Kreator, Morbid Angel, Nile, Fueled by Fire: Μια επανάληψη πριν τη μεγάλη μέρα

Σε λίγες μέρες ένα από τα καλύτερα πακέτα ακραίου metal θα περάσει από τη χώρα μας για δύο εμφανίσεις. (Δε λέω το καλύτερο απλούστατα γιατί το εαρινό Exodus - Obituary - Heathen - Morgoth το κοντράρει στα ίσα). Συγκεκριμένα οι Kreator, οι Morbid Angel και οι Nile μαζί με τους Fueled by Fire πρόκειται να καταστρέψουν το σανίδι του Fuzz. Το Wild Thing, ζωσμένο από τώρα με σφαιρόζωνα και φορώντας ήδη battle vest και high tops αθλητικά, αδράττει την ευκαιρία και παρουσιάζει συνοπτικά μερικές πληροφορίες για τα συγκροτήματα, προετοιμάζοντας ένα ήδη εύφλεκτο έδαφος για πυρκαγιά...

Κreator

Πολλά μπορεί να πει κανείς για τους Kreator αλλά το σίγουρο είναι ότι αν τους έχεις δει ζωντανά, το να βάλεις τις λέξεις σε μια σειρά είναι αρκετά δύσκολο. Βασιλιάδες του ευρωπαϊκού thrash, κορυφή της «αγίας τριάδας» του γερμανικού thrash ήχου και γενικότερα μία από τις κορυφαίες metal μπάντας όλων των εποχών. Και όχι αδίκως. Η πορεία τους ανά τις δεκαετίες, δισκογραφικά και συναυλιακά είναι άριστη. Ο Mille Petrozza όχι μόνο δεν προσπάθησε ποτέ να τραβήξει επάνω του τα φώτα της δημοσιότητας εμπλεκόμενος σε πάσης φύσεως heavy metal κιτρινίλες όπως άλλοι, αλλά φρόντιζε να κυκλοφορεί δίσκους αντάξιους του βαρύγδουπου και λατρεμένου λογότυπου που φέρουν. Όταν δε επιλέγει να μιλήσει με λόγια και όχι με τέχνη, καταλαβαίνεις αναμφίβολα ότι είναι ένας καλλιτέχνης με ισχυρό όραμα, έντονο κοινωνικό προβληματισμό και διαυγή σκέψη. Από τις πρώτες, οργισμένες μέρες της μπάντας με τον πρωτόλειο ήχο έως το ζενίθ στα τέλη της δεκαετίας του '80, από τους πειραματισμούς των μυστήριων 90s έως την πρόσφατη επιστροφή τους στην κορυφή του metal στερεώματος, οι Kreator έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε δεκάδες τραγούδια που θέλουμε να ακούσουμε.

TRIVIA:

Το βίντεο κλιπ για το τραγούδι "Betrayer" έχει γυριστεί στην Ακρόπολη. Η μπάντα ζήτησε άδεια για να το γυρίσει αλλά πήρε αρνητική απάντηση. Σαν καλά παιδιά που είναι όμως, το έκαναν ούτως ή άλλως. Είναι τραγελαφικό ότι οι αρμόδιες υπηρεσίες και γενικότερα η ηγεσία ξέρει να δείχνει τα δόντια της σε γερμανικές μπάντες αλλά όχι σε γερμανικές κυβερνητικές λαίλαπες (ονόματα δε λέμε, οικογένειες δε θίγουμε). Όπως και να 'χει, το εν λόγω βίντεο και οι συνεχείς και άψογες εμφανίσεις των Kreator εδώ, αποτελούν δύο από τους ισχυρότερους δεσμούς τους με την Ελλάδα. 

WORST CASE SCENARIO:

Έχουν τόσα τραγούδια που ο καθένας θα φύγει με ένα μικρό παράπονο που δεν άκουσε το 'personal favorite' του. Εγώ σταυρώνω δάχτυλα για "Terrible Certainty" και "Under the Guillotine", χωρίς να χαλάω τη μαγεία κοιτώντας setlist.

