία, Dig. Sow. Love. Grow.

Αλλά καλύτερα να μας τα πει ο Zach με τα δικά του λόγια.

WT: Η εταιρεία σας, Alive NaturalSound, μου έδωσε πρόσβαση στο νέο, τέταρτό σας δίσκο πριν κυκλοφορήσει. Dig. Sow. Love. Grow. – ενδιαφέρων τίτλος, σχεδόν δελφικός. Πώς σας ήρθε να πείτε το άλμπουμ έτσι;

Zach Gabbard: Σε ευχαριστώ για το σχόλιο. Ο τίτλος αυτός μου ήρθε στο μυαλό με ένα όνειρο που έβλεπα συνέχεια για μερικές νύχτες. Έβλεπα ότι δούλευα στο χωράφι με τις ακτίνες του ήλιου να κατεβαίνουν από τον ουρανό και μπροστά μου είχα ένα μόνο, όμορφο φυτό. Κι άκουγα ασταμάτητα: "Dig. Sow. Love. Grow. Dig. Sow. Love. Grow." (σσ. ή με δουλεύει ή κάτι τρέχει με το φυτό). Το είπα στους άλλους (στο συγκρότημα) και συνειδητοποιήσαμε ότι αυτή η φράση θα έπρεπε να είναι ο τίτλος του νέου άλμπουμ. Αντανακλά πραγματικά τη φάση που βρισκόμαστε τώρα, στη ζωή μας, με τις οικογένειές μας και το συγκρότημα. Ο μόνος τρόπος για να μεγαλώσει κάτι είναι να έχει γερές ρίζες και πολλή αγάπη. Όλοι ψαχνόμαστε και βγάζουμε ρίζες σε αυτή τη φάση.

WT: Παρά το γεγονός ότι οι Buffalo Killers υπάρχουν έξι χρόνια τώρα, γράφοντας δίσκους και παίζοντας στη σκηνή - χωρίς να υπολογίζουμε τα χρόνια των Thee Shams που προηγήθηκαν - είναι ακόμη πολύ λίγο γνωστοί στη χώρα μου. Εμένα για σας μου μίλησε ο Nate Wilson των Ghosts of Jupiter. Γι’ αυτό το λόγο θα ήθελα να μας πεις ένα σύντομο βιογραφικό του γκρουπ και των μελών του.

ZG: Εγώ και ο Andy είμαστε αδέλφια και ο πατέρας μας μας έμαθε από μικρή ηλικία να παίζουμε κιθάρα. Έτσι μεγαλώσαμε μαζί παίζοντας μουσική. O Joey είναι παιδικός φίλος του Andy και τον έχουμε σαν αδελφό μας. Οι τρεις μας αρχίσαμε να παίζουμε μαζί στα τελευταία χρόνια των Thee Shams κι όταν αυτό το γκρουπ διαλύθηκε αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα τρίο. Έτσι φτιάχτηκαν οι Buffalo Κillers. Στείλαμε ένα demo σε ένα απλό γραμμένο CD με τον αριθμό τηλεφώνου μας πάνω στην Alive και αυτοί μας έβγαλαν τον πρώτο μας δίσκο λίγο καιρό αργότερα. Ζούμε όλοι στην επαρχία στο Ohio, κάνουμε πρόβες σε ένα σταύλο και αγαπάμε τη μαμά μας.

WT: Ακούγοντας τους δίσκους σας αισθάνθηκα ότι μάλλον ακούτε πολύ κλασικό rock από τα 70s. Για παράδειγμα στον καινούργιο δίσκο οι πρώτες νότες του "I Am Always Here" μου θυμίζουν κάτι ανάμεσα στους Uriah Heep και τον πρώιμο Neil Young με τους Crazy Horse. To "Moon Daisy" πάλι ακούγεται επηρεασμένο από τους Big Star. Ή το "Farewell" έχει μια μακρυνή αίσθηση San Francisco και ολίγους Allman Brothers ενσωματωμένους κάπου εκεί μέσα. Ποια είναι η αγαπημένη σας μουσική; Πόσων χρονών είστε;

ZG: H καλή μουσική δεν ανήκει σε μία μόνον δεκαετία, είναι διαχρονική. Ακούμε διάφορα πράγματα, ο,τιδήποτε από τον Waylon Jennings μέχρι τους 13th Floor Elevators. Μας αρκεί να είναι ειλικρινής μουσική και να έχει αλήθεια – τότε τη γουστάρουμε. Προερχόμαστε από μια μουσικόφιλη οικογένεια, οπότε έχουμε ακούσει τα διάφορα. (σσ. έτσι εξηγείται.)

