...

The Psychedelic Ensemble

Read english text

Σκαλίζοντας το διαδίκτυο πριν μερικά χρόνια έπεσα πάνω σε έναν αμερικανό καλλιτέχνη που αυτοαποκαλείται The Psychedelic Ensemble. To όνομα, όπως καταλαβαίνετε, με έκανε να τον ακούσω αλλά αυτό που ανακάλυψα ήταν στην κυριολεξία απρόσμενο. Ο άνθρωπος αυτός έπαιζε progressive rock, αλλά όχι με τον τρόπο που το κάνουν κάποιοι πρώην μεταλλάδες που είδαν το φως το αληθινό. Ούτε με τον τρόπο που το κάνουν κάτι ψώνια που θέλουν να δείξουν πόσο φοβεροί μουσικοί είναι. Το prog του The Psychedelic Ensemble ήταν κάτι απόλυτα πειστικό, μαγικό και μοναδικό. Έκανε να πνέει στο ηχοσύστημά μου καθαρός αέρας 70s. Η απόλυτη αναβίωση! Σου έδινε την εντύπωση πως ανακάλυπτες κάποιο ξεχασμένο prog αριστούργημα από τις μυθικές μέρες του ροκ. Πραγματικά δημιουργική, εμπνευσμένη μουσική με την ποιότητα που ακούς στους παλιούς δίσκους των Yes, των Pink Floyd, των Caravan ή των Gentle Giant. Όπως είναι φυσικό, αν και ήμουν τότε μάλλον μόνος μου στον πλανήτη Ελλάδα που τον είχε ανακαλύψει (σσ. ανάλογα πράγματα μου έχουν συμβεί και στο παρελθόν), αποφάσισα να τον παρακολουθώ φανατικά. Και ανταμείφθηκα πλήρως, γιατί και οι τέσσερεις δίσκοι που έχει μέχρι σήμερα κυκλοφορήσει - 'The Art of Madness' (2009), 'The Myth of Dying' (2010), 'The Dream of the Magic Jongleur' (2011) και 'The Tale of the Golden King' (2013) - είναι μοναδικοί μαγικοί κόσμοι, διαφορετικοί ο ένας από τον άλλον αλλά που ταξιδεύουν το μυαλό σου στην εποχή που το ροκ ήταν η μουσική πρωτοπορία.

Ο τελευταίος του δίσκος, 'The Tale of the Golden King', του πήρε το διπλό χρόνο να τον ολοκληρώσει και ξεπερνάει κάθε προηγούμενή του προσπάθεια. Χρησιμοποιεί μια ολόκληρη κλασική ορχήστρα και κλασικούς σολίστ και ίσως στο μέλλον κατατάσσεται ανάμεσα στους πλέον χαρακτηριστικούς δίσκους κάτω από το λήμμα της μεγάλης ροκ εγκυκλοπαίδειας «συμφωνικό ροκ». Ξέρουμε ότι η καραμέλα ότι τάχα το prog rock είναι κάτι δεινοσαυρικό και ξεπερασμένο καλά κρατεί ακόμη και στις μέρες μας, αλλά παρ' όλα αυτά και επειδή δεν πτοούμαστε από τις εσφαλμένες αντιλήψεις που κυκλοφορούν αδέσποτες, αισθανθήκαμε την ανάγκη αυτήν τη φορά να σας τον παρουσιάσουμε κανονικά. Η συνέντευξη μαζί του που ακολουθεί ελπίζουμε ότι θα σας κατατοπίσει σχετικά και θα αρχίσετε να ψάχνετε τις κυκλοφορίες του.

 

Wild Thing: Συγχώρεσέ με αν κάνω λάθος, αλλά δε νομίζω να έχεις αποκαλύψει μέχρι τώρα ποιος είσαι. Επειδή λοιπόν είναι η πρώτη φορά που «εκτίθεσαι» (σσ. μέσω του τύπου) σε αναγνώστες από τα μέρη μας, πρέπει να σε ρωτήσω. Γιατί; Υπάρχει κάποιο κόνσεπτ πίσω από αυτό; Σχεδιάζεις να αλλάξεις την κατάσταση στο μέλλον;

The Psychedelic Ensemble: Έχοντας δουλέψει στη μουσική βιομηχανία για πάνω από 30 χρόνια, έχω με τον καιρό κουραστεί με την υπόθεση της εικόνας. Μοιάζει ότι η εικόνα κάποιου είναι πιο σημαντική από τη μουσική του. Έτσι αποφάσισα να κυκλοφορήσω μουσική ανώνυμα κάτω από τον τίτλο 'The Psychedelic Ensemble'. Δεν με ενδιαφέρει να αποκτήσω προσωπική φήμη ή περιουσία. Με ενδιαφέρει μόνο η μουσική. Ειλικρινά αυτό είναι όλο.

Αν θα αποκαλύψω την ταυτότητά μου στο μέλλον; Νομίζω ναι, αν ο κόσμος όντως θέλει να μάθει ποιος είμαι. Αλλά θα το κάνω μόνον αφού τελειώσει το πρότζεκτ The Psychedelic Ensemble.

