2011: Ένας απολογισμός

Μέρος Α'

Είναι θεσμός γύρω στο Φλεβάρη κάθε χρονιά να γίνεται ένας απολογισμός της χρονιάς που πέρασε. Ήρθε λοιπόν η ώρα του απολογισμού του '11 και δι' ημάς τους ταπεινούς συντάκτας του Wild Thing.

Αν και δεν πιστεύω εις την αριθμολογίαν και έχω σοβαράς αμφιβολίας δια την αστρολογίαν, την μαγείαν και όλας τας λεγομένας αποκρύφους «επιστήμας», θα πρέπει να παραδεχθώ ότι τα τελευταία χρόνια ο αριθμός 11 βρισκόταν πάντα μπροστά μου σε διάφορες περίεργες φάσεις, επίμονα και κατ' εξακολούθηση. Ύστερα από μια σειρά συμπτώσεων λοιπόν άρχισε να ξυπνά η λανθάνουσα και εν υπνώσει δεισιδαίμων πλευρά της προσωπικότητάς μου. «Τι στο διάολο», σκέφτηκα, «τόσα εντεκάρια μαζεμένα σε μία τόσο κρίσιμη εποχή;» Παρακινήθηκα λοιπόν κατά το 2011 και άρχισα να βάζω σε εφαρμογή νέα σχέδια. Ή μάλλον παλιά που είχαν μείνει επί χρόνια στο συρτάρι. Πολλά φεγγάρια λοιπόν και πολλά χειμερινά ηλιοστάσια μετά την σίγαση του ραδιο-φονικού αλλά και του εντύπου Eight Miles High, πολλά χρόνια μετά την εξαφάνιση του The Thing, ήρθαν έτσι τα πράγματα που εγένετο ημίν Wild Thing.

Άρχισε τη ζωή του στον Κόσμο των Ιδεών κατά περίεργο τρόπο ως αναψυκτικό, μεταμορφώθηκε αργότερα σε ζύθο και μετέπειτα σε εναλλακτική καλλιέργεια πριν τελικά κατασταλάξει ότι θέλει (όταν μεγαλώσει) να γίνει fanzine. Πάντα στα ίδια γυρίζουμε εμείς οι άνθρωποι. Αλλά παρά τις μεταμορφώσεις - κατά παράξενο τρόπο - η Ουσία του φάνηκε να παραμένει η ίδια και απαράλλαχτη. Και θα παραμείνει η ίδια και στο μέλλον παρ' ότι στο επίπεδο της βούλησης το Wild Thing κατατρέχεται από μια τάση shape-shifting (εις την βρυθονικήν ανθυποδιάλεκτον), τουτέστιν από μια τάση συνεχούς μετάλλαξης σε χαρτί, βινύλιο, σύμπακτους δίσκους (γειά σου μεγάλε Άδωνι, καραμπουζουκλή μνημονιόβιε ορθόδοξε δωδεκαθεϊστή), mp3, ραδιοφωνικό πρόγραμμα, video, events, κ.τ.λ.π. (αυτή η βρυθονική και πάλι...)

Το 2011, αγαπητοί μου φίλοι, θα είναι η τελευταία χρονιά χωρίς Wild Thing. To Γ' ράιχ της Ουσίας - Third Reich'n'Roll - καταφθάνει (με την καλή έννοια). Κατά περίεργο τρόπο (σσ. το 11 βλέπετε) καταφθάνει ταυτόχρονα και το άλλο Γ' ράιχ - το γνωστό από το παρελθόν - στην Ελλάδα. Αναμένεται λοιπόν αγώνας μέχρις εσχάτων μεταξύ δύο τελείως διαφορετικών και αντίθετων Γ' ράιχ. Σε κινηματογραφικούς και συναφείς όρους Καλοί εναντίον Κακών, Ινδιάνοι εναντίον Καουμπόηδων, μικρό γαλατικό χωριό εναντίον Ιούλιου Καίσαρα, Τζεντάι εναντίον Σιθ, Alien vs. Predator, άνθρωποι εναντίον Cylons, κ.ο.κ.