WT: Πολλά τραγούδια στο Dig. Sow. Love. Grow. έχουν κλάση, ώριμο ήχο και δείχνουν καλά χωνευμένες επιρροές. Ειδικά εκεί που υπάρχει κάποια παραπάνω παραγωγή (μια παραπάνω κιθάρα, πλήκτρα, κ.τ.λ. - αλήθεια mellotron είναι αυτό που ακούω;) τα αποτελέσματα είναι πάρα πολύ ικανοποιητικά. Πιστεύεις ότι ως τρίο μπορείτε να υποστηρίξετε πλήρως τις μουσικές σας φιλοδοξίες;

ZG: Ναι, είναι όντως mellotron. Στην αρχή ανησυχούσαμε για τη διαδικασία του στούντιο, όπου μπορείς να προσθέσεις πολλά στοιχεία στη μουσική, επειδή στα λάιβ μόνο οι τρεις μας δε θα μπορούσαμε να τα αναπαράξουμε όλα αυτά. Αλλά τελικά φθάσαμε σε ένα σημείο - δεν ξέρω ακριβώς πώς ή γιατί - που απλά αφήσαμε τα τραγούδια να «αποφασίσουν» κι αρχίσαμε να ακούμε ό,τι παραπάνω χρειάζονταν. Τώρα, όταν έρχεται η ώρα να παίξουμε τα τραγούδια λάιβ, αισθανόμαστε ότι όλα τα στοιχεία τους είναι παρόντα και καθώς ο λάιβ ήχος μας είναι πολύ «γεμάτος», δεν νομίζω ότι θα σου λείψουν αν μας ακούσεις.

WT: Εμείς στο Wild Thing αρεσκόμαστε να αποκαλούμε τη μουσική που παίζουν συγκροτήματα σαν κι εσάς αλλά και τους Ghosts of Jupiter, Blues Pills, Radio Moscow κ.τ.λ. ως 'true rock' (έχουμε ψιλοκλέψει την ιδέα από τους νονούς του 'true metal'). Εσείς παίζετε έτσι εδώ και κάμποσο καιρό. Πιστεύεις ότι το συγκεκριμένο στυλ μουσικής θα μπορούσε κάποτε να αρέσει στο ευρύτερο κοινό και βασικά στη νεότερη γενιά μουσικόφιλων; Θα μπορούσε να γίνει το 'next big thing';

ZG: Σίγουρα το ελπίζουμε! Ο κόσμος (της μουσικής) σήμερα έχει συρρικνωθεί και πολυδιασπαστεί σε μικρο-σκηνές φτιαγμένες για πολύ ειδικά γούστα, οπότε αυτή η κατάσταση δυσκολεύει το κάθε συγκρότημα να κάνει μεγάλη επιτυχία. Πόσο μάλλον όταν το συγκρότημα δεν έχει και πολλά λεφτά και - για να είμαστε ειλικρινείς - δεν αποτελείται κι από ομορφόπαιδα. Ποιος ξέρει; Αν κάνουμε κούρεμα Bieber, κάτι μπορεί να γίνει και με μας.

WT: Ο Dan Auerbach έκανε την παραγωγή του δεύτερου άλμπουμ σας Let It Ride, που ήταν μια εξαιρετική δουλειά. Την προηγούμενη δεκαετία γκρουπ όπως οι Black Keys και οι White Stripes, κατά την άποψή μου, έστρωσαν το δρόμο για την αναβίωση κλασικών rock ήχων, φέρνοντας στην επικαιρότητα πάλι τις blues και folk ρίζες, αρκετά περισσότερο απ’ ό,τι είχαν κάνει στα 90s οι stoner και alt country μπάντες. Αλλά δείχνουν τώρα πια να έχουν υπαναχωρήσει σε πιο post-punk/pop δεδομένα. Είναι αυτό σημάδι ότι το νεότερο ακροατήριο είναι ακόμη πολύ αποξενωμένο από τον κλασικό ήχο;