WT: Συγγνώμη και πάλι αλλά ποια είναι η ηλικία σου; Επίσης ποια είναι η ιστορία σου και το υπόβαθρό σου στη μουσική; Έχω την εντύπωση πως έχεις σπουδάσει μουσική «κανονικά», πως έχεις αυτό που ο κόσμος ονομάζει «κλασική» μουσική παιδεία. Έχεις στο παρελθόν παίξει με άλλες ροκ μπάντες;

TPE: Με βάση το ημερολόγιο είμαι 50 και κάτι, αλλά στο μυαλό μου είμαι μόνο 22 (γέλια). Ναι, έχω εκπαιδευτεί κλασικά στη σύνθεση και το πιάνο και έχω και διδακτορικό στη σύνθεση.

Μεγάλωσα στη διάρκεια της δεκαετίας του '60 παίζοντας ροκ μουσική. Όταν ήμουν αρκετά μικρός είχα μια κιθάρα Silvertone, μια μπαταρία Ludwig κι ένα πιάνο στο σπίτι. Όταν πια πήγαινα στο γυμνάσιο, άρχισα να παίζω με μερικούς μεγαλύτερους σε ηλίκια τύπους progressive rock και fusion. Είχαμε μια πολύ πετυχημένη μπάντα στο τέλος των 70s και στην αρχή των 80s. Έχω επίσης κάνει αρκετή session δουλειά κι ακόμα το κάνω, όταν έχω χρόνο.

WT: Αφού πιάσαμε θέματα «ταυτότητας», γιατί αποφάσισες να πεις το πρότζεκτ σου 'The Psychedelic Ensemble' τη στιγμή που η μουσική σου καθαρά τοποθετείται στην κατηγορία του progressive rock (όπως εννοείται ο όρος μετά τα 70s); Μήπως ο όρος «ψυχεδέλεια» έχει κάποιο ειδικό βάρος που εκτιμάς; Ή μήπως είναι κάποιο είδος κώδικα που χρησιμοποιείς;

TPE: Για να σου πω την αλήθεια, έχω μετανοιώσει που ονόμασα το πρότζεκτ 'The Psychedelic Ensemble'. Αλλά τώρα είναι αργά! (γέλια). Το κόνσεπτ του πρώτου δίσκου, The Art of Madness, είναι ψυχεδελικό ή έτσι τουλάχιστον εγώ νομίζω. Ο πρωταγωνιστής του βυθίζεται σ' ένα κόσμο τρέλας και έχει παραισθήσεις συγκρίσιμες με την ψυχεδελική εμπειρία. Τότε (σσ. το 2009) δεν είχα σκοπό να κυκλοφορήσω κι άλλους δίσκους μέσα από αυτό το πρότζεκτ. Αν ήξερα ότι θα έκανα κι άλλα άλμπουμ, θα χρησιμοποιούσα σίγουρα κάποιο διαφορετικό όνομα «μπάντας». Με την ευκαιρία και για να το ξεκαθαρίσουμε κι αυτό, προσωπικά δεν με αφορούν οι ψυχεδελικές ουσίες. Λαμβάνω πολλά email από ανθρώπους που πιστεύουν ότι υιοθετώ τη χρήση τους. Δεν είναι αλήθεια. Έχω γνωρίσει πάρα πολλούς ανθρώπους που δεν κατάφεραν να «επιστρέψουν» (στον κανονικό κόσμο) μετά από τέτοιες εμπειρίες. Εκτός αυτού, είμαι από μόνος μου πολύ φευγάτος ήδη!

WT: Αν και είσαι από την Αμερική, η μουσική σου ακούγεται να έχει πολύ ευρωπαϊκό χρώμα. Αποτελεί πραγματικά μια απίστευτη αναβίωση του κλασικού prog από τα 70s - όχι τόσο της σκηνής του Canterbury, του RIO ή του krautrock, αλλά σίγουρα πραγμάτων όπως οι ELP, οι YES, οι Genesis, οι Gentle Giant και τα ανάλογα. Το αμερικάνικο art rock είχε για κατανοητούς λόγους διαφορετικό, πιο παραδοσιακό μουσικό χρώμα (με τον όρο «παραδοσιακό» δεν εννοώ σώνει και καλά αγγλοσαξονική φολκ, αλλά και τζαζ, μπλουζ, γκόσπελ, έθνικ μουσικές). Πώς γίνεται και ο ήχος του TPE είναι τόσο «ευρωπαϊκός»;

TPE: Κοίταξε, η progressive μουσική της δεκαετίας του '70 είχε φοβερή επίδραση στην εξέλιξή μου ως μουσικoύ. Τα βασικά γκρουπ του είδους εκείνη την εποχή - Yes, ELP, Gentle Giant, Genesis, κ.τ.λ. - ήταν βεβαίως (σσ. και πώς να το κρύψωμεν άλλωστε) ευρωπαϊκά. Αυτή η μουσική κυλάει στο αίμα μου. Μου βγαίνει και στη δουλειά μου στην κλασική μουσική, η οποία χρησιμοποιεί πολύπλοκους ρυθμούς, αρμονίες και πολυφωνία.