ALBUMS TO BANG YOUR HEAD TO:

Pleasure to Kill (1986):

Το αποκορύφωμα της πρώτης, βίαιας περιόδου των Kreator. Μετά την ωμή βαρβαρότητα του Endless Pain, η μπάντα επανεκτελεί την αιχμηρή, σχεδόν θανατηφόρα συνταγή της αλλά με έναν μαγικό τρόπο τιθασεύει τη νεανική της ορμή, καταφέρνοντας να γράψει τραγούδια βουτηγμένα στο αίμα και τον τρόμο, που μπορούν παράλληλα να είναι ευκολομνημόνευτα και να έχουν την στόφα του κλασικού από την πρώτη ακρόαση. Όλος ο δίσκος ρέει μονοκοπανιά και έχει μια ιδιαίτερη ομοιογένεια, κυρίως λόγω του τρομακτικού ήχου των ντραμς, λες και ο Ventor κοπανάει τα κόκκαλα του εξωφύλλου, αλλά δε λείπουν και τα τραγούδια κράχτες. Αφού, όπως δείχνει και το εξώφυλλο, τελειοποίησαν τη συνταγή της βίας, οι Kreator ήταν έτοιμοι να κάνουν το επόμενο και σημαντικότερο βήμα τους...

 

 

Extreme Aggression (1989):

…που δεν ήταν άλλο από το Extreme Aggression. Με το χέρι στο ευαγγέλιο (χα!) και όχι στην καρδιά, τούτο είναι το magnum opus των Γερμανών. Το άλμα που κατάφεραν εδώ είναι δυσθεώρητο και τους εξασφάλισε μια θέση στην κορυφή του heavy metal, άσχετο αν αυτοί πάλεψαν για να μη την χάσουν στα χρόνια που ήρθαν, μέχρι και σήμερα. Οι στίχοι πλέον είναι κοινωνικού, πολιτικού και γενικότερα ενήλικου ενδιαφέροντος. Η μουσική δεν πηγάζει αποκλειστικά από νεανικές ορμές αλλά και από μυαλά σκεπτόμενων ανθρώπων. Οι δυναμικές και το σαρωτικό/θανατηφόρο στοιχείο της μουσικής τους είναι παρόν ακόμα και δεν αργεί να τσακίσει σβέρκους, το κάνει όμως υπό ένα πρίσμα πιο γυαλισμένο και τολμώ να πω με μία ακούσια - άρα θεμιτή - έπαρση, δίχως να χάνεται τίποτα από το οργανικό του ήχου τους. Από την 'call to arms' κραυγή του Mille στο ομότιτλο εναρκτήριο τραγούδι μέχρι την τελευταία πενιά του "Fatal Energy", ο δίσκος φέρνει ακόμα ρίγη, 23 χρόνια μετά την κυκλοφορία του.

Enemy of God (2005):

Με τη λογική ότι εδώ μπαίνει ένας δίσκος από το πρόσφατο παρελθόν των Kreator, εδώ θα μπορούσε να μπει οποιοδήποτε άλμπουμ τους από το Violent Revolution μέχρι και το φετινό για την προώθηση του οποίου μας επισκέπτονται. Και δυστυχώς αφήνω απ' έξω την ενδιαφέρουσα πειραματική πορεία τους τη δεκαετία του '90, οπότε σφήνα σας λέω να ακούσετε και εκείνες τις δουλειες. Με το Enemy of God το συγκρότημα τελειοποίησε αυτό που άρχισε στην αυγή του 21ου αιώνα, να κάνει δηλαδή ένα σύγχρονο πισωγύριμα. Να δηλώσει το βροντερό παρόν ως παλαίμαχη και έμπειρη μπάντα που καταφέρνει να ακούγεται φρέσκια έχοντας ήχο σύγχρονο, παράγοντας ευθυτενές thrash metal, ήπια χρωματισμένο από ποικίλες επιρροές, διαλύοντας κάθε σανίδι που τολμά να τους φιλοξενήσει.

 

 

Morbid Angel

Οι βασιλιάδες του death metal; Ίσως, αν και κινδυνεύουν να χάσουν την πρωτιά από τους Nile που θα εμφανιστούν ακριβώς πριν. Έχοντας ένα από τα δυνατότερα ντεμπούτα στο χώρο, δίσκους που έχουν επηρεάσει και θα συνεχίσουν να επηρεάζουν γενιές και γενιές μουσικών, οι Morbid Angel είναι 'must see'. Ήδη από το 2004, ο κλασικός τραγουδιστής/μπασίστας της μπάντας Dave Vincent έχει επανέλθει στις τάξεις του συγκροτήματος και είναι η τρίτη φορά που πρόκειται να επισκεφτούν τη χώρα μας από τότε. Δυστυχώς ο τελευταίος δίσκος που κυκλοφόρησαν πέρσι, το Illud Divinum Insanus είναι ο χειρότερος της καριέρας τους, αλλά τα σχέδιά τους για την επερχόμενη εμφάνισή τους θα μας αποζημιώσουν.