ZG: Δεν νομίζω ότι αυτά τα συγκροτήματα προσπαθούσαν να παίξουν κλασικό rock. Ούτε εμείς παίζουμε κλασικό rock, είμαστε άνθρωποι που γράφουμε μουσική και παίζουμε πραγματικά όργανα. Είμαστε rock’n’roll. Οι καλλιτέχνες εξελίσσονται με τον χρόνο και νομίζω ότι αυτό που ακούς είναι απλά απόδειξη αυτής της εξέλιξης του ήχου μέσα από τη ζωή και τις μουσικές εμπειρίες του καθενός. Εγώ ως μουσικός, βρίσκω πολύ ενδιαφέρον το να παρακολουθώ αυτές τις εξελίξεις.

(σσ. ΟΚ, έκανα αιρετική ερώτηση και έλαβα διπλωματική απάντηση.)

WT: To προηγούμενό σας άλμπουμ, το '3', είχε μια πολύ πιο αραχτή ατμόσφαιρα σε σχέση με τους πρώτους δύο δίσκους. Σε αντίθεση το τωρινό Dig. Sow. Love. Grow. ανοίγει με ένα σκληρό rocker, το "Get It", αν και στη συνέχεια παρουσιάζει και αρκετές πολύ ωραίες μπαλάντες. Πώς αντιμετώπισαν τον πιο ήρεμο ήχο του '3' οι φαν του γκρουπ; Τι είδους μουσική πιστεύεις ότι τους αρέσει;

ZG: Τα άλμπουμ μας είναι τo σάουντρακ της ζωής μας. Όταν γράφαμε το '3' ο Andy παντρευόταν κι εγώ και η γυναίκα μου κάναμε το δεύτερό μας παιδί. (σσ. welcome to the club). Ήμασταν τότε σε μια σημαντική φάση της ζωής μας κι ακόμα είμαστε, αλλά καθώς μεταβάλλονται οι καταστάσεις, αλλάζει και ο ήχος μας. Νομίζω ότι αυτή τη στιγμή είμαστε συγκρατημένα επιθετικοί.

WT: Μου φαίνεται ότι γενικά προτιμάτε τα αργά κομμάτια από τα γρήγορα, αν και πρέπει να επισημάνω ότι όλοι οι δίσκοι σας έχουν ένα καλό ποσοστό σκληρών rockers. Αυτή σας η τάση (για τα αργά κομμάτια) έχει να κάνει με τη συνήθη θεματολογία των τραγουδιών σας που προέρχεται από προσωπικές εμπειρίες ή είστε γενικά «Bούδες»;

ZG: Είμαστε αρκετά αραχτοί. Ζούμε στην εξοχή και προτιμάμε να παίζουμε τη μουσική μας στο σταύλο παρά να κάνουμε σαματά στο μπαρ. Παρ' όλα αυτά, το Ohio γενικώς ροκάρει, οπότε δεν μπορούμε και να προδώσουμε την πολιτεία μας...

WT: Τι σχέδια έχετε για την προώθηση του νέου δίσκου; Έχετε προγραμματίσει εμφανίσεις στην Ευρώπη;

ZG: Για την ώρα δεν έχουμε σχέδια για ευρωπαϊκή περιοδεία, αλλά ξέρουμε ότι πρέπει να γυρίσουμε στην Ευρώπη σύντομα. Είχαμε περάσει πολύ καλά εκεί μερικά χρόνια πριν όταν παίξαμε στο φεστιβάλ All Tomorrow’s Parties, ανυπομονούμε να επιστρέψουμε και θα το κάνουμε αργά ή γρήγορα.

WT: Υπάρχουν τίποτα νέα γκρουπ που να σας αρέσουν; Μπορείς να μας υποδείξεις μπάντες που μοιάζουν με εσάς για να ψάξουμε - εμείς και οι αναγνώστες μας - περισσότερο το υλικό τους;

ZG: Νέες μπάντες που τώρα παίζουν (και μας αρέσουν) είναι οι Father John Misty, Vetiver, Blitzen Trapper, Howlin Rain και Moon High για να θυμηθώ μερικούς.