WT: Και οι τέσσερεις μέχρι στιγμής δίσκοι του TPE είναι κόνσεπτ άλμπουμ. Η έμπνευση γι' αυτά υπήρξε μήπως φιλοσοφικής, πνευματικής ή ακόμη και πολιτικής φύσης; Το τελευταίο, The Tale of the Golden King αφηγείται μια ιστορία μεσαιωνικής φαντασίας. Μήπως πίσω από αυτήν την ιστορία υπάρχουν κάποιες βαθύτερες έννοιες με εφαρμογή και στο σύγχρονο κόσμο;

TPE: Ναι, όλα τα κόνσεπτ των δίσκων περιέχουν πολιτικές, φιλοσοφικές και κοινωνιολογικές αλληγορίες. Στο The Tale of the Golden King ο μεγάλος βασιλιάς μετατρέπεται σε χρυσό άγαλμα από τους θεούς με την υπόσχεση ότι όταν το βασίλειο θα βρεθεί στην ανάγκη, ο βασιλιάς θα επιστρέψει για να σώσει το λαό του - όπως συμβαίνει σε πολλούς μεσαιωνικούς μύθους με κοιμώμενους ήρωες. Αλλά όταν τελικά συμβαίνει μια καταστροφή στο βασίλειο, ο βασιλιάς δεν επιστρέφει. Τι πρέπει τότε να γίνει; O λαός πρέπει να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Το πολιτικό μήνυμα που κρύβει αυτή η ιστορία είναι ότι έχουμε μάθει να βασιζόμαστε περισσότερο απ' όσο πρέπει σε πολιτικούς ηγέτες και κυβερνήσεις. Πιστεύω ότι ο λαός πρέπει να πάρει την τύχη του στα χέρια του και να σώσει τον εαυτό του. (σσ. Πέστα χρυσόστομε.) Επίσης στο κόνσεπτ του δίσκου κάπου υπάρχει και μια αλληγορία που αφορά τον Χριστιανικό κόσμο, αλλά θα αφήσω τους ακροατές να βρουν το νόημα.

WT: Με την πάροδο του χρόνου το TPE φαίνεται να αναλαμβάνει όλο και πιο φιλόδοξα πρότζεκτ. Στο The Tale... χρησιμοποιείται μια μικρή ορχήστρα! Νομίζω ότι είναι άπειρη δουλειά να γράφει κανείς τις παρτιτούρες για όλες τις φωνές της ορχήστρας. Και το κόστος είναι σημαντικό! Έχοντας στο μυαλό ότι στις μέρες μας οι φαν του prog rock (δεν περιλαμβάνω σε αυτούς τους φαν του prog metal, το οποίο προσωπικά δεν μετράω ως prog rock) είμαστε βασικά μια μικρή παγκόσμια κοινότητα, θέλω να ρωτήσω αν η προώθηση και η αποδοχή μέχρι σήμερα των κυκλοφοριών του TPE είναι αρκετή ώστε να υποστηρίξει οικονομικά τόσο φιλόδοξα έργα;

TPE: Με ρωτάς αν το όλο πρότζεκτ έχει καταφέρει να υποστηρίξει το κόστος παραγωγής του The Tale... Χμμ, όχι! (γέλια) Η παραγωγή του The Tale of the Golden King ήταν «μνημιώδης» - πλήρης ορχήστρα, μαέστρος, ηχογράφηση σε στούντιο των μερών της ορχήστρας και άλλα πολλά. O Jon, ο μαέστρος, κι εγώ στην κυριολεξία επιλέξαμε ένα-ένα τα μέλη της ορχήστρας. Πλησιάσαμε τους καλύτερους κλασικούς μουσικούς της πόλης μας και τους κλείσαμε! Και ναι, είναι απίστευτα πολλή δουλειά να γράψεις τις παρτιτούρες για την ορχήστρα κι επιπλέον να έχεις να παίξεις και όλα τα ηλεκτρικά όργανα. Τη δε ηχογράφηση όλων αυτών την έκανα εγώ ο ίδιος στο στούντιό μου.

Όσον αφορά το κόστος, έβαλα πολλά λεφτά στο πρότζεκτ. Αλλά επαναλαμβάνω αυτό που είπα και πιο πριν - δεν το κάνω αυτό για να κερδίσω χρήματα και δόξα. Κάνω τη μουσική που νοιώθω την ανάγκη να κάνω. Μη με παρεξηγήσεις, θα ήθελα η μουσική μου να πουλήσει, αλλά αυτό έρχεται δεύτερο μετά την ελπίδα μου να διαδοθεί και να ευχαριστήσει τους ακροατές της.

WT: Μίλησέ μας για τους μουσικούς που παίζουν στο The Tale, την τραγουδίστρια Ann Caren, το διευθυντή ορχήστρας Jonathan Roberts και τους άλλους σολίστες. Πώς τους βρήκες κι αποφάσισες να δουλέψεις μαζί τους;

TPE: Αποφάσισα να περιλάβω μερικά κομμάτια με γυναικεία φωνητικά για τη φωνή της «βασίλισσας» στην ιστορία του The Tale of the Golden King. Σκέφτηκα διάφορες τραγουδίστριες με τις οποίες είχα συνεργαστεί στο παρελθόν, αλλά δεν είχαν ακριβώς το ηχόχρωμα που χρειαζόμουν. Εντελώς τυχαία άκουσα μια ερμηνεία της Ann Caren κι αμέσως κατάλαβα ότι είχα βρει τη φωνή της βασίλισσας. Ένας από τους ανθρώπους μου ήρθε σε επαφή μαζί της και αυτή συμφώνησε να τραγουδήσει στο δίσκο. H συνεισφορά της Ann στο άλμπουμ και ως πρώτη και ως δεύτερη φωνή είναι φανταστική. Θα την κρατήσω οπωσδήποτε και για το μέλλον.