Λαμπρά. Αναλύσαμε λοιπόν το Κοσμοϊστορικό Ατύχημα του 2011, ονόματι Wild Thing, αφήνοντας βεβαίως και πολλά πράγματα εν αποσιωπήσει έτσι για να δουλεύει η φαντασία του αναγνώστη ή επειδή το overdose Lovecraft σε νεαρή ηλικία έκαψε πολλαπλές χρήσιμες νευρωνικές συνάψεις. Μήπως τώρα κάτι πρέπει να γραφτεί και για τη μουσική; Μάλλον ναι. Προχωρούμε λοιπόν εις το...

Μέρος Β'

Λοιπόν το άχαρο έργο της παρουσίασης της μουσικής παραγωγής της χρονιάς β' των δέκα's (10's) επιτάσσει κατ' αρχάς την κατά το δυνατόν εμβάπτισιν εις το παρελθόν. Τοιουτοτρόπως θα αντλήσωμεν ύδωρ μετ’ ευφροσύνης (σσ. ποιά Φρόσω;), ενέργειαν και θάρρος προτού εισέλθομεν εις τα πλέον τρέχοντα. Θα ευφρανθεί γαρ ούτως o πουρόκερ που κρύβομεν εις τα σώψυχά μας και θα αντιμετωπίσωμεν με περισσότερη συμπάθεια τους φερέλπιδες 'indie' μουσικάντηδες της εποχής. Για όσους δεν κατάλαβαν, ιδού οι πιο ενδιαφέρουσες επανεκδόσεις / εκδόσεις αρχειακού υλικού της χρονιάς που πέρασε:

NEIL YOUNG: International Harvesters - A Treasure. O θείος Neil στα «κάτω» του - υποτίθεται - στη μέση των 80s, την εποχή του country άλμπουμ Old Ways, τελικά δεν ήταν ποτέ στα κάτω του αλλά μάλλον στα πολύ πάνω του όπως φαίνεται από αυτήν την ζωντανή ηχογράφηση - must για τα αρρωστάκια όπως ημείς (αλλά όχι μόνον).

BRUCE SPRINGSTEEN: Live at the Main Point, 1975. Το αφεντικό και η E Street Band σε μια ιστορική bootleg ζωντανή ηχογράφηση από το Main Point στη Φιλαδέλφεια, ένα venue που μάλλον «έχτισαν», λίγο πριν την κυκλοφορία του Born to Run. Ηρωικές εποχές, πολύ καλός ήχος (περισσότερο καλός στο πρώτο από τα δύο CD πάντως), ερμηνείες που μπορούν να υπενθυμίσουν γιατί ο Springsteen μέτραγε χοντρά κάποτε και να ξεπλύνουν κάπως την αίσθηση mainstream eighty-λας που πολλοί – κυρίως νεώτεροι – έχουν γι’αυτόν.

THE GRATEFUL DEAD: Europe '72 Vol.2. Διαβάστε την κριτική στο τμήμα των Δίσκων του Wild Thing. Υπερ-super! Τι να λέμε τώρα; Υπάρχει και σε έκδοση 73 CD για σοβαρά βλαμμένους που έχουν ακόμα ευρώ στο σεντούκι τους.

RORY GALLAGHER: Notes from San Francisco. Μπορεί ο Rory να έκανε καλά που έβγαλε το 1978 το Photo Finish με ανανεωμένο power trio - άλλωστε οι περισσότεροι τότε έτσι τον πρωτοάκουσαν, τουλάχιστον στην Ελλάδα - αλλά ήταν πολύ σκληρή απόφαση ρε παιδί μου να αφήσει στο συρτάρι αυτή τη δισκάρα. Αν και τα περισσότερα κομμάτια τα ξέρουμε από τα άλμπουμ που ακολούθησαν, εδώ είναι πολύ διαφορετικά και οι ευσεβείς rockers δεν μπορούν να προσπεράσουν αυτό το ιερό κειμήλιο.

HAWKWIND: Parallel Universe, a Liberty / U.A. Years Anthology 1970-1974. Αχ, τώρα πρέπει να ξαναμετρήσω πόσους δίσκους Hawkwind φιλοξενώ στο ταπεινό - πλην όμως τίμιο - σπιτικό μου... και θα μου πάρει ώρα. (Είναι φοβερό πόσο μπορεί να ξεφύγει ο άνθρωπος.) Τέλος πάντων, εδώ υπάρχουν καμιά ντουζίνα (12 για μερικούς με περιορισμένο λεξιλόγιο) «ακυκλοφόρητα» από την μυθική εποχή και, ασχέτως του γεγονότος ότι μπορεί να τα έχουμε σε ελαφρώς διαφορετικές εκδοχές πολλές δεκάδες φορές, δεν γίνεται να μην το χτυπήσουμε. Καλό εκπαιδευτικό υλικό (το καλύτερο) και για τις νέες γενιές αστροναυτών...