WT: Η χώρα μου, η Ελλάδα, βρίσκεται στην παρούσα φάση σε δύσκολη θέση. Υπάρχουν εδώ πολλοί φτωχοί, άνεργοι κι άστεγοι άνθρωποι. Φαίνεται ότι είμαστε ένα είδος πειραματόζωου και ότι η ίδια τύχη περιμένει κι άλλους λαούς. Πιστεύεις ότι το τέλος της εποχής της ευημερίας στο δυτικό κόσμο θα μπορούσε να ξεκινήσει κοινωνικές διαδικασίες που θα ευνοήσουν την ανάπτυξη του rock’n’roll;

ZG: Κι εμείς εδώ έχουμε ανάλογο πρόβλημα, όχι βέβαια στο βαθμό που έχετε εσείς στη χώρα σας. Πραγματικά φαίνεται ότι όταν αρχίζει η παρακμή, η αλήθεια σε όλα τα πράγματα - την τέχνη, τη μουσική, τη ζωή - αναζητείται περισσότερο και γίνεται πιο απαραίτητη. Πάντα είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το νόημα των πραγμάτων, αλλά ιδιαίτερα όταν όλα γύρω καταρρέουν, φαίνεται ότι χρειαζόμαστε κάτι για να κρατηθούμε, ένα σταθερό έδαφος, όχι απλά κάτι για να διασκεδάσουμε. To rock'n'roll - ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος του - είναι αυθεντικό και είναι εύκολο κανείς να καταλάβει τη μουσική (ή την τέχνη) που είναι ψεύτικη. Το αληθινό είναι σημαντικό και γίνεται σημαντικότερο όταν γύρω μας υπάρχει ανασφάλεια. Δεν υπάρχουν εγγυήσεις για κανέναν μας, οπότε όταν επιστρέφουμε στην αλήθεια, την ειλικρίνεια και προσγειωνόμαστε κάτω στη γη, όταν δίνουμε περισσότερη σημασία στα σημαντικά πράγματα στη ζωή μας - τις σχέσεις μεταξύ μας και το μικρό μας κοινό ταξίδι - αυτό μας βοηθάει κάπως να επιβιώσουμε μέσα στη φουρτούνα. Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τίποτε άλλο εκτός από τον εαυτό μας, οπότε η αγάπη είναι το κλειδί.

Εμείς βάζουμε αυτά τα στοιχεία στη μουσική μας - προσπαθούμε να είμαστε ειλικρινείς και να εκφράζουμε τις εμπειρίες μας κι ελπίζουμε ότι ο κόσμος μπορεί να αισθανθεί και να ακούσει αυτά τα πράγματα.

WT: Έχετε κάποιο μήνυμα για τους αναγνώστες μας;

ZG: Dig in and get it.

Ακολουθεί το κείμενο της συνέντευξης στα Αγγλικά:

A couple of months ago, while 'talking' to Nate Wilson, singer and organist of the Boston rockers Ghosts of Jupiter, I heard a few very endearing words about a band from Ohio, who had caught my eye before but somehow - I shamelessly confess – did not draw my attention despite the fact that they had already released three albums on Alive, the descendant of sorts of the historical Bomp! label. You see, our ongoing musical odyssey through the decades has prevented us from focusing on one only sub-genre in the vast firmament of rock; I think therefore that we are somewhat justified for not digging up every gem there is to find. Besides that, external assistance in this field (press, distribution etc.) recently doesn’t seem to be very satisfactory, a fact that actually served as the raison d'être of Wild Thing in the first place.

Anyway. The new object of our attention became now the Buffalo Killers, a trio from Cincinnati, who in the words of our friend from Boston apart from being excellent musicians, were also very nice guys. Thus, I thought that Wild Thing could simply not miss the opportunity to shed some light on their work, especially when - according to their label - they were about to release a new album in the summer. An 'advance' listening to the album 'Dig. Sow. Love. Grow.' in early summer further convinced us, especially since this particular fourth album sounded somewhat more settled and mature than before, bringing together all the virtues that the band had shown in the previous three albums - 'Buffalo Killers' (2006), 'Let It Ride' (2008) and '3' (2011) - and adding new and positive elements to their sound and their songwriting manière.