Τον Jonathan, το διευθυντή της ορχήστρας, τον γνωρίζω εδώ και κάποια χρόνια από τη δουλειά μου στο χώρο της κλασικής μουσικής. Είναι εξαιρετικός μαέστρος και μηχανικός ήχου. Μου φάνηκε ότι ήταν η τέλεια επιλογή για το συγκεκριμένο πρότζεκτ. Μετά από αρκετές συζητήσεις, αποφασίσαμε ότι ο Jon θα ηχογραφήσει και θα διευθύνει την ορχήστρα, κάτι που με γλίτωσε από αρκετή δουλειά. Έχει πολύ καλό αυτί και είναι λεπτολόγος, οπότε τα αποτελέσματα που πέτυχε με την ορχήστρα είναι απίστευτα καλά, κάτι που γενικά δεν είναι εύκολο.

Υπάρχουν ακόμη δύο guest στο άλμπουμ. O Kurt Fowler παίζει σόλο τσέλο στο "The Queen of Sorrow". Τον γνωρίζω 20 χρόνια κι έχω δουλέψει πάρα πολύ μαζί του. Έχει παίξει με μεγάλες ορχήστρες και γνωστά ensemble μουσικής δωματίου στις ΗΠΑ. O άλλος guest, o C. Francis - πρόκειται για ψευδώνυμο - συνεισφέρει μια απίστευτη falsetto φωνή που χρησιμοποιώ σε διάφορα σημεία του άλμπουμ ως 'leitmotif'. Είναι ένας από τους καλύτερους στο είδος του.

WT: Με το artwork των δίσκων σου κάνεις μια γενικά πετυχημένη προσπάθεια να μιμηθείς κλασικά εξώφυλλα των 70s. Τα γραφικά για το The Tale, που δίνουν την εντύπωση εικονογράφησης παιδικού παραμυθιού με θέμα το μεσαίωνα, έχουν γίνει από τον Yimin Li. Μπορείς να μας πεις κάποια πράγματα γι αυτόν; Επίσης στο βιβιλαράκι του CD υπάρχει μια αφιέρωση στον Sam Del Russi, τον καλλιτέχνη που φιλοτέχνησε το εξώφυλλο του The Dream of the Magic Jongleur. Μπορείς να μας μιλήσεις και για τη δουλειά του Del Russi μαζί σου;

TPE: O Yimin Li είναι ένας σχεδιαστής από την Κίνα. Παράγει artwork με διάφορα μέσα. Μου άρεσε η καλαίσθητη απλότητα της δουλειάς του και γι' αυτό τον χρησιμοποίησα για το άλμπουμ. Αυτό που έφτιαξε για τις εσωτερικές σελίδες στο βιβλιαράκι του CD είναι πολύ όμορφο - ένα είδος μεσαιωνικού σχεδίου πάνω σε περγαμηνή που όμως ανακατεύει και σύγχρονα στοιχεία. Το κόνσεπτ που παρουσιάζεται στο βιβλιαράκι είναι ότι ανακαλύφθηκαν σε ένα σπήλαιο δέκα χειρόγραφοι, εικονογραφημένοι πάπυροι που λένε την ιστορία του «Χρυσού Βασιλιά». O Li δημιούργησε αυτούς τους παπύρους.

Το artwork για το The Dream of the Magic Jongleur (σσ. το προηγούμενο άλμπουμ του TPE) νομίζω ότι έγινε με λάδια και ακρυλικά από τον σπουδαίο αμερικανό καλλιτέχνη Sam Del Russi. Είχα δει πριν μερικά χρόνια τη δουλειά του ψάχνοντας στο διαδίκτυο και του ζήτησα την άδειά του να χρησιμοποιήσω μια - δυο εικόνες για το εξώφυλλο του The Myth of Dying (σσ. το δεύτερο άλμπουμ του TPE από το 2010). Στη συνέχεια ο Sam κι εγώ συνεργαστήκαμε πολύ στενά για το The Dream of the Magic Jongleur. H δουλειά του Sam γι' αυτό το δίσκο διακρίθηκε ως 'Best Album Art 2011' από τον Gert Hulshof του Dutch Progressive Rock Page. Ο Sam είναι ένα αξιοσημείωτο ταλέντο και τώρα πια ένας από τους καλύτερους φίλους μου.

Μερικοί μπορεί να πιστεύουν ότι οι καλλιτέχνες αυτοί φιλοτέχνησαν τα εξώφυλλα μόνοι τους, με την ησυχία τους. Δεν έγιναν όμως έτσι τα πράγματα. Δούλεψαν τρόπον τινά μαζί μου, τραγούδι προς τραγούδι. Επικοινωνούσαμε καθημερινά καθ' όλη τη διάρκεια της δουλειάς για τα άλμπουμ.

WT: Ξέρω ότι αυτή είναι γενικά μια δύσκολη ερώτηση αλλά ποια πιστεύεις ότι ήταν τα δέκα πιο σημαντικά άλμπουμ στην ιστορία του ροκ που κατόρθωσαν να διευρύνουν τους ορίζοντές του προς την κατεύθυνση της «έντεχνης» / «δημιουργικής» / «καθαρής» (;) - πέστην όπως θέλεις - μουσικής;