TRIVIA:

Οι Morbid Angel ονομάζουν τους δίσκους του αλφαβητικά:

• Altars of Madness
• Blessed are the Sick
• Covenant
• Domination
• Entangled in Chaos
• Formulas Fatal to the Flesh
• Gateways to Annihilation
• Heretic
• Illud Divinum Insanus

Ελπίζουμε να φτάσουν μέχρι το 'Z', αλλά με την ποιότητα που είχαν μέχρι και το 'H'!

WORST CASE SCENARIO:

Δε μπορώ να σκεφτώ κάτι αρνητικό για την επερχόμενη εμφάνιση των Morbid Angel, τουλάχιστον όχι με τα παρόντα δεδομένα, αφού θα έχουν setlist επικεντρωμένο στους πρώτους θανατηφόρους δίσκους τους. Μονάχα ότι θα θέλαμε να τους δούμε με τον Pete Sandoval στα τύμπανα, ο οποίος αντικαθίσταται προσωρινά από τον Tim Yeung, λόγω ανάρρωσης από χειρουργική επέμβαση στην πλάτη του.

ΑLBUMS TO BANG YOUR HEAD TO:

Altars of Madness (1989):

Ρίξε μια ματιά στο εξώφυλλο. Χάος. Ψυχές χαμένες στη δίνη ή δίνη έτοιμη να καταβροχθίσει τη δικιά σου; Το ίδιο μαύρο και κακό συναίσθημα θα συναντήσεις στη μουσική. Ήχος χαοτικός, δύσκολος, πολύπλοκος μα παράλληλα στιβαρός και αρμονικός. Οι Morbid Angel είχαν προβάρει καλά το υλικό τους πριν το ηχογραφήσουν. Νιώσε το ακατάπαυστο drumming-χιονοστιβάδα του Pete Sandoval να αναμοχλεύει το πηχτό ηχοτόπιο του δίσκου. Άκου τα πιο πνιχτά φωνητικά του Dave Vincent. Death metal ντεμπούτο από εκείνα που αποτελούν σημεία αναφοράς και όχι άγουρη αρχή για ένα συγκρότημα. Ακόμα και να αγνοήσεις τους στίχους, η ίδια η μουσική βλαστιμά ο,τιδήποτε ιερό και όσιο. Δε λείπουν τα χιτάκια. Εξώφυλλο να το χτυπήσεις tattoo και να στοιχειώσει τον τατουατζή. Love at first sight.

 

Blessed are the Sick (1991):

Δεύτερο χτύπημα. Η μπάντα δεν είναι ένα τυχάρπαστο σύνολο χεβυμέταλλων που αναλώθηκε στον πρώτο δίσκο της. Κουβαλά την κατάρα μα και τη γοητεία των εκπεσόντων αγγέλων. Αν το πρώτο έβαλε ψήλους στα αυτιά ακόμα και των πιο δύσπιστων, τούτο δεν άφησε τίποτα όρθιο. Τα φωνητικά χάνουν από το βάθος τους  και γίνονται πιo κατανοητά στο εκπαιδευμένο αυτί. Ο ήχος οδοστρωτήρας παραμένει, το ίδιο και μια χούφτα τραγούδια που έχουν γραφτεί για να μη σου ξεκολλάνε από το μυαλό. Το αποτέλεσμα είναι γοητευτικά σιχαμένο και τίποτα δεν ακούγεται πιο άρρωστο από την κιθάρα του Trey Azagthoth. Συνεπώς, τίποτα πιο ευλογημένο.