So we arranged for an e-mail 'discussion' with Killers' bassist, singer and main writer Zach Gabbard about the new album, the current stage of the band’s evolution, their views about the rock scene and life in general, that resulted in the interview you are about to read.

But before the interview a short bio is probably necessary for readers that have not yet explored their Buffalo Killers sufficiently:

Siblings Zach Gabbard (bass, vocals) and Andy Gabbard (guitar) played with drummer / keyboardist Joey Sebaali in the last days of garage rockers Thee Shams, who released two albums on Fat Possum Records, Please Yourself (2004) and Sign the Line (2005). After the Shams broke up, the three decided to continue as the Buffalo Killers experimenting with a new sound. A demo that reached Alive Records in Burbank, Ca. was seemingly enough to convince the label to have their first album - entitled simply Buffalo Killers - released in 2006. As Chris Robinson of the Black Crowes took a liking to the record, they were invited to play live with the great revivalists of the southern rock sound. One thing led to another and they met Dan Auerbach of the Black Keys who produced their second album Let It Ride (2008). A further album, '3', in 2011 and a move of Zach from the city to the countryside in a farmhouse, where the stable was converted into a home studio, brings us to their new release, Dig. Sow. Love. Grow.

But it’s best to let Zach tell the story.

WT: Alive NaturalSound arranged so that I had access to your forthcoming fourth album Dig. Sow. Love. Grow. Great title – almost Delphian. Why was the album given this title?

Zach Gabbard: Thanks. The title actually came to me in this dream that nagged me for a few nights. I had visions of these hands working the earth, sunbeams radiating from the sky and this single, beautiful plant. Dig. Sow. Love. Grow. Dig. Sow. Love. Grow.  It didn't stop. After telling the guys about it, we realized that should be the name of the album. It is really reflective of where we all are in our lives right now, with our families and our band. The only way anything grows is with a strong foundation and some love. We are all digging in and growing roots.

WT: Despite the fact that the Buffalo Killers have been on the road (and in the studio) for six years now - not counting the years of Thee Shams - little is known about them in my country. Nate Wilson of the Ghosts of Jupiter introduced me to your band. For this reason I would like you to give our readers a short bio of the band as a whole, and of the individual band members.

ZG: Andy and I are brothers and were taught, at an early age, how to play guitar by our father, so we grew up playing music together. Joey is a childhood friend of Andy's and is like a brother to us. We all started playing together in the final years of Thee Shams, and after the disbandment of that band, we decided to form a trio and Buffalo Killers was born. We sent our demos on a blank CD with only a phone number to Alive and put out our first record on that imprint shortly after that. We all live in the country in Ohio, practice in a barn and love our mamas.

WT: Listening to all your albums I had the strong feeling that you are heavily into 70s classic rock. For example in your new album the first few notes from “I Am Always Here” bring to mind anything from classic Uriah Heep to early Neil Young with Crazy Horse; “Moon Daisy” seems to be strongly influenced by Big Star. “Farewell” has a distant San Francisco feel and even a little Allman Brothers built into it. What’s your favorite kind of music? How old are you?

ZG: Good music knows no decade, it is timeless. Our taste in music is quite diverse. We like artists from Waylon Jennings to 13th Floor Elevators and everything in between. As long as it is sincere and comes from somewhere that is real, we can dig it. We come from a musical household, so we were weaned on many a sound.

WT: A lot of the songs on Dig. Sow. Love. Grow. really show a lot of songwriting class. They sound mature with their influences very well honed. Where-ever there’s a certain degree of overdubbing (extra guitar, keyboards – is this a mellotron that I’m hearing?) the results are very satisfying. Do you thing that being a trio can fully support your creative ambitions?

ZG: Yes, it is a mellotron. In the beginning we used to worry about adding too much in the studio because we couldn't replicate it in a live environment with just the three of us. But there came a point in time that I can't speak to how or why, where we let the songs do the talking and started listening to what they needed. When it comes time for our live shows, it still feels like everything is there and since we are pretty beefy live, I don't think you miss it.

WT: We, at Wild Thing, like to refer to the kind of music that you play alongside bands like the Ghosts of Jupiter, Blues Pills, Radio Moscow etc. as ‘true rock’ (we’ve sort of stolen the idea from the originators of the term ‘true metal’). Since you have been around for a long time now playing this music, do you believe that this stuff could at some point become appealing to wider audiences, especially amongst the younger generation of fans? Could this be the next big thing?

ZG: One can only hope! The world is shrinking and segmenting into these ‘customized to the individual’ micro-niches, so that makes it more difficult for anyone to be big, let alone a band that doesn't have deep pockets and, to be honest, one that isn't all that pretty. Maybe we will all get Bieber haircuts and see what happens.

WT: Dan Auerbach produced ‘Let It Ride’, your second album - an excellent work. The Black Keys and the White Stripes in the 2000s paved the way methinks for a new revival of classic rock sounds, bringing the blues and folk roots back to the fore, even more than stoner and alt country bands did in the 90s. But recently their work - according to my opinion - seems to have somehow retreated to more post-punk/pop standards. In case you agree with me, could this be a sign that younger audiences today are still too alienated from classic rock sounds?

ZG: I don't think they were ever classic rock and just like I don't think we are classic rock, I think we are all song writers that play real instruments. We are all rock n' roll. Artists evolve over time and I think that's what you are hearing; an evolution of sound through life and experience. As a musician, it is really interesting to witness these evolutions.

WT: ‘3’, your previous album, had a more laid back atmosphere in comparison to the first two. In contrast the opening track of Dig. Sow. Love. Grow., “Get It”, hints at an effort to return to a harder rock sound (but of course in the process the album includes a lot of ballads, very nice ones). How did the ‘softer’ approach of ‘3’ go down with your fans? What kind of music do you think they are mostly in?

ZG: Our albums are really the soundtrack of our lives. When we wrote '3' Andy was getting married and my wife and I were welcoming our second child into this world.  We were in a really weighty time, and we still are, but as things change, so does our sound. I guess we are pensively aggressive at the moment.

WT: You certainly seem to prefer slower songs to fast ones despite the fact that in all your albums you’ve included a fair share of heavy rockers. Is this a result of getting the inspiration to write the songs from personal experiences or are you generally ‘cool, calm & collected’ people?

ZG: We are pretty laid back. We all live in the country and would rather make music in the barn than raise hell in a bar. However, Ohio rules the rock, so we can't let our state down.

WT: What are your plans for promoting the new alb? Is Europe included in your touring schedule?

ZG: There are currently no plans to tour Europe, but we do need to get back there soon.  We had such a great time playing the ATP festival a few years back and look forward to getting back sooner than later.

WT: What new bands do you like? Can you point out for us any new bands that sound a little like the Buffalo Killers, so that our readers can try to find their stuff?

ZG: New bands currently on rotation: Father John Misty, Vetiver, Blitzen Trapper, Howlin Rain and Moon High to name a few.

WT: My country, Greece, is currently in a very tough spot. There’s a lot of poor, unemployed and homeless people. It seems that we have been turned into a guinea-pig and that a lot of other nations will soon follow in our path. Do you think that the end of prosperity in the western world could in the process ignite a new interest in rock’n’roll music?

ZG: The States are facing similar problems, albeit not to the extent of your country. It does seem that when things start to go down, truth in anything; art, music, life is craved and necessary.  It's difficult enough to make sense of the world, but when it is falling apart, it seems like we all need something to hold onto and ground us, versus simply entertain us. Rock'n'roll, for the most part, is authentic and it's easy to spot the music (and art) that isn't. Real matters and it matters even more when we are surrounded by upheaval. Not one of us has any guarantees, so when we can bring it back to reality, honesty, the earth, when we focus on what is really important in this life - our relationships with one another and our short journey together, it makes surviving the turmoil a little easier. We can't control anything but ourselves, so love and be loved. We put that into our music - it is honest and from our experiences and we hope our audience can feel and hear that, too.

WT: Is there a message you would like to send to our readers?

ZG: Dig in and get it.

"Get It" (2012):

"Huma Bird" (2011):

"Let It Ride" (2008):

"San Martine des Morelle" (2006):

Tags: Buffalo Killers, true rock, interview