TPE: Χμμ, αυτή είναι όντως δύσκολη ερώτηση, επειδή είναι δύσκολο να περιορίσω τη λίστα στα δέκα άλμπουμ. Λοιπόν θα έλεγα τα Rubber Soul, Revolver, Sgt. Pepper's, Are You Experienced?, Led Zeppelin III, Dark Side of the Moon και το The Yes Album (σσ. παρατηρείται σημαντική ταύτισις απόψεων, θα ήθελα να παρατηρήσω). Τρία ακόμη που πιστεύω ότι έπαιξαν ρόλο στην εξέλιξη του ροκ ήταν τα Jesus Christ Superstar, Tommy και Quadrophenia (σσ. οι όπερες). Νομίζω ότι αυτοί οι τρεις δίσκοι άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται οι ροκ μουσικοί για τη δομή και τη φόρμα της μουσικής. Αντί να είναι απλές συλλογές τραγουδιών, αυτοί οι δίσκοι δημιουργήθηκαν ως ενιαία, μεγάλης έκτασης έργα. Η φόρμα σε μεγάλο μέρος της ροκ μουσικής άλλαξε αφότου εμφανίστηκαν αυτοί οι δίσκοι. Η μουσική τους δομή είναι ξεκάθαρα μια σημαντική επιρροή στη δουλειά του The Psychedelic Ensemble.

WT: Μετά τα 60s πιστεύω ότι έχει υπάρξει μια ορατή (αν και δεν εξομολογείται) επίδραση της ροκ πρωτοπορίας πάνω στον κόσμο της λεγόμενης «σοβαρής» ή «κλασικής» μουσικής. Τόσο η ανάπτυξη του ενδιαφέροντος για προκλασικούς συνθέτες, προκλασικά έργα άλλα και παλιά μουσικά όργανα, όσο και η εμφάνιση της minimal και άλλων σύγχρονων τάσεων στη λόγια μουσική πιστεύω ότι σε ένα βαθμό μπορούν να εξηγηθούν μέσω της επιρροής του ροκ πάνω στους κλασικούς μουσικούς. Τέλος πάντων, αυτό υποψιάζομαι. Είναι τελικά το ροκ σοβαρή μουσική; Έστω δυνητικά;

TPE: Αν δεν πίστευα ότι το progressive rock είναι μια σοβαρή μορφή τέχνης, δεν θα έγραφα αυτά τα τέσσερα άλμπουμ. Δεν ισχυρίζομαι ότι όλη η ροκ μουσική παράγει σοβαρή τέχνη, αλλά σίγουρα οι progressive γίγαντες - Yes, ELP, Gentle Giant - έκαναν κάτι που προσωπικά ερμηνεύω ως σοβαρή μουσική. Ο κλασικός βιολιστής που έπαιξε στο δίσκο The Myth of Dying, τη δεύτερή μου κυκλοφορία, είπε σε μία συνέντευξη: «Το να παίζεις σε μια prog μπάντα μοιάζει πολύ με το να παίζεις σε ένα κλασικό κουαρτέτο εγχόρδων.» Πιστεύω ότι αυτό είναι αλήθεια. Θα έλεγα ακόμη ότι το prog rock και η κλασική μουσική απαιτούν την ίδια παιδεία και τις ίδιες μουσικές δεξιότητες.

Και ναι, πιστεύω ότι έχεις δίκιο που λες ότι μεγάλο μέρος της πρόσφατης παραγωγής κλασικής μουσικής περιέχει ροκ τάσεις. Αυτό εν μέρει, πιστεύω, έγινε επειδή πολλοί σύγχρονοι κλασικοί συνθέτες πέρασαν κι αυτοί μέσα από τα 60s και τα 70s, τη χρυσή εποχή του ροκ. Έτσι, όπως έγινε και με μένα, αυτοί οι συνθέτες έχουν το ροκ στο αίμα τους.

WT: Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου σύγχρονοι Αμερικανοί συνθέτες; Υπάρχουν κάποια έργα τους που σε έχουν επηρεάσει;

TPE: Έχω επηρεαστεί από τη μουσική του Elliott Carter. Δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός έξω από τους κύκλους της σύγχρονης κλασικής μουσικής, αλλά παρ' όλα αυτά είναι ένας σημαντικός συνθέτης. Τα κουαρτέτα εγχόρδων του είναι από τις πιο σημαντικές δουλειές που υπάρχουν για το συγκεκριμένο μουσικό σχήμα. Ειλικρινά πάντως, περισσότερο πάντα προσπαθούσα να βρω έμπνευση στους Ευρωπαίους συνθέτες. Ξεκαθάρισα πριν ότι οι βασικές μου επιρροές είναι από το ευρωπαϊκό prog. Κατ' ανάλογο τρόπο η ευρωπαϊκή σύγχρονη κλασική μουσική με ενδιαφέρει πάρα πολύ. Με έχει επηρεάσει βαθύτατα η μουσική του Luciano Berio, του Γιάννη Ξενάκη και του Pierre Boulez. Nομίζω ότι μπορείς να βρεις κάποια λανθάνοντα στοιχεία από αυτούς τους συνθέτες και στις prog rock δουλειές μου.

WT: Τι βλέπεις για το μέλλον του Psychedelic Ensemble; Θα μπορούσε η μουσική σου να παίζεται κάποια στιγμή ζωντανά μπροστά σε κοινό; Επίσης έχεις καθόλου σκεφτεί τον επόμενο δίσκο;

TPE: Έχω ήδη αρχίσει τη δουλειά για τον πέμπτο δίσκο. Είναι ακόμη στα πρώτα στάδια αλλά προχωράει κανονικά. Όπως και όλα τα άλλα άλμπουμ του TPE, θα βασίζεται κι αυτό σε ένα κόνσεπτ. Δεν θέλω να πω πολλά γι' αυτό το θέμα, γιατί θα εξελιχθεί και θα αλλάξει στην πορεία. Μπορώ να πω πάντως ότι σχεδιάζω πάλι να χρησιμοποιήσω όργανα ορχήστρας και ότι θα παίξω μόνος μου όλα τα βασικά όργανα - κιθάρες, πλήκτρα, μπάσο, ντραμς κι άλλα. Η Ann Caren θα συμμετέχει πάλι στα φωνητικά. Έχω σκεφτεί μερικές ακόμη προσθήκες που νομίζω ότι θα είναι ωραίες.