 

 

Covenant (1993):

Η συνθετική κορυφή της μπάντας, τουλάχιστον όσο πίσω από το μικρόφωνο δέσποζε ο Vincent. Ίσως ο πιο ανθρωποκεντρικός δίσκος τους, αν μπορεί κάτι τέτοιο να στέκει για ένα συγκρότημα όπως οι Morbid Angel. Εδώ συναντάται το ορχηστρικό έπος "Nar Mattaru", μία από τις πρώτες φορές που γνωστοποιήθηκε η πληροφορία ότι για να είσαι ανίερος η καφρίλα δεν είναι μονόδρομος αλλά άλλος ένας παράδρμος του μονοπατιού της αριστερής χειρός. Το βίντεο για το "God of Emptiness" είναι ανοσιούργημα και αναμφίβολα ένα από τα καλύτερα στο heavy metal γενικότερα. Οι χαμηλότερες ταχύτητες και η ελαφρώς πιο χαλαρή προσέγγιση του ήχου δεν αφαιρούν τίποτα από το τελικό, άριστο αποτέλεσμα. Πιθανώς ο καλύτερος τρόπος να ξεκινήσει κανείς να τους ακούει.

 

Nile

Από τότε που άρχισαν να επισκέπτονται τη χώρα μας, οι Nile παίζουν σε μεγαλύτερους χώρους κάθε φορά. Τυχαίο; Σίγουρα όχι, αφού η πορεία τους είναι συνεχώς ανοδική και ολοένα και περισσότερος κόσμος θέλει να τους δει. Η αμερικάνικη μπάντα υπό το όραμα και την καθοδήγηση του Karl Sanders έχει καταφέρει να εξερευνήσει άγνωστες πτυχές του death metal διανθίζοντάς το με αιγυπτιακά στοιχεία, ενώ παράλληλα δε νερώνει το βάναυσο death metal της ούτε καν με το λασπώδες νερό του Νείλου - αντιθέτως, με την υψηλή της τεχνική ανάγει κάθε βίαιο άλμπουμ της σε progressive μεγαλείο. Οι Nile είναι παράδειγμα συγκροτήματος που πρέπει να ακολουθεί κάθε μπάντα που θέλει να σταθεί στο μουσικό στερέωμα ως αυτόνομη και όχι απλά ως μέρος του συνόλου. Ίσως το καλύτερο death metal συγκρότημα των καιρών μας και σίγουρα, και τηρουμένων των αναλογιών, ισάξια πλέον δύναμη με τους δύο κολοσσούς που θα τους διαδεχτούν στη σκηνή.

TRIVIA: Εκτός των Nile, ο Karl Sanders εξερευνεί την ανατολίτικη μουσική που τόσο αγαπάει με όχημα το προσωπικό του σχήμα και καύσιμα την ambient μουσική. Αν τα ορχηστρικά μέρη των Nile σου αρέσουν, δεν υπάρχει περίπτωση να μη βρεις ενδιαφέρον στους δύο δίσκους που έχει κυκλοφορήσει.

WORST CASE SCENARIO:

Δυστυχώς τα ορχηστικά μέρη αιγυπτιακής μουσικής που χρησιμοποιούν οι Nile είναι προηχογραφημένα για λόγους budget. Θα θέλαμε να δούμε μια headline εμφάνιση της μπάντας με ολόκληρη ορχήστρα να παίζει δίπλα τους. Μεταξύ μας όμως, αν κρίνω από τις δύο φορές που τους έχω δει, η συναυλία θα τσακίζει κόκκαλα ούτως ή άλλως.

ALBUMS TO BANG YOUR HEAD TO:

Black Seeds of Vengeance (2000):

Πριν ο αιγυπτιακός αέρας πνεύσει πάνω σε ένα τόσο στριφνό ιδίωμα όπως το death metal, κανείς δε μπορούσε να φανταστεί τα αποτελέσματα. Το όραμα του Karl Sanders ήταν πανίσχυρο, πρωτότυπο, ειλικρινές, διαβασμένο. Έδωσε το φιλί της ζωής που χρειαζόταν το ιδίωμα αφού το έμπασε στη νέα χιλιετία με υψηλές προδιαγραφές, θέτοντας υπό αμφισβήτηση δίσκους κορυφαίων σχημάτων και περνώντας μας το ενδιαφέρον για αιγυπτιακή ιστορία και μυθολογία. Κοντολογίς, με αυτόν το δίσκο βιώσαμε για πρώτη φορά το μεγαλείο που ακούει στο όνομα Nile, ψαρώσαμε με τις περίεργες ατμόσφαιρες και με το ρόλο που έχουν ανάμεσα στους καταιγιστικούς ρυθμούς και τις πότε αργόσυρτες, πότε τάχιστες μελωδίες της μουσικής τους και γενικώς υποκλιθήκαμε ποικιλοτρόπως. Ευτυχώς η συνέχεια έκτοτε ήταν μονάχα ανοδική.