Αυτά τα λίγα. Θα μπορούσαμε να μείνουμε κι εδώ αλλά δεν πρέπει να είμαστε σκληροπυρηνικοί και πεσιμιστές. Οπότε με το θάρρος της γνώμης μας (πληθυντικός ευγενείας...) έχουμε να προτείνουμε τα εξής από τη χρονιά που πέρασε:

Καλά εντάξει, μη βαράτε. Τη γνώμη μας είπαμε οι άνθρωποι, αυτά τα δισκάκια μας «είπαν» κάτι παραπάνω και είπαμε να τα βάλουμε σε Top 20 του 2011. Και δεν μας πολυπειράζει που τα νέα και όχι πολύ γνωστά ονόματα της λίστας είναι λίγα, ούτε που δεν ευθυγραμμιζόμαστε με την «αφρόκρεμα» της Διεθνούς της δισκοκριτικής. Σκασίλα μας. Εμείς πρώτα ακούμε τους δίσκους και ύστερα διαβάζουμε τι γράφεται γι' αυτούς (αν το κάνουμε κι αυτό βέβαια).

Μέρος Γ' - Baroque'n'Roll:

Όπως θα γνωρίζετε ή τουλάχιστον θα φανταζόσαστε, προϊούσης της ηλικίας ο άνθρωπος, μηδέ του rocker εξαιρουμένου, παθαίνει διάφορες ζημιές, ακόμα και στα πιο ευαίσθητά του ζητήματα (λ.χ. τη μουσική). Δεν αποκρύπτομεν λοιπόν αγαπητοί συναγωνιστές και φίλοι ότι ημείς έχουμε πάρει μια δόση κλασικίλας με την πάροδον των ετών αλλά τουλάχιστον και σε αυτό το βίτσιο επιδιώκουμε να είμαστε εναλλακτικοί, διαφορετικοί και ωραίοι. Rockers με λίγα λόγια. Δεν γνωρίζω αν σας αφορά η συνέχεια του παρόντος άρθρου, αλλά την πρόταση θα τη ρίξω και όποιος θέλει ακολουθεί, όποιος θέλει σιχτιρίζει. Ιδού λοιπόν ένα προσωπικό Top 8 για το 2011.

Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτοί είναι οι καλύτεροι κλασικοί δίσκοι της χρονιάς - μάλλον υπάρχουν και κάποιοι καλύτεροι - αλλά ικανοποιούν περισσότερο το διερευνητικό μας πνεύμα:

1. Orchestra Sinfonica di Roma / Francesco La Vecchia: FRANCO FERRARA - Fantasia tragica, Notte di tempesta, Burlesca, Preludio
2. Hidéki Nagano (πιάνο), London Sinfonietta / David Atherton, Gareth Hulse (όμποε), Paul Archibald (τρομπέτα) and Tim Gill (τσέλο): JONATHAN HARVEY - Bird Concerto with Pianosong
3. Susan Bullock (υψίφωνος), São Paulo Symphony Orchestra & Choir / Yan Pascal Tortelier: FLORENT SCHMITT - La Tragédie de Salomé, Le Palais Hanté, Psaume 47
4. Doric String Quartet: WILLIAM WALTON - String Quartets
5. Andrew Rupp (βαρύτονος), Olivia Robinson (υψίφωνος), Christopher Bowen (τενόρος), BBC Symphony Chorus, BBC Symphony Orchestra / Andrew Davis: FREDERICK DELIUS - Appalachia, The Song of the High Hills
6. Joanna Kurkowicz (βιολί), Polish Radio SO / Łukasz Borowicz: GRAŻYNA BACEWICZ - Violin Concertos Nos. 2, 4 and 5
7. The Schubert Ensemble of London: GEORGES ENESCU - Piano Quartets Nos. 1 and 2
8. Anthony Marwood (βιολί), Sharon Bezaly (φλάουτο), Royal Scottish National Orchestra / Martyn Brabbins: SALLY BEAMISH - Violin Concerto, Callisto, Symphony No. 1

Βουρ τώρα για το 2012 (ψάχνω χώρο για νέα ραφιέρα).