Σχετικά με ζωντανές εμφανίσεις, είχα αρχίσει να προγραμματίζω μια περιοδεία για το The Dream of the Magic Jongleur, αλλά μου προέκυψαν κάποια σοβαρά προβλήματα υγείας και μια δύσκολη εγχείριση και αυτό μου κατέστρεψε τα σχέδια. Θα ήθελα πολύ να κάνω μια περιοδεία για το The Tale of the Golden King. Για την ακρίβεια έχω ήδη συζητήσει το θέμα με κάποιους ανθρώπους. Υπάρχουν ωστόσο κάποια πρακτικά προβλήματα που θα πρέπει να λύσω. Για παράδειγμα, πώς παίζουμε τα ορχηστρικά μέρη; Δεν θέλω να χρησιμοποίησω MIDI όργανα, οπότε όλες οι άλλες λύσεις συνεπάγονται μεγάλα έξοδα.

WT: Θα ήθελα αυτή η συνέντευξη να τελειώσει με ένα μήνυμα του Psychedelic Ensemble προς τους Έλληνες μουσικόφιλους. Θα ήθελες να μοιραστείς λίγη από την «προσωπική σου σοφία» μαζί μας στους δύσκολους καιρούς που περνάμε;

TPE: Γνωρίζω ότι η Ελλάδα περνάει μια δριμύα οικονομική και κοινωνική κρίση που συγκρίνεται με τα χρόνια του Μεγάλου Κραχ στη διάρκεια της δεκαετίας του '30 στις ΗΠΑ. Φαίνεται ότι εκτός από οικονομική υπάρχει και πολιτική κρίση αλλά και κρίση αξιών. Συγχωρήστε με αν κάνω λάθος, αλλά η Ελλάδα είναι η πατρίδα της δημοκρατίας και της φιλοσοφίας. Είμαι σίγουρος ότι ο Ελληνικός λαός, αν και τώρα υποφέρει πραγματικά, τελικά θα ξεπεράσει αυτήν την στενόχωρη πραγματικότητα και θα πάει μπροστά, όπως πάντα έκανε σε όλη τη διάρκεια της πλούσιας και πετυχημένης του ιστορίας. Εύχομαι τα καλύτερα για την Ελλάδα.

Ακολουθεί το κείμενο της συνέντευξης στα αγγλικά:

Surfing the net a few years ago I ran into an American artist who calls himself The Psychedelic Ensemble. The name, understandably, made ​​me listen to his music, but what I discovered was truly unexpected. This guy played progressive rock, but not in the way some former metalheads do it after they've seen the Light. Also not in the way some show-offs with mediocre talent do it. The prog rock of The Psychedelic Ensemble was something entirely convincing, magical and unique, blowing clean 70s air through my sound system. The ultimate revival! It gave you the impression that you had unearthed some forgotten prog masterpiece from the legendary days of old. Really creative, inspired music with the quality you hear in the old records of bands like Yes, Pink Floyd, Caravan or Gentle Giant. As a natural consequence of my discovery, although I was seemingly the only person on planet Greece who had discovered him (a situation not entirely unknown to me during my tenure in the music press), I decided to follow his progress fanatically. And I was fully rewarded, because all four discs he has so far released - 'The Art of Madness' (2009), 'The Myth of Dying' (2010), 'The Dream of the Magic Jongleur' (2011) and 'The Tale of the Golden King' (2013) - are unique magical worlds, different from one another but sending your mind on a trip to the time when rock music was the true avant-garde.

His latest album, 'The Tale of the Golden King', took him double the time to complete and goes beyond any of his previous efforts. It utilizes a full classical orchestra and classical soloists and I think that maybe in the future it'll rank among the most characteristic records under the article "symphonic rock" in the great rock encyclopedia. Wild Thing is familiar with the 'theory' that supposedly prog rock is outdated dinosaur business, a 'theory' that goes strong even in our days, but we give little attention to various misconceptions that still circulate the rock crowd. We felt that this time we needed to introduce The Psychedelic Ensemble to you properly. The interview with the artist below will hopefully inform you about his story and will get you started to look for his releases. They're worth it.

 

Wild Thing: Correct me if I'm wrong but you haven't revealed your identity. It's the first time you're going to be 'exposed' to readers in my part of the world; so I have to ask - why? Is there a concept behind this? Do you plan to change this at some point in the future?

The Psychedelic Ensemble: Having worked in the music industry for over 30 years, I've grown so tired of image. Often it seems one's image is more important than one's music. I wanted my music to stand on its own two feet. So I decided to release the music anonymously under the moniker of 'The Psychedelic Ensemble'. I am not interested in personal fame or fortune, just the music. It is truly that simple.

Will I ever release my identity? I guess, if people really want to know, but only when The Psychedelic Ensemble project is finished.