 

Annihilation of the Wicked (2005):

Έχοντας καλύψει τις προσωπικές του αναζητήσεις με την ανατολίτικη μουσική στο προσωπικό άλμπουμ του, Saurian Meditation, ο Karl Sanders ηχογραφεί τον πιο απογυμνωμένο και παραδοσιακό death metal δίσκο της καριέρας του. Επίσης, εδώ αρχίζει δισκογραφικά η ανάμιξη του φοβερού ντράμερ Γιώργου Κόλλια στο αμερικάνικο συγκρότημα, μια συνεργασία που παρά τη μέχρι τότε Spinal Tap σχέση των Nile με τους κρουστούς, κρατάει μέχρι και σήμερα. Ο όλεθρος που επικρατεί σε κάθε τραγουδι αυτού του άλμπουμ είναι άνευ προηγουμένου. Η υψηλή τεχνική και η βαρβαρότητα μουσικών και αρχαίων αιγυπτιακών θεοτήτων που εδώ αναμφίβολα συνεργάζονται αφήνει μόνο έρημο και άδειες σαρκοφάγους πίσω της. Τολμώ να πω ότι τα τραγούδια είναι εθιστικά σε βαθμό κακουργήματος και οι εικόνες που σου φέρνει στο μυαλό το παρόν αριστούργημα είναι πιο έντονες από κάθε άλλη δουλειά των Nile. Είχα περάσει ολόκληρο εκείνο το καλοκαίρι μου ακούγοντάς τον ακατάπαυστα και δεν τον βαρέθηκα στιγμή.

 

At the Gate of Sethu (2012):

Καθαρότερη παραγωγή που αναδεικνύει τον ήχο αλλά δεν αποστειρώνει το αποτέλεσμα, ένας Κόλλιας αχαλιναγώγητος και το άρωμα της ανατολής βαρύ, μα ποτέ ασήκωτο. Οι Nile είναι πλέον στο επίπεδο που επιβάλει στους αναλυτές της μουσικής τους να γίνονται ψείρες και να αποφαίνονται για την ανωτερότητα του ενός έναντι του άλλου δίσκου τους με στοιχεία που περισσότερο πιάνει το μικροσκόπια παρά το αυτί. Τρίχες κατσαρές. Το At the Gate of Sethu σκοτώνει και μόνο που έχει τραγούδι που ταυτόχρονα χορεύεται τσιφτετέλι και headbanging. Αφήνοντας τα συμπεράσματα στο προσωπικό γούστο του καθενός, δύο πράγματα είναι σίγουρα μετά την ακρόαση αυτού του άλμπουμ: (1) Ένας δίσκος των Nile πλέον συγκρίνεται μόνο με άλλους δίσκους των Nile. (2) Ο ανάποδος σταυρός κάλλιστα δίνει τη θέση του στο ανκ, ως death metal σύμβολο.

Fueled by Fire

Από τα μέσα τις προηγούμενης δεκαετίας το thrash metal γνωρίζει ξανά μια υπέροχη (και αναγκαία αν ρωτάς εμένα) άνθηση. Τα πολύ καλά comeback άλμπουμ κορυφαίων συγκροτημάτων του χώρου καθώς και το άψογο ντοκιμαντέρ Get Thrashed συνέβαλαν τα μέγιστα σε αυτό. Ένα από τα πολλά συγκροτήματα που ξεπετάχτηκαν χάριν σε αυτή την αναβίωση είναι και οι Fueled by Fire. Old school σε ντύσιμο και ήχο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η καρδιά τους χτυπάει για τα όσα συνέβαιναν τη δεκαετία του '80. Στα δύο άλμπουμ που έχουν κυκλοφορίσει, Spread the Fire και Plunging into Darkness μας τα λένε περίφημα με το Slayer-meets-Exodus στυλ τους. Περιμένουμε τα καλύτερα στο σανίδι από τους μικρότερους ηλικιακά της βραδιάς. Thrash is Back!

Tags: Kreator, Morbid Angel, Nile, Fueled by Fire