Miles Runs the Voodoo Down

Φτάνω αργά. Η κάμερα κρυμμένη βαθειά στην τσάντα, το φιλμ μαυρόασπρο, το θέατρο γεμάτο ασφυκτικά. Κατηφορίζω μέχρι την πρώτη σειρά, μπροστά στη σκοτεινή βελούδινη κουρτίνα και, ώ του θαύματος, μια άδεια θέση.

Το τρίτο κουδούνι αντηχεί στο φουαγιέ και στα παρασκήνια κουρδίσματα και πνιχτοί ήχοι από τα ντραμς ακούγονται καθώς σιγά-σιγά χαμηλώνουν τα φώτα της πλατείας.

Ένας κρύος λευκός δυνατός προβολέας σημαδεύει με τον κύκλο του το κέντρο της σκηνής καθώς αυτή αθόρυβα αποκαλύπτεται. Οι μουσικοί στο πόστο τους κι ένα βαθύ μπλε να τους λούζει.

Οι πρώτοι ήχοι από τα ηλεκτρονικά πλήκτρα σημαίνουν την είσοδό Του από την αριστερή πλευρά. Πυκνό ενθουσιώδες χειροκρότημα υποδέχεται τον άνθρωπο με την χρυσοκόκκινη τρομπέτα. The Man  with The Horn.

Φορά ανατολίτικο σαλβάρι, χρυσοποίκιλτο γιλέκο και τα - χίλιες και μία νύχτες - πλουμιστά πασούμια του αποκαλύπτουν τις φλέβες στα μαύρα βελούδινα πόδια του. Η σουρντίνα πνίγει τις πρώτες νότες του χάλκινου πνευστού που χρόνια τώρα τον συντροφεύει, κάνοντας αυτόν διάσημο και το μεγάλο κοινό να εκστασιάζεται.

«The Man I Love». Το μπασοκίθαρο του Foley δίνει πρώτο τη μελωδία και αυτός, αγγίζοντας τον ώμο του συνεργάτη του, μας απογειώνει. Τον έχω σε απόσταση αναπνοής. Ο φακός θαμπώνει από τη συγκίνηση. Τρία απανωτά κλικ και πίσω από τα μεγάλα μαύρα γυαλιά με τα στρας φεύγει αιχμηρό ένα καυτό ενοχλημένο βλέμμα θυμού προς τον αδιάκριτο φωτογράφο.

Το επόμενο μεσημέρι, σε χρόνο ρεκόρ, η φωτογραφία του ολοσέλιδη τυπωμένη στις σελίδες της μουσικής εφημερίδας της εποχής.

Είναι η τελευταία μας συνάντηση. Λίγους μήνες μετά, 28 του Σεπτέμβρη, ο Miles Davis μπαίνει στο Πάνθεον των κορυφαίων μουσικών που επηρέασαν ανεπανόρθωτα την εξέλιξη της σύγχρονης μουσικής.

. . . . . . .

Αυτά θυμάμαι καθώς ακούω στην αρχική του μορφή, έτσι όπως τον αγόρασα και τον «όργωσα» τη χρονιά της πρώτης κυκλοφορίας του, το Ιστορικό πιά διπλό βινύλιο του Bitches Brew. Ενός δίσκου που ανέτρεψε συνειδήσεις όπως ανέτρεψε και την πορεία της Jazz Δημιουργίας του: Ο Miles, δίπλα στην κόκκινη τρομπέτα του έφερε ηλεκτρισμένες κιθάρες σαν αυτή του ορμητικού John McLaughlin, φαζαρισμένα πλήκτρα σαν αυτά του Keith Jarrett ή του Chick Corea, πολυρυθμικά βίαια ντράμς και πολύχρωμα κρουστά τριτοκοσμικά που ρόκαραν σ’ αυτό το μουσικό ιδίωμα που αργότερα καθιερώθηκε με την ετικέτα της “fusion”.

Μ’ αυτόν τον δίσκο έκανα λίγους καλούς φίλους. Και έχασα πολλούς.

. . . . . . .

Την άσβεστη φλόγα αυτής της μουσικής την ακούω (http://www.youtube.com/watch?v=iSQZgAIt0_E) και την βλέπω (http://www.youtube.com/watch?v=bihaL1risM0) συχνά στο περίφημο Live του Isle of Wight του 1970. Αυτός, ένας Jazzman, ανάμεσα στους ροκάδες.

(Ιλάν / JazzFm102.4)

Tags: Jazz FM 102.4, Miles Davis, Bitches Brew, Jazz, Jazz Rock fusion, fusion, Isle of Wight