WT: Excuse me for asking but how old are you? What's your story and musical background? I think you have been 'properly' educated in music and that you have what people call a 'classical' music training. Have you played with any rock bands in the past?

TPE: I'm in my 50s according to the calendar, but in my mind I'm 22. Ha! And, yes, I have been classically trained in composition and piano and hold a doctoral degree in composition.

I grew up in the 60s playing rock music. When I was quite young I had a Silvertone guitar, a Ludwig drum set, and a piano in the house. I took lessons on all three instruments. By the time I reached high school I began playing progressive rock and fusion with some older guys. We had a very successful band in the late 70s and early 80s. I then played with a few other bands in the 80s and 90s. I also have done session work and still do when I have time.

WT: Dealing with 'identity' issues, why did you decide to call your project 'The Psychedelic Ensemble' when your music can clearly be placed into the 'progressive rock' genre (as the term has been used after the 70s)? Does the word 'psychedelic' contain any special meaning that you value? Or is it a code of some sort?

TPE: To tell you the truth, I regret titling the project 'The Psychedelic Ensemble'. Too late now! (laughs) The concept of the first album, The Art of Madness, is psychedelic, or so it seems to me. The protagonist delves into the world of madness and experiences delusions comparable to a psychedelic experience. So I thought the project name was appropriate. At that time, I had no intentions of releasing additional albums with this project. Had I know other albums would follow I would have chosen a different 'band' name. By the way and for the record, I do not subscribe to psychedelics. I get lots of email from people who believe I advocate the use of psychedelics. I don't. I've seen too many people who didn't return from those experiences. Besides, I'm far out enough already!

WT: Being an American rock musician, your music has a very European 'quality' about it. It's really an incredible comeback of classic 70s prog; not so Canterbury, RIO or kraut but certainly ELP, Yes, Genesis, Gentle Giant and the like. American art rock had understandably a different, more 'folk-based' quality (by 'folk' I don't just mean folk, but also jazz, blues, gospel, world, etc.). How come your sound as TPE is so European?

TPE: Well, progressive music of the 70s had a tremendous impact on my musical development. The principal bands of that time - Yes, ELP, Gentle Giant, Genesis, et al. - were, of course, European. That music is in my blood. It shows itself in my classical work as well, which employs complex rhythm, harmony, and polyphony.

WT: All four of TPE's albums so far are concept works. Is the inspiration behind them of a philosophical, spiritual or even political nature? The Tale of the Golden King tells a medieval fiction type of story; are there any underlying ideas behind it which are applicable in the modern world?

TPE: Yes, all of the concepts have political, philosophical, or sociological allegories. In The Tale of the Golden King, the great king is turned to gold by the gods with the promise that in the kingdom's time of need the king will rise to save the people - like in many medieval sleeping hero tales. But when a calamity befalls the kingdom and its people, the king doesn’t rise. What then? The people of the kingdom are left to fend for themselves. There is a political message that we depend too much on political leaders or government to save us. I believe we the people should take control of our plight and save ourselves. There is also an allegory regarding Christianity afloat in the concept. I'll let the listeners figure out that one.

WT: In the process of time, TPE seems to undertake more and more bold projects. The Tale features a small orchestra! I believe there's an incredible amount of work if one writes the score for an orchestra. Also a significant cost. Having in mind that nowadays prog fans (excluding prog metal that I personally don’t count as 'prog') are basically a small worldwide community, has the promotion and acceptance of TPE so far been able to support these ambitious undertakings?

TPE: Has the project been able to support the production costs of The Tale? Well... no. Ha! The production of The Tale of the Golden King was monumental - a full orchestra, conductor, orchestral recording sessions, and more. Jon, the conductor, and I literally hand picked each member of the orchestra. We approached the best orchestral players in town and we got them! And yes, it is a tremendous amount of work to create all of the orchestra scores and play all of the electric instruments. Also I record it all myself in my studio.

Regarding the cost, I have invested a great deal of money in this project. But getting back to my earlier point, I'm not in it for the money or fame. It's all about making music that I feel I need to make. Don't get me wrong, I hope the music sells, but that is second to my hope that the music is widely disseminated and enjoyed by listeners.

WT: Tell us a few words about the musicians you have utilized in The Tale: the vocalist Ann Caren, the orchestra conductor Jonathan Roberts and other soloists. How did you find them and decide to work with them?

TPE: I decided to include a few tracks featuring a female voice as  'the queen' on The Tale of the Golden King. I considered a few singers I had worked with in the past, but they didn't quite have the sound I was looking for. By chance, I heard a performance by Ann Caren. Immediately I knew I had found the voice for the queen. One of my assistants contacted Ann and she agreed to contribute to the album. Ann and I worked very closely for nearly a year on the album. Ann made fantastic contributions to the album both as a lead singer and backing vocalist. She's a keeper!

The conductor, Jonathan, I've known for some years from my work in classical music. Jon is a fabulous conductor and also an engineer. He seemed the perfect fit for the project. After a great deal of discussion, we decided Jon would record and conduct the orchestra, which eliminated a lot of work for me. He has a meticulous ear and the results he obtained from the orchestra are incredible - not an easy task.

There are two other guests on the album. Kurt Fowler contributes a cello solo on "The Queen of Sorrow". I've known Kurt for about 20 years and have worked extensively with him. He has played with leading orchestras and chamber ensembles in the U.S. The other guest, C. Francis - a pseudonym - contributes an incredible falsetto as a kind of 'leitmotif' throughout the album. He has an incredible falsetto voice - one of the best in the business.

WT: In the artwork of your albums a generally successful effort has been made to imitate classic 70s album art. The Tale's artwork, with a medieval children's tale feel, was done by Yimin Li. Can you share some information about this artist? Also there's a dedication on the cd-booklet to Sam Del Russi, the artist who painted the cover art for The Dream of the Magic Jongleur. Can you tell us a few things also about his work with you?

TPE: Yimin Li is a graphic designer from China. He produces art in different media. I liked the beautiful simplicity of his work and so enlisted him for the album. What he produced inside the CD booklet is quite beautiful - a kind of medieval sketching on parchment paper that also blends modernism. The concept provided in the CD booklet notes that 10 annotated and illustrated scrolls were found in a cave and tell the story of 'The Golden King'. Li created these 'scrolls' inside the booklet.

The Dream of the Magic Jongleur artwork was produced, I believe, using oils and acrylics by the incredible American artist, Sam Del Russi. I found Sam's artwork online some years ago and asked to use an image or two for The Myth of Dying. Later Sam and I worked very closely for a year on The Dream of the Magic Jongleur. Sam's artwork received 'Best Album Art 2011' from Gert Hulshof at Dutch Progressive Rock Page. Sam is a remarkable talent and now my dearest friend.

One might think that these artists were off on their own producing the art. That isn't the case. They worked along side me, so to speak, song by song. We communicated daily during the production of the albums.

WT: I know this is generally a difficult question but which do you think have been the 10 most important albums in rock history that have pushed the rock music agenda forward into the world of artistic / creative / pure - call it as you like - music?

TPE: Wow! That is a tough question because it is hard for me to limit the list to just 10 albums.  I would say... hmm... Rubber Soul, Revolver, Sgt. Pepper's, Are You Experienced?, Led Zeppelin III, Dark Side of the Moon, and The Yes Album.

Three other albums I believe to be important in the development of rock music are Jesus Christ Superstar, Tommy and Quadrophenia. I believe these three albums changed the way rock musicians think about musical structure or musical form. Rather than a mere collection of songs, these albums are conceived as a single, large-scale work. Form in much rock music changed after these albums appeared. The musical structure of those albums is definitely an influence on The Psychedelic Ensemble's output.

WT: After the 60s, I feel there has been an observable (although largely unconfessed) influence of the rock 'avant-garde' on the world of 'serious' or 'classical' music; both the increasing interest into pre-classical works, composers, instruments etc. and the development of minimal and other modern trends can be partly attributed to the impact of rock on classical musicians. At least this is what I suspect. Is rock music a serious art form? Or can it be?

TPE: If I didn't think prog music was a serious form of art, I wouldn't have written these four albums. I won't claim that all rock music yields serious art, but certainly the progressive giants - Yes, ELP, Gentle Giant - produced what I construe as serious art. The classical violinist who played on The Myth of Dying, my second release, said in an interview, "playing in a prog band is very much like playing in a classical string quartet". I believe that's true. I would also contend that prog and classical music demand the same extensive training and musical skills.

And, yes, I think you are correct that a lot of recent classical music includes rock tendencies. That is in part, I believe, because many of the composers working in classical music these days came through the 60s and 70s - the golden age of rock music. So, like myself, these composers have that music in their blood.

WT: Who are your favorite modern American composers? Can you name some of their works that had an impact on you and your work?

TPE: The music of Elliott Carter has influenced me. He is not well known outside of contemporary classical music, but an important composer, nonetheless. His string quartets are some of the most important contributions to that medium. Truthfully, I've always turned to European composers for inspiration. I pointed out earlier how European prog influenced me. European concert music too has been a tremendous influence. I am deeply influenced by Luciano Berio, Iannis Xenakis and Pierre Boulez. You might find in my progressive music some latent traits of those composers.

WT: What do you think lies in the future for the Psychedelic Ensemble? Could your music be played in front of a live audience at some point? Also have you made any thoughts about your next record?

TPE: I'm already at work on a fifth release. It is in the very early stages, but moving along nicely. Like the other TPE albums, it is a concept. I don't want to say too much about the concept because it will develop and change as I work through the piece. I will say that I plan to incorporate orchestral instruments again and I'll play all of the core instruments - guitars, keyboards, bass, drums, and more. Ann Caren will join me on vocals. I have a few other additions that I think will be really cool.

Regarding live performance, I had begun putting together a tour of The Dream of the Magic Jongleur. Unfortunately, in the middle of all that, I had some serious health issues arise and major surgery, which ended those plans. I would love to tour with The Tale of the Golden King. In fact, I have discussed this with several people. There would be a lot of logistics to work out, namely, how do we cover the orchestral parts? I wouldn't want to use MIDI instruments, so it would require a great expense.

WT: I'd like you to end this interview with a message of The Psychedelic Ensemble to Greek music lovers. Would you like to share some of your personal wisdom in these tough times with us?

TPE: I know that Greece is in a severe economic and social crisis that is comparable to the years of the Great Depression during the 1930s in the U.S. It appears that there is not only an economic crisis but a political and moral crisis as well. Forgive me if I'm wrong. But Greece is the place where democracy and philosophy were born. I am sure that the Greek people, although now truly suffering, will finally overcome this depressing reality and move forward as they have always done throughout their rich and prosperous history. I wish Greece well.

Tags: The Psychedelic Ensemble, progressive rock, prog